B&B vol verrassingen

Anita werd 50. Anita, van Greta, van Gerralt, van Arjan.

Greta en Anita zijn al vanaf de wieg vriendinnen en ik ben op een dag komen aanwaaien. Anita is juf in Nederland maar woont in België. Net over de grens in Pelt.

Wij hebben een B&B geboekt. Een andere dan die van Gerralt en Greta want die van hun zat al vol. Maar dichtbij elkaar. Zij komen ons ophalen vanuit Elburg zodat we met z’n vieren kunnen rijden.

Als we vertrekken uit Almere zijn we opgetogen, lekker even bij-beppen en zin in een feestje. Het is een kleine 2 uur rijden.

Rond 17:00 uur komen we in Pelt aan. We hebben het zo gepland dat wij eerst even inchecken, dan rijden we naar hun B&B en checken zij in, en vervolgens gaan we ergens even lekker eten om daarna naar Anita en haar feestje te lopen.

We rijden de parkeerplaats van de villa op waar wij gaan logeren. Met onze bagage bel ik aan. “Serenity” staat er op de deur. Ja, we zijn goed.

Er wordt opengedaan door een jonge vrouw. ‘Hallo, wij komen inchecken’ zeg ik vrolijk. Het meisje kijkt me moeilijk aan. ‘Dat kan niet’ zegt ze.

Nu begin ik ook wat moeilijk te kijken.

Ze zegt ‘Wij logeren hier met z’n zessen en alle kamers zijn bezet.’ Arjan haalt zijn boeking-bevestiging erbij, betaald en wel en laat haar dat zien. Het arme kind weet niet wat ze er mee aan moet en roept de hulptroepen. Een Duitse vrouw komt tevoorschijn maar kan er ook niks mee. Dan komt er een man die in het Engels uitlegt dat zij voor het hele weekend geboekt hebben. Hij geeft ons het nummer van de eigenaar. Gerralt en Greta komen er ook maar even bijstaan.

Ik ga bellen en zet de telefoon op de speaker. Een Vlaamse stem neemt op en ik leg uit dat wij voor zijn deur staan met onze boekingsbevestiging. ‘Dat is niet mijn schuld, dat is de schuld van booking.com’ zegt de schaamteloze Belg.

‘Ik hoor wat u zegt meneer, maar wat moeten wij nu?’ Vraag ik hem lichtelijk geïrriteerd. ‘Dat weet ik niet, ik kan hier niets aan doen’ houdt hij vol. Ik vraag of hij een alternatief weet, en hij noemt een hotel in een stad verderop. Verder weet hij ook niks en moeten we het maar uitzoeken.

Ik vraag hem nog snel hoe het zit met de terugbetaling. ‘Annuleren bij booking.com en hopen dat ze snel terugbetalen’ zegt hij.

Ik trek mijn wenkbrauwen op, maar dat ziet hij niet.

En dan staan we daar. De Engelssprekende man verontschuldigt zich, maar die kan er natuurlijk ook niks aan doen.

We stappen in de auto en gaan eerst maar proberen of de B&B van G&G ons verder kan helpen of adviseren.

We komen bij een prachtig pand en Greta en ik worden warm verwelkomd. Ik leg het probleem uit en Daisy zegt dat ze helemaal vol zit. Maar ze gaat meteen in de oplos-modus en haalt haar man Michel erbij.

Na kort beraad bieden ze ons het kleine kamertje aan dat nog niet af is. Ze gaan ergens een extra bed zoeken zodat mijn lief en ik niet in een twijfelaartje hoeven. Pak je spullen maar, wij gaan wel iets in elkaar knutselen! Ik bedank haar hartelijk en vind het superlief dat ze zo hun best willen doen.

En dan zien we pas echt in wat voor paleisje we terecht zijn gekomen. Ik zou zeggen, bekijk de foto’s en val net als wij in katzwijm.

Wij laten onze spullen beneden staan en bewonderen de kamer van G&G die notabene "Serenity" heet! Ondanks de naam, een prachtkamer. Tssss die denken zeker dat ze van koninklijke bloede zijn!

Dan geeft Daisy ons nog eet-tips. Het beste restaurant ligt op een stukkie lopen maar dan heb je wel wat. Dan heb je ook nog  Saint Mary, die lijkt van buiten nergens op maar binnen is alles oké en het eten is prima. En de frietkot is ook nog een optie.

Ik loop op mijn hakken met mijn vriendjes naar optie 1. Best een tippel, maar oké, we hebben goeie trek en ik smacht naar een fijn roseetje.

Mijn gympies zitten in de tas voor als de voeten gaan protesteren.

Onderweg spreek ik mijn gedachten uit: “jongens, het is vandaag zo’n dag hè, die toko zou zomaar gesloten kunnen zijn. Of het hele dorp zit in die tent en er is geen tafel meer.”

Maar we laten ons niet ontmoedigen en stappen stevig door.

En daar is dan Happy days. ‘Er staan auto’s’, zegt Greta, ‘dus niet gesloten.’

Maar alsof de duvel er mee speelt op deze “happy day” blijkt de tent inderdaad afgeladen vol en zijn ze niet bereid een extra tafeltje aan te schuiven.

'Blijf vrolijk mensen, blijf vrolijk’, moedigen we elkaar aan. Ik doe voor de terugweg toch mijn gympies maar even aan en uitgehongerd en dorstig lopen we terug.

De heilige Maria gaat ons vast redden.

Daisy heeft gelijk, je moet de buitenkant negeren want het is daarbinnen helemaal gezellig en netjes en bovendien is er een tafel voor ons vrij.

Eindelijk kunnen we genieten van een heerlijk wijntje en biertje. Dik verdiend, vinden we zelf.

De menukaart is mega. Veel te veel keus voor zo’n klein tentje dus keuzestress.

De enige ober loopt de benen uit zijn lijf en komt onze bestelling opnemen. ‘Ik wil graag nummer 110’ zegt Gerralt. De stressvlekken schieten spontaan de nek van die arme man in. ‘Het is mijn eerste dag, ik ken de nummers niet!’ roept hij uit. Dus zoeken wij netjes de gerechten bij de (vele)nummers.

Ondertussen is Anita’s feestje al begonnen, maar ze begrijpt vast wel dat we “iets” later zijn als ze over onze avonturen hoort.

We wachten op ons eten en de vrienden die elkaar ook al vanaf de luiers kennen zitten beiden met leesbril op hun telefoon te kijken. En dan schalt er opeens keiharde muziek uit Gerralts apparaat en het hele restaurant kijkt om. Hij krijgt hem niet uit en wij kruipen onder tafel van gene.

En dan is er eten, het smaakt voortreffelijk! We hebben geen zin meer om te lopen dus ik google een taxi. De eerste kan pas om 22.00. Nou, dat wordt wel heel veel te laat, we zoeken verder.

Dit zal toch niet ook een drama gaan worden?

De tweede zegt contact te zoeken met de chauffeur die mij vervolgens terug gaat bellen.

We wachten in spanning af of mijn telefoon zal gaan.

En hij gaat!

Over 10 minuten is hij bij ons.

Greta helpt mij om mijn hakken weer vast te maken want ik zit in een rare hoek, en daarna gaan we buiten wachten.

En hij komt!

In de taxi verontschuldig ik ons omdat wij waarschijnlijk erg naar knoflook rieken. ‘Teveel informatie Maris’, zegt Greta. Oké, daar heb ik wel vaker last van…

En dan zien we de toetsers en bellen en deuren. Deuren? Ja, in België krijg je een deur als je 50 wordt. Waarom? Schiet mij maar lek, dat moeten we nog uitzoeken.

Anita straalt en is de ware roze koningin op haar feestje. Er is een telefoon als gastenboek waar we een boodschap voor Sara achterlaten, een fotobooth waar we dikke lol mee hebben en lekkere feestmuziek. Het is een mooi feest voor een mooi mens. Bij het naar huis gaan krijgen we smarties mee met Anita’s hoofd erop. Te grappig!

We bellen dezelfde taxichauffeur en hij zet ons weer netjes af bij de B&B.

Als wij naar ons kamertje lopen zien we dat ze er een heel tweepersoonsbed naar toe hebben gesleept. Opgemaakt, watertje, chocolaatje, alles ligt voor ons klaar. Zo lief!

In de prachtige badkamer liggen de handdoeken en de shampootjes op de mooie wastafel. Wat een geweldige service voor de ongenode gasten die we zijn.

Om 7 uur worden we wakker geluid door de kerkklokken en zitten we rechtop in bed, maar we vallen daarna nog even fijn in slaap. We schuiven na een heerlijke douche aan de ontbijttafel met heerlijk fruit en vers sap. Top!

Nadat we uitgebreid hebben bedankt gaan we weer naar huis. Het was een enerverend weekend die we niet snel zullen vergeten!