We leven!
Tjonge jonge, we zijn echt even aan het bijkomen hoor. Vandaag was een echte road trip in de spannendste zin van het woord.
Maar eerst naar vanmorgen. 5 uur ging de wekker want we wilden om half 7 in de bus zitten richting station. Zo gezegd zo gedaan, dus wij liepen in alle vroegte met onze koffers door Almere om daar op de trein te stappen naar Schiphol. Je stapt dan meteen hartje schiphol in, dus best handig en het scheelt enorm veel parkeerkosten. We zijn op tijd en zoeken beiden nog een lekker boek uit voor onderweg. En dan begint het grote wachten. Het duurt nog bijna een uur voordat we de koffer kunnen inchecken. We hangen en wachten maar als het eindelijk zover is, zijn we er snel doorheen, we hebben onszelf thuis al ingecheckt dus we kunnen met de boardingpas overal snel doorheen. En dan is het weer wachten tot we naar de gate mogen. En dan wachten we weer in een nieuwe ruimte op de boarding. Wij zijn het niet gewend, we vliegen nooit, maar uiteindelijk zitten we dan in het vliegtuig. We stijgen soepel op en onze oren klapperen dus we eten veel napoleons.
Ik geniet van het mooie uitzicht op onze Hollandse kust, en zie nu pas hoeveel windmolens er in de zee staan.
Het is een ritje van niks en voor dat we het weten gaan we alweer landen. Dat gaat niet zachtzinnig trouwens en ik knijp hem toch een beetje. We zijn vrij snel weer uitgecheckt en dan begint het volgende wachten. We zijn vroeger dan gedacht en moeten nog even wachten voor we de auto kunnen ophalen. En dus doen we maar weer een theetje en een cappuccino. Als het zover is wachten we in de rij op onze beurt en vervolgens bij een bushalte op een busje die ons naar de auto gaat brengen. Dan moet de auto nog klaargemaakt en wachten we voor de verandering nog maar even.
En dan kunnen we eindelijk gaan rijden. Ik neem links plaats op de bijrijder stoel waar normaal gesproken een stuur zit. Dat voelt vreemd. Arjan gaat rechts achter het stuur zitten. Links rijden is hij wel gewend maar met het stuur andere kant is het toch een ander verhaal. Waar we dachten dat het het links rijden makkelijker zou maken, is het juist een stuk moeilijker. Dit komt omdat we zo gewend zijn om links zittend je positie op de weg te bepalen, te voelen, want we zijn er mee opgegroeid, en dat gevoel is nu helemaal weg. Arjan heeft de neiging om vooral links van de weg te rijden omdat hij het gevoel heeft dat de tegenliggende auto's die hem rechts tegemoet komen, te dichtbij komen. Ik daarentegen zie steeds die linker berm op me af komen. Dat was dus even flink "trippen" op de road vandaag!
Maar zoals gezegd, we hebben het overleeft. We reden naar het huis waar wij een van de leuke kamers hebben geboekt. Het hek was nog dicht en omdat we een half uur te vroeg waren besloten we eerst maar eens een hard verdiende borrel te gaan halen bij de beroemde Johnnie Fox's pub. Die zit op 300 meter van het huis vandaan. Voor morgenavond hebben we daar een reservering voor het diner met Ierse muziek en riverdance maar ze zullen vast wel iets lekkers voor ons hebben.
De pub is een pub zoals hij er 100 jaar geleden ook uit moet hebben gezien. Zaagsel op de vloer, kussentjes op de verschillende stoelen, foto's aan de muur. Zelfs pistolen en een zwaard. Ik vraag aan de barman om een biertje voor de baard en ook of hij cocktails heeft. 'Of ik cocktails heb? 'Johnnies is beroemd om zijn cocktails!' zegt de man. Als hij vraagt welke ik gedachten heb noem ik de Pornstar Martini. 'No no no, so boring!' roept hij uit, 'I will make you something.' Dus laat ik me verrassen en krijg ik een toeter van een glas met een mooi roze kleurtje. Het is zoet, en lekker en ik heb geen flauw idee wat er allemaal in zit. We gaan buiten zitten en googelen een supermarkt in de buurt. Die is op 10 minuten rijden. In deze buitenwijk van Dublin, "Glencullen", is er niets anders dan de pub. We besluiten hier vast iets te gaan eten zodat we vanavond aan een klein hapje wel genoeg zullen hebben. Daarvoor moeten we naar binnen waar we een gezellig tafeltje krijgen. Johnnie Fox's staat bekend om zijn goede keuken en vooral de visgerechten. Arjan neemt de mosselen en ik de garnalen. Het komt al snel en man, man, wat is dat lekker zeg. Ze maken hun belofte waar en we verheugen ons nu al op morgenavond.
Het is nu echt wel tijd om naar het huis te gaan. Het hek is nog steeds dicht. Hoe kan dat nou? Ik stap uit en probeer of hij misschien toch stiekem open is. Ik duw en besef dat ik de zoveelste elektrische deur aan het slopen ben. Ik zie een kastje, o ja, shit, ik heb een code...Ik ben moe. Laten we het daar op houden. Ik toets de nummers netjes in en de deuren gaan voor ons open. Goddank, hij doet het nog. We rijden door het hek langs het huis naar achteren waar de ezels ons verwelkomen, wat gezellig.
De kamer heeft ook een code en dan zijn we binnen. Er is een welkom pakket met oa. brood en marelade, wat te drinken, fruit en ja hoor, wortels voor de ezels. Die komen straks zeker aan de beurt. We ploffen op het bed neer en vallen bijna in slaap. Toch willen we nog wel wat beleg halen voor op de toast zodat we morgen ook lekker kunnen ontbijten, dus we gaan weer op pad.
We rijden 10 minuten met uiterste concentratie en komen bij een kleine spar waar we onze boodschapjes doen en ik neem ook lekker wat eitjes mee. Bij thuiskomst kom ik erachter dat er geen kookplaatje is om die eitje op te koken. lekker helder weer...
We groeten de ezels die al vragen om hun wortels. Het is mooi hier en het weer is heerlijk, rond de 21 graden. Dat is thuis wel anders volgens onze puffende meiden. Daarna ploffen we neer en zetten we Netflix op. Vakantie!
Morgen gaan we Dublin in.
Reactie plaatsen
Reacties