De regen komt met bakken uit de hemel als we opstaan. Tijd voor de regenjassen dus. We hebben gisteravond besloten dat we de hop on hop off bus gaan pakken om Belfast te verkennen. Maar eerst mijn eitje! Als we klaar zijn zetten we onze capuchon op en stappen we richting bushalte. De bus komt over een kwartiertje, zullen we maar vast richting centrum lopen? Dat doen we en uiteindelijk zijn we zo lekker aan de wandel dat we maar gewoon doorlopen naar het centrum. We vinden de hop-bus en laten ons lekker rijden onder het genot van de verhalen van de gids die gepensioneerd leraar is. Als we er uit willen moeten we stampen zegt hij. De eerste haltes gaan over de Titanic met aansluitend het museum. Hier gaan de meeste mensen stampen en stappen daar uit. Wij zijn vooral geïnteresseerd in de geschiedenis van de stad. Die is ingewikkeld en voor ons, verwende Nederlanders, niet te bevatten. We rijden verder en krijgen een beeld van Belfast met af en toe een schitterend bouwwerk, zoals de universiteit, maar merendeel verval of lelijke moderne bouw. De gids benoemd dat hij zich ervoor geneert. Hij heeft ook geen goed woord over voor de politici van de stad.
Als we in de buurt van de Peace Wall komen stampen we op de vloer en stappen wij uit. De gids vertelt ons welke richting we op moeten lopen.
We zijn nu aan de Ierse katholieke kant van de muur. Dit zie je aan de vlaggen. De Ierse vlag maar ook de Palenstijnse. De twee landen voelen zich verbonden. Wij proberen dat te begrijpen en denken dat de onderdrukking daar zijn oorsprong vind. Muurschilderingen met boodschappen op elke hoek van de straten en om de paar meter een herdenkings symbool, foto, parkje of schildering geven ons een bedrukt gevoel. Je voelt letterlijk het leed dat in deze stad bestaat.
En hekken. Jezus, zoveel hekken! Overal waar je kijkt zie je een hek. Het kinderdagverblijf heeft er drie, en dan ook nog om de ramen heen. Deze hekken vertellen ons dat deze mensen elke dag in angst leven. Ik heb deze keer een beschrijving bij de foto's gedaan zodat je een beeld krijgt. (Even op de foto gaan staan) (met je muis, anders is je telefoon stuk)
Dan lopen we door een grote poort met jawel, hekken, en beseffen pas later dat we de overstap hebben gemaakt naar het Protestantse deel van Belfast. Deze "poorten" want er zijn er meer, gaan elke avond dicht. Hier opeens de Britse vlag in grote getale. En overal de koning en de oude koningin op afbeeldingen. Ook hier gedenkplekken en muurschilderingen. En de muur. Die enorme lelijke lange hoge muur.
Waar we in Berlijn naar de geschiedenis keken zien we hier de huidige realiteit. De woonwijken zijn omringt met hekken en de mensen zijn schuchter. Het valt ons op dat niemand je aankijkt bij het voorbij lopen. In de winkels zijn ze overigens heel vriendelijk. We zijn onder de indruk. We zijn ons ook bewust dat wij in vrijheid leven en niet elk moment over onze schouders hoeven te kijken. En als er mensen zijn die klagen over hun vrijheid in Nederland moeten ze eens een tijdje hier gaan wonen.
Dit gezegd hebbende zijn we nu toe aan een borrel! Want vrijheid moet gevierd worden. We stappen weer op de hop-bus en treffen onze eigen gids weer. Hij vertelt verder over het laatste stukje van de toer en dan zeggen we gedag.
Er moet ook hoognodig geplast en gegeten worden. De kaart van Maggie's roept ons en we gaan naar binnen waar we genieten van onze drankjes en hapjes.
Daarna gaan we de stad in. Nou ja! Een grotere tegenstelling met wat wij vandaag allemaal gezien en gevoeld hebben, kun je je niet bedenken. Luxe en dure winkels ons om de oren. Alles ziet er keurig uit. Is dit voor de buitenkant? "Kijk hoe goed we het voor elkaar hebben, maar ondertussen...?"
We houden het voor gezien en besluiten na 17000 stappen met de bus terug te gaan. De eigenaar van het huis heeft ons getipt dat er in de buurt een India's eettentje zit waar je lekker kan eten. We besluiten daarheen te gaan. Het ziet er wat sjofel uit aan de buitenkant met knipperende kerstlampjes voor de ramen maar we stappen vrolijk naar binnen. We worden begroet door een oude man met zijn jas aan. Hij bied ons een grote tafel aan. Dat kan makkelijk want er is verder geen levende ziel in de zaak. Het enige drankje op de kaart is cola. Haha, dus we nemen cola. Die krijgen we geserveerd met ijsblokjes want de blikjes zijn niet koud. We kiezen een "milde" curry want je weet maar nooit hoe vlammend de medium gerechten zullen uitpakken.
Het eten is al snel klaar en het smaakt werkelijk heerlijk. De oude man komt een praatje met ons maken en vraagt waar we vandaan komen. Hij blijkt al 84 te zijn maar laat zien dat hij nog hartstikke fit is. We kletsen wat en horen dat hij de informatie die hij net heeft vergaard aan de jonge kok doorspeelt. We horen oa. het woord "Netherlands" vallen.
Als we klaar zijn en niet alles op hebben gaat hij de restjes voor ons inpakken. We krijgen een handgeschreven bon en zeggen weer dag.
We lopen naar huis en ploffen neer. Het was een lange maar mooie dag. Terwijl ik dit schrijf zijn we onderweg naar Donegal. Twee dagen van rust en natuur. Heb er zin in!
Reactie plaatsen
Reacties