Voordat we Maandagavond wilden gaan slapen kregen we een telefoontje van onze meiden. Er was grote paniek. Saartje was aan het schuimbekken en ze vermoeden dat dit kwam omdat ze aan het stikken was in een kluifje. Mijn hart stond even stil. ' Bel de dierenambulance!' zeiden wij. Wij konden via het scherm alles volgen, Kiki belde en liet Julia het woord doen. We hoorden hoe Julia de dierenambulance te woord stond. De mevrouw aan de andere kant van de lijn bleef maar herhalen dat ze de eigen dierenarts moesten bellen en dan het noodnummer. Ja, potverdorie dan is ondertussen mijn hondje al gestikt! Ik zei tegen Juul dat ze moest vragen wat ze moest doen om Saar te helpen. Dat deed ze, maar ook daar kreeg ze het antwoord 'Eigen dierenarts bellen'. Omdat Juul volhield zou ze wel de ambulance naar ons huis sturen. Saar lag nog steeds te schuimbekken en de verbinding werd verbroken. Shit, daar zit je dan in een stinkende hut in Ierland terwijl je hondje in nood is en je meiden in paniek. Ik zocht ondertussen de dierenarts gegevens op en stuurde deze naar Julia. Ik probeerde zelf ook nog te bellen maar dat lukte niet. Toen kregen we de meiden weer aan de lijn. Saar was inmiddels gestopt met schuimen en leek weer te ademen. Kiki belde onze dierenarts en vervolgens het noodnummer. Geen gehoor! GVD hoe dan? Op dat moment kwam de ambulance aan de deur. We gingen met Julia mee naar boven want die stond in haar onderbroek omdat ze uit bed was gevlogen en moest even snel iets aantrekken. Daarna weer mee naar beneden waar Kiki stond te stuiteren en de dames van de ambulance binnen kwamen. Saar lag voor pampus maar ademde weer. De dames waren erg lief en geduldig en hebben haar nagekeken. Blijkbaar heeft Saar het kluifje uiteindelijk door kunnen slikken. Goddank!! De ambulance dames vertelden dat ze anders met haar naar Amsterdam hadden moeten rijden of naar Nieuwegein. Dierenartsen in Almere zijn niet meer te bereiken in de avond. WTF? Nadat de dames waren vertrokken hebben we nog even met Saar gepraat via het beeld maar die was helemaal van haar padje. Wij konden ook weer ademhalen met z'n allen... 

Ik heb mijn keel kapot gehoest vannacht. Heb ik een koutje opgelopen of is het de verflucht die hier tussen de golfplaten hangt? De kuil in het bed was geen kuil maar een regelrechte helling, en de regen die met bakken op het dak van Nederlands hout viel was niet mals. Kortom, het was een bewogen nacht.Eerst maar eens een douche. We mogen van Bob niet aan de temperatuur regelaar komen maar als je eenmaal gewend bent aan de hete straal valt het best mee. We eten wat toast en dan valt de elektriciteit uit. Niets verbaast ons nog. De halve kledingkast. In de keuken... De badkamerdeur met raampjes en jaloezieën ervoor en de mini waterkoker. Het is zo maar een greep uit het bijzondere assortiment van deze hut. 

We hadden ons 5 sterren huisje met fabuleus uitzicht wel in willen pakken en mee willen nemen maar helaas we moeten afscheid nemen van Donegal. Zo'n 300 en nog wat kilometer hebben we voor de boeg vandaag en we vertrekken met goede moed. We zien de mooiste uitzichten onderweg, krijgen fijne wegen, enge wegen, kronkelwegen en snelwegen. We stoppen ergens over de helft voor een pauze en ik schrik me een ongeluk als ik de wc in ga en tegen een oude vrouw aanloop met heel veel wratten op haar kin waar allemaal haar op groeit. Ik weet het, ik mag daar niet lelijk over doen maar jonghu, als je het had gezien was jij je ook doodgeschrokken. We rijden verder en de reis verloopt rustig en voorspoedig. We komen aan op "the ranch". Van te voren wisten we dat Bob's Cabin een aparte plek zou zijn. De foto's waren al wat twijfelachtig maar het was lastig om in de buurt van Galway iets te vinden dus hebben we het risico genomen. De "ranch" heeft een pad waar we de bordjes volgen. En dan rijden we op een aantal kleurrijke huisjes af. Ik waan me in hippie-land, schoenen uit, haren los en dansen! Wat enig! We parkeren bij Bob’s Cabin en Bob himself komt ons begroeten. Alleen heet Bob geen Bob maar Patrick. Patrick vraagt waar we vandaan komen en hij vertelt dat het hout dat is gebruikt voor de huisjes uit Nederland komt. Ik vraag hem waar we in de buurt boodschappen kunnen doen en/of een hapje eten. Hij zegt dat er in het dorp "Kinvara" een haven festival aan de gang is, het is daar nu heel gezellig. Dat klinkt leuk!

Om 11 uur moesten we de kamer uit dus we konden rustig aan doen vanmorgen. Even een douche, de boel inpakken en de laatste wortels aan de ezels voeren. Terwijl Arjan de koffers in de auto ging leggen zei ik nog even gedag tegen onze balkende buren. Bij het hek stond een man. We groeten elkaar en hij vraagt waar we vandaan komen. Holland, the Netherlands is steevast mijn antwoord. En waar kwam hij vandaan? 'I'm from Texas USA' zei hij. 'Wow, dat is een flink stuk uit de buurt' zei ik op z'n Engels. Hij vertelt dat hij onderweg is naar een vriend die gaat trouwen en dat hij deze reis hard nodig had. Ik wilde eigenlijk meteen meer weten maar mijn man zat te wachten. Ik vroeg hem of hij alleen reisde wat het geval was en hoe hij het links rijden ervaarde. Hij lachte en zei dat hij er niet eens aan wilde beginnen omdat zijn leven hem lief was. Hij vond het al doodeng om links naast de chauffeur te zitten. Of wij in Nederland ook rechts rijden? Jazeker, dus ik deelde zijn angst van het aan de "verkeerde kant" zitten en alle muren en bomen op je af te zien komen. Hij ging verder reizen naar zijn bestemming per Ov en taxi's. Ik wensde hem een veilige reis en zei dat hij vooral maar lekker moest genieten. Dat ging hij doen en hij wenste ons the same.