Hamburg 8-10 augustus

Keane, die Engelse band uit East Sussex, die jongens die ook opeens geen jongens meer zijn maar mannen die de uitdagingen in het leven hebben getrotseerd en prachtige songs op hun naam hebben staan die na al die jaren nog veel mooier en doorleefder klinken. Arjan, de grootste fan van ons twee, probeerde kaarten te kopen. 4 stuks want ook onze Marja is fan. René moest even iets horen voordat hij wist over wie we het hadden en ik vind het leuk maar "fan" is een groot woord. In Amsterdam waren de kaarten binnen no-time uitverkocht maar in Hamburg waren er nog een paar verkrijgbaar. Dus gingen we naar Hamburg. 

We boekten een hotel op loopafstand van het Stadtpark open air, waar het concert zal plaatsvinden. En afgelopen donderdag vertrokken we in de vroege ochtend. Als je zo samen op avontuur gaat voelt dat net als een schoolreisje voor mij dus ik kocht snoepkettingen en stond voor dag en dauw op om kleffe broodjes te bakken. (lees: omelet op een wit kadetje en meteen de plastic zak in zodat hij zo klef mogelijk wordt, heerlijk!)

Het is wel ff een stukkie rijden, een uur of 5 om precies te zijn, dus we hebben heel wat te kletsen en worden melig omdat we alles "super geil" vinden. Met de nodige files, plasjes en koffie onderweg komen we rond half 4 aan bij ons hotel in Hamburg. Nadat we ons even hebben opgefrist gaan we op zoek naar een terras en hapje eten. We hadden op google al gezien dat er een sushi restaurant vlakbij het hotel zou zijn en we vinden hem al snel. We lopen er ook heel snel voorbij want de vieze ramen, de drie tafels en de gure uitstraling belooft niet veel goeds. Al rondlopend vinden we die hele buurt behoorlijk wazig. Het is er lelijk en oud en er hangt een vreemde sfeer. En niks geen terrasjes of restaurantjes. uiteindelijk besluiten we bij het buurthotel te gaan zitten want bij ons is de bar nog niet open. We bestellen 2 roseetjes á € 9,00 per stuk. Wat?! 2 biertjes, wel betaalbaar en wat pizza's waarvan we vermoeden dat ze rechtstreeks uit de diepvries komen. René heeft een hamburger, hoe toepasselijk, en wacht nog op de pommes frites. We wachten vandaag nog steeds op de pommes frites want daar hebben we nooit meer iets van vernomen. De tijd begint te dringen en als we opstaan is Marja's kont zeiknat. Die heeft op een nat kussentje gezeten. Het weer ziet er wat onzeker uit, dus we gaan nog even snel naar de kamer om een jasje te halen en een droge broek voor Mar. En dan is het tijd voor ons concert. Binnen 5 minuten lopen we naar het park. We zijn opgetogen dat het zo dichtbij is en kloppen onszelf op de schouders dat we dat zo slim hebben aangepakt.

Nadat mijn tas uitgebreid is onderzocht op verboden toestanden mogen we door en ooh wat is het hier knus! We zijn blij verrast over het intieme gevoel dat we hier krijgen. Er kunnen max. 5000 man in en we staan op een soort heuvel zodat iedereen prima zicht heeft op het podium. De zon breekt door en we gaan met onze drankjes lekker zitten en om ons heen kijken. Even over die drankjes... de mannen nemen een biertje. Grote bekers vol, zoals je een Duits biertje verwacht, maar wij nemen prosecco en krijgen potverdorie ook halve liters van dat spul. Nou, wij komen de avond wel door! We hebben er helemaal zin in en worden gefilmd door het Duitse journaal. Dat vinden we natuurlijk hilarisch, stel je voor dat wij met onze kaaskoppen op die Duitse tv komen! morgen even checken!

En dan begint het voorprogramma. Ook een Engels bandje. Leuke muziek, maar we zijn ondertussen wel klaar voor Keane. Op links naast het podium staat een gorilla met tattoos op zijn hele hoofd en we vermoeden ook overal waar wij het niet kunnen zien. Mar krijgt het idiote plan om met de gorilla op de foto te gaan. Omdat de halve liter prosecco zijn werk doet, lijkt mij dat ook erg grappig. Ik loop dan ook stoer naar de beveiligers die de gorilla beveiligen. Een jonge jongen en een vrouw met niet natuurlijke grote lippen. ik vraag heel freundlich of zij even aan gorilla willen vragen of hij even op het kiekje wil, want hij heeft zo'n karakteristieke kop. De jongen krijgt paniek in zijn ogen en kijkt naar haar. Diklip zet haar allerarrogantste kop op en schud minachtend nee met haar hoofd. We snappen het best hoor, ze zijn tenslotte aan het werk, maar dat kan je toch ook gewoon even zeggen? Maar wij lachen er om en dansen weer vrolijk terug naar onze mannen.

Dan komt Keane op en het park ontploft. De eerste klanken komen rechtstreeks je hart in. De tranen biggelen over Marja's wangen. Het is zo prachtig. Het is vooral het totaalplaatje. Het weer is heerlijk, de sfeer is warm en vriendelijk, we zijn met elkaar, de muziek en de stem van Tom Chaplin is hemels mooi en de locatie perfect. En als ik dat binnen laat komen ga ik ook los. We snotteren en genieten volop. Elk nummer is puur genieten en hoe later en donkerder het wordt hoe mooier de sfeer. De lichtjes maken het ronduit sprookjesachtig. Keane heeft er in mij een nieuwe fan bij en ook René is om. Na de laatste noten lopen we terug naar ons hotel, helemaal hyper en vol van deze avond blijven we herhalen hoezeer we hebben genoten.

We ploffen opgetogen neer op het terras van ons hotel en we hebben dikke lol met elkaar. We nemen nog een afzakkertje met een flamkuchen om daarna voldaan te gaan slapen.

Vrijdag gaan we Hamburg verkennen. Eerst halen we een croissant bij de pomp naast het hotel om later in de stad te gaan ontbijten. Arjan stippelt onze reis uit die we met het OV gaan maken. Hij loopt fier voorop en wij zingen in koor; "follow the leader, leader, leader" en klappen dan drie keer in onze handen. Dit zal de hele dag een thema blijven waar we dikke schik om hebben. We kopen kaartjes en nemen de trein. In het centrum stappen we uit en beginnen we met onze ontdekkingstocht door Hamburg. We komen al snel tot de conclusie dat we niet veel snappen van Hamburg. Het is groot en de logica is ver te zoeken. Bij de kerk of het raadshuis geen terrassen zoals we eigenlijk verwachtten en hoopten, dus we zoeken verder. Dan komen we na een uur iets tegen wat er redelijk gezellig uitziet en we nemen plaats. We bekijken de kaart en schrikken ons een ongeluk. Deze prijzen zijn echt niet normaal. €6,90 voor een kopje thee! Het bier is hier goedkoper dan een fucking glaasje heet water! Maar we zijn dorstig en hongerig en hebben al zo lang gezocht naar een beetje terras dus we bestellen ook iets te eten. Een ouwe chagrijnige ober neemt onze bestelling op en moppert er op los. We besluiten dat deze man aan pensioen toe is. Met onze dure drankjes smijt hij ook een mandje brood op tafel. Wij kijken elkaar verbouwereerd aan schieten daarna in de lach over deze vertoning. Arjan maakt een foto van ons en René besluit dat het mandje met de broodjes ook op de foto moet. Het eten wordt gebracht door vriendelijke jonge mensen en we eten lekker. Der alte komt af en toe even koekeloeren of we het al op hebben en zodra dat het geval is haalt hij het ook meteen weer weg. En weer met zoveel geweld dat René de broodkruimels op zijn schoot geworpen krijgt. Bij het afrekenen zegt, ja zegt, want vragen is er niet bij, de ouwe eikel dat we kunnen kiezen voor 7, 10 of 15 procent fooi. 'Even daar op drukken', zegt die vent, en René drukt verbluft op de 7%. De man pakt het apparaat weer aan en vraagt zonder blikken of blozen of we een bon willen. Een bedankje komt niet eens in zijn hoofd op...

We besluiten erom te lachen want wat moet je anders. Wandelend richting haven verwonderen we ons over de lelijke gebouwen tussen opeens dan weer een prachtig gebouw. Een deurpost, zo mooi, met een uber-lelijke deur erin, beschrijft precies hoe die hele stad er uit ziet. En dan die sfeer. rrraarrr. Het bruist niet. Gezapig en ongezellig. We lopen en lopen en komen uiteindelijk bij de haven. We gaan een stukkie varen. 

We moeten aan boord zelf onze drankjes pakken en de gids is een jonge gozer die onderuitgezakt tegen de muur gaat zitten. Hij mompelt met zijn mond tegen de microfoon teksten over de haven. We verstaan er geen reet van en reageren dan ook niet op zijn grappen waarvan we pas later doorhebben dat hij een grap heeft gemaakt. De anderen aan boord, 3 man en een paardenkop, geven ook geen sjoege. Hij wordt er brommig van en verdwijnt in de stuurhut, doet de deur dicht en rookt een peuk. We zien hem klagen tegen de stuurman. 'kutpubliek' zegt hij. Althans, wij denken dat hij dat zegt. Vervolgens neemt hij weer plaats tegen zijn muur en brabbelt hij verder. Alleen maakt hij nu elke zin af met een zangerig toontje. Maar zijn gezicht blijft uitgestreken serieus. Wij beginnen inmiddels ook al zo te praten. 'Oh kijk Mar, een heel groot container schip van aaaalieieie expressss'. Het is een rare gewaarwording. Zoals eigenlijk de hele dag al. Als we de haven weer naderen legt onze brompot een pet neer waar wij geld in moeten doen. Nou, vooruit dan maar, we zijn de beroerdste niet, omdat je zo mooi gezongen hebt...

We lopen weer, en lopen en lopen en we volgen de leader, leader, leader, klap klap klap. We verwonderen en blijven ons afvragen wat er aan de hand is in deze stad. En dan is het wel een keer tijd voor een borrel. Wederom zijn we een uur verder eer we een geschikt terras vinden. Hier zijn de drankjes betaalbaar. Andere buurt hebben we inmiddels door. Wij lopen het terras op en confisqueren een tafel. We worden vriendelijk bediend en bestellen ook een plankje antipasti. Vervolgens zien we allemaal mensen in de rij staan bij de ingang van het restaurant. Huh? Het blijkt dat hier iedereen netjes op zijn beurt wacht en een tafel toegewezen moet krijgen. Whahaha, wij, lompe Nederlanders zijn weer gewoon asociaal neergeploft. Omdat ze hier alleen pizza serveren en wij gisteren al diepvries pizza hebben gegeten gaan we op zoek naar een ander etablissement. In een leuk winkeltje kopen Marja en ik een armbandje dat volgens de verkoopster heel veel geluk brengt. Wij zien het vooral als een mooi aandenken aan deze dagen. We komen daarna terecht bij een visrestaurant waar we borden vol lekkers eten en omdat ik het allemaal niet op kan krijg ik een hundetasche mee. 

Onze benen protesteren onderhand en we checken onze stappentellers. 17000 stappen. Me dunkt dat we Hamburg hebben verkent! Met de trein gaan we weer naar huis en in de bar drinken we nog een koffietje en theetje en kijken we het laatste stukje van de dames hockey finale, jezus wat spannend! We juichen het uit als we goud winnen en entschuldigen ons voor de opschudding. O, en het Keane item op het journaal? Daar zijn we gewoon uitgeknipt! Tsssss

Morgen gaan we op tijd weer rijden, dus we duiken moe maar zeer voldaan ons bedje in.

We hebben het heerlijk gehad. Met elkaar, bij het concert en in die rare stad. We hebben gelachen en zelfs gehuild. Dank aan onze lieve vrienden Marja en René voor deze fijne dagen.

Morgen gaan we weer inpakken want Maandag vertrekken we naar Ierland. Tot dan!