Voordat we Maandagavond wilden gaan slapen kregen we een telefoontje van onze meiden. Er was grote paniek. Saartje was aan het schuimbekken en ze vermoeden dat dit kwam omdat ze aan het stikken was in een kluifje. Mijn hart stond even stil. ' Bel de dierenambulance!' zeiden wij. Wij konden via het scherm alles volgen, Kiki belde en liet Julia het woord doen. We hoorden hoe Julia de dierenambulance te woord stond. De mevrouw aan de andere kant van de lijn bleef maar herhalen dat ze de eigen dierenarts moesten bellen en dan het noodnummer. Ja, potverdorie dan is ondertussen mijn hondje al gestikt! Ik zei tegen Juul dat ze moest vragen wat ze moest doen om Saar te helpen. Dat deed ze, maar ook daar kreeg ze het antwoord 'Eigen dierenarts bellen'. Omdat Juul volhield zou ze wel de ambulance naar ons huis sturen. Saar lag nog steeds te schuimbekken en de verbinding werd verbroken. Shit, daar zit je dan in een stinkende hut in Ierland terwijl je hondje in nood is en je meiden in paniek. Ik zocht ondertussen de dierenarts gegevens op en stuurde deze naar Julia. Ik probeerde zelf ook nog te bellen maar dat lukte niet. Toen kregen we de meiden weer aan de lijn. Saar was inmiddels gestopt met schuimen en leek weer te ademen. Kiki belde onze dierenarts en vervolgens het noodnummer. Geen gehoor! GVD hoe dan? Op dat moment kwam de ambulance aan de deur. We gingen met Julia mee naar boven want die stond in haar onderbroek omdat ze uit bed was gevlogen en moest even snel iets aantrekken. Daarna weer mee naar beneden waar Kiki stond te stuiteren en de dames van de ambulance binnen kwamen. Saar lag voor pampus maar ademde weer. De dames waren erg lief en geduldig en hebben haar nagekeken. Blijkbaar heeft Saar het kluifje uiteindelijk door kunnen slikken. Goddank!! De ambulance dames vertelden dat ze anders met haar naar Amsterdam hadden moeten rijden of naar Nieuwegein. Dierenartsen in Almere zijn niet meer te bereiken in de avond. WTF?
Nadat de dames waren vertrokken hebben we nog even met Saar gepraat via het beeld maar die was helemaal van haar padje. Wij konden ook weer ademhalen met z'n allen...
Goed, dan nu slapen. De laatste nacht in die stinkende vochtige hut. De hut was nog flink aan de prijs, ons paleisje in Donegal was zelfs goedkoper. Mijn recensie zal niet mals zijn. De regen komt weer met bakken uit de hemel en maakt een hels kabaal op het dak. Na weer een onrustige nacht pakken we de volgende dag in en vertrekken we met gierende banden richting kust.
We komen aan bij een allerschattigst huisje en parkeren voor de deur. Binnen ruikt het fris en is het brandschoon. Het is er gezellig en comfortabel. Fijn! Als we ons installeren horen we een kuchje. Huh? Ik kijk in de hal waar dat vandaan kwam. Er blijkt een gordijn te hangen en achter dat gordijn zit een deur. Nu begrijp ik pas wat Betty, de vrouw waarmee ik contact heb, bedoelde toen ze zei dat ze achter het huis woonden. Ze wonen in het zelfde huis! Het huis is opgedeeld in twee delen en ze hebben van de voorkant een heel eigen appartement gemaakt. Slim zeg. Maar dit betekent wel dat als wij een kuchje horen, zij ook alles horen. Oké... beetje op letten dus.
We gaan naar buiten, de benen los lopen en op zoek naar het strand. De zee blijkt aan de overkant. Straatje oversteken, even doorlopen en dan verschijnt de grote haven waar de ferry uit Frankrijk aankomt en vertrekt. Als we langs de kust lopen lijkt alsof we in een tropisch land zijn. Niet vanwege de temperatuur want het is best fris, maar vanwege de planten en bomen. Een soort van palmbomen die we ook al bij de huizen zagen staan. Het is er prachtig. We doen nog even een workout op de toestellen die we tegenkomen. We maken een flinke wandeling en als we weer thuis zijn zoeken we onder het genot van een lekker theetje uit waar we gaan eten. De plaatselijke pub wordt aanbevolen, dus die gaan we doen.
Als we de pub binnenkomen zie ik als eerste een grote bebaarde man aan de bar staan met tattoo's en een haak als hand! Hoe typisch wil je hem hebben?! Kapitein Haak maakt de sfeer helemaal compleet. Arjan neemt de traditionele "today's roast" en ik neem de catch of the day. Een heerlijk mals visje. Als toetje kan ik niet om de "Death by chocolat" heen. En geloof me: niet te versmaden! Waar wij geen Nederlanders zijn tegengekomen op onze tour, lopen ze hier bij bosjes naar binnen. Dat heeft natuurlijk met de ferry te maken en wij vermoeden dat deze vanavond vertrekt want ze gaan zo'n beetje allemaal tegelijk weg.
Na het eten installeren wij ons op de bank en kijken we nog een filmpje. Ik teken nog wat want ik heb een deadline. Ja ja, ik heb een prachtige opdracht waar ik nog niks over mag zeggen maar jullie zullen er binnenkort alles over horen en zien!
We slapen heerlijk tussen de hagelwitte lakens en rijden de volgende ochtend weer naar Dublin om de auto in te leveren. We hoeven niet lang te wachten op het busje dat ons naar het vliegveld brengt. We hebben een rustige vlucht en ik geniet van de wolken en het uitzicht op ons eigen landje. Op het station ontmoeten we een jongen uit Nepal die door Arjan geholpen wordt om de juiste trein te vinden. In de trein zitten we tegenover elkaar en we raken in gesprek. Hij komt dus uit Nepal, is in Amerika geweest en bezoekt nu een vriendin in Zwolle. Hoeveel verschillende werelden kun je beleven! Hij is nooit in Nederland geweest en verbaast zich over al het groen dat ons voorbij raast. Wij vertellen over ons land en dat wij in Almere onder zeeniveau leven en hoe dat is ontstaan. Hij vind het geweldig en maakt een screenshot van zijn app waarop hij dat kan meten. Hij vertelt dat hij in Nepal juist heel hoog, op "wolken niveau" leeft en dus heel hoog. De tegenstelling vindt hij geweldig. Ook vind hij het leuk dat we zo gezellig kletsen. In Amerika zijn de mensen heel wantrouwend en leeft iedereen in zijn eigen bubbel. We nemen afscheid als we bij ons station zijn aangekomen. Bijzonder en leuk, zo'n ontmoeting.
Thuis gekomen verwelkomt Julia ons met pizza's en komt onze levende Saartje ons duizend kusjes geven. Ik knuffel haar flink en zeg dat ik blij ben dat ze er nog is. En dat ze nooit meer kluifjes krijgt. Kiki is op het feestje van Floortje. Of wij ook nog even komen. Dat doen we, en zo sluiten we in de tuin van Marja en René onze vakantie af.
We hebben weer veel beleefd samen.
Reactie plaatsen
Reacties