Als we de navigatie instellen geeft hij aan dat we 3 uur moeten rijden voor 200 kilometer. Wij interpreteren dat als 'o, o, dat worden uitdagende wegen.' We hadden beter moeten weten...
de eerste 80 Km gaan lekker relaxed, brede snelweg en Arjan begint steeds meer te wennen aan zijn omgedraaide positie op de weg. We doen onderweg vast boodschappen want we verwachten dat er geen supermarkt op de hoek zal zijn. En dan komen de tweebaans binnenwegen al snel in zicht. De een wat breder dan de ander maar allen zonder uitwijkruimte wat betekent dat ik weer stuiptrekkingen krijg in en na elke bocht. We zien steeds meer landschap en komen zo nu en dan een huis tegen, al dan niet boven op een berg, waarbij we ons afvragen hoe deze mensen werken, leven en naar school gaan.
Er staan uiteindelijk nog maar een paar kilometer op het scherm maar wel de nodige minuten. Huh? We worden een landweg opgestuurd. Klopt dit? Zegt onze intuïtie. Gewoon gaan met die banaan zegt onze navigatie. We beredeneren dat dit de route moet zijn naar het huisje maar dat het zo slecht begaanbaar is dat die 3 kilometer een half uur duurt. Ja,ja, wij vinden dit nu ook erg zwakbegaafd klinken maar de geest doet rare dingen op zo'n moment.
We rijden dus het pad op en vinden schapen op de weg. Hoezo lopen die gewoon los? Gelukkig gaan ze zelf aan de kant. Op die ene na, die raakt een beetje in paniek en blijft voor ons uitlopen op de weg tot ze eindelijk een uitweg vindt. De weg wordt smaller en slechter. Arjan scheld er op los en ik verkeer in een toestand van vrees en lacherige hysterie. Keren is geen optie want geen ruimte. We moeten door. 'Joh, wie weet staat er aan het eind van de weg opeens een huis?' Zeg ik hoopvol. Dan komt er daadwerkelijk een linksaf. Dit is de kans om te keren. We weten dat er hier in dit verlaten gebied nooit een vakantie huis gaat staan maar toch is er nog een lichte twijfel.
ik loop voor de zekerheid het pad op naar boven om te kijken wat er achter de bomen verscholen staat. Arjan blijft bij de auto. Stel je voor dat er hier een junkie rondloopt die je auto wil stelen. Ik grap natuurlijk want die man had maar één ding in zijn hoofd en dat was als de sodemieter omkeren en terug naar de bewoonde wereld. Er lopen beekjes door het land en ik moet daar van plassen. Boven aan het pad vind ik twee oude huisjes, schuren of stallen (weet ik veel, ik ben in Amsterdam opgegroeid hè) met schapen. Nee, mijn laatste sprankje hoop is nu echt wel weg. Al ben ik ook blij want stel je voor dat we daar boven op die berg moesten gaan wonen. Ik loop weer naar beneden en besluit mijn plasje in de natuur te doen. Er zit alleen een vent in een auto mij ongegeneerd uit te lachen als ik door de sprieten tussen het gras in mijn kont wordt geprikt.
We bekijken de navigatie nog maar eens en ontdekken dat we iets verkeerd hebben ingevoerd. Mijn hemel, wat een dombo's! De nieuwe route klinkt een stuk realistischer. Dit avontuurtje heeft ons een dik half uur vertraging opgeleverd.
We rijden terug en moeten weer een paar schapen van het pad jagen maar uiteindelijk komen we weer op een echte weg. Pffff
We rijden verder foutloos naar ons dorp "Dungloe" en na 3 km komen we bij een groot huis waar ons kleine huisje naast staat. Dit is het. We installeren ons en puffen uit bij een fijne kop thee. Het is inmiddels hard gaan waaien en regenen en we besluiten ons lekker binnen te nestelen in dit fijne en mooi ingerichte huisje waar we alles hebben. Inclusief het meest prachtige uitzicht. Ik haal voor het eerst mijn tekenspullen tevoorschijn en schilder lekker wat bloemetjes. We koken, kijken een film en gaan lekker slapen met de ooglapjes die we op ons nachtkastje vonden.
Ook vandaag hebben we rustig aan gedaan. Ik voel me niet fit. Nu ik ontspan lijkt de vermoeidheid er uit te komen. We rijden naar het dorpje en lopen daar wat rond. Bij het kerkhof zegt Arjan 'Kijk, daar is jouw afdeling.' Op mijn afdeling hebben ze mega grote familie graven. We tellen al 10 personen bij een van de graven. Het oude kerkje bij het kerkhof is nu een bibliotheek. Dan rijden we verder naar het strand en maken een wandeling. Het is fris en het waait hard. Hier weten ze niet beter denk ik en ik wordt dan ook vreemd aangekeken met mijn dikke lange vest onder mijn regenjas terwijl ze hier in een dun jasje of zelfs t-shirt lopen. Het ziet er ook niet uit, maar je moet wat als koukleum. Het is prachtig hier en niet op de foto te vangen. We eten een klein hapje onderweg en gaan weer naar huis. Vanavond bakken we een ei met een beetje toast erbij.
Ik heb al bericht van Bob. Hij verwacht ons morgen en stuurt een routebeschrijving. Bedankt Bob, die zullen we nodig hebben...
Reactie plaatsen
Reacties