Alkmaar

Woensdag 28 september 22

Een prachtige blauwe lucht met een stralende zon schijnt mij toe als ik de gordijnen open doe.
Dat belooft een mooie dag vandaag.

Ik app even met mijn man. Hij zegt dat Saartje mij mist. Ze doet "anders". Ook stuurt hij me een foto. Ik moet er bijna van huilen! Mijn Saartje-liefde begint hysterische proporties aan te nemen.. En dan appt de man dat Julia net weg was gegaan en ze daarom bij die deur stond. Pfff gemeen. 

Na een relaxte ochtend rijden we op ons gemakkie naar Alkmaar. Na een kwartiertje rijden we het centrum van de gezellige stad in. ik vind het niet prettig om in een onbekende drukke stad te rijden. Een gebrek aan overzicht en daarmee controle, is de oorzaak. "Moeten we hier rechts? O nee, we moeten links, pas op, een fietser, vlug naar de linkerbaan, komt er wat aan?" 
Maar met Car als actieve bijrijder laveer ik door het Alkmaarse verkeer en vinden we een parkeergarage midden in het centrum. 
Als we uit de garage komen staan we meteen op de markt. Een grote markt ook, en het is erg druk. Het weer is zacht en de sfeer gezellig. We bekijken de vele kramen, kopen een sjaal, botsen tegen mensen op en dan weer tegen elkaar en zien mooie gebouwen, die we beter hadden gezien zonder markt, maar oké. 
Een zonnebankbruine mevrouw met veel blauwe mascara lokt ons naar haar kraam. Ze heeft een ontharings-apparaatje dat je niet kan missen in je leven. We krijgen er een in ons handen gedrukt. Net als de oude mevrouw in scootmobiel naast ons. Wij spotten bij deze vriendelijke oude dame een behoorlijk aantal dikke witte haren op haar kin. We moeten nu gaan rollen van de zonnebank mevrouw. Van boven naar beneden over je kin. En ja hoor, we voelen onze baardharen al verdwijnen. De oude dame is wild enthousiast en roept uit dat ze af en toe wel eens een haartje heeft en dit apparaatje een geschenk uit de hemel is. Wij denken daar het onze van en onderdrukken een giebel. Dan hebben we het wel gezien en als ik dag wil zeggen, zeggen de blauwe ogen tegen haar compagnon: 'Deze mevrouw wil even afrekenen'. Deze bruine ogen kijken haar aan en zijn even verbluft. 'Nou, dat was ik niet van plan mevrouw, ik wens u een goede middag.' Mopperend op het gore lef lopen we door. Met deze tactiek heeft ze vast al veel vrouwen in haar web gelokt. Tssss

We struinen verder en kopen ne... euh, chocolade zoenen in verschillende smaken. Lekker voor bij de thee. We hebben trek en gaan lunchen. De terrassen zitten vol, want die nazomer hebben we nu toch echt te pakken. Na de lunch pakken we de steegjes aan waar ook weer gezellige winkeltjes te vinden zijn.

Omdat het weer zo heerlijk is, besluiten we terug te gaan naar Egmond om daar nog even de zee op te zoeken en van de namiddag te genieten. 
Alkmaar uitkomen is ook nog een verkeers-technische uitdaging maar ook dit nail ik weer. 

Thuisgekomen gooien we de tassen neer en besluiten we ons gratis kopje thee cq koffie te gaan halen in het restaurant beneden. Eigenlijk heb ik veel meer zin in een fijne cocktail en ik twijfel wat te doen. Car had al besloten om een cappuccino te gaan nemen. Ik wik en weeg en vraag me hardop af wat we eigenlijk hier binnen zitten te doen terwijl de zon buiten straalt, en de zee ons roept. Ik stel voor dat we vertrekken en als de sodemieter naar het strand lopen om daar op het terras te gaan genieten. Carla vind dit lastig. 'Je gaat toch niet zomaar weg Maris!' Sist ze me toe. 'Die serveerster wil onze bestelling op komen nemen.' Maar de zee (en de cocktail) roept zo hard dat ik mijn spullen al aan het pakken ben. Car fluisterd op dwingende toon dat ze dit heel gênant vind en dat ik me maar moet verantwoorden bij de dames van het restaurant. Ik loop naar ze toe en zeg met een grote glimlach dat we nu gaan maar snel weer terugkomen. Carla heeft zich al uit de voeten gemaakt. De dames snappen niet helemaal wat er gebeurt en tijdens het weglopen hoor ik de oudere aan de jongere vragen of ze ons wel begroet had. De jongere zegt vrij hard 'Jaaa, ik ben bij ze geweest maar ze moesten nog een keuze maken'. Ze kijkt om en ziet mij nog bij de deur, ze schrikt als ze beseft dat ik dit heb gehoord. Ik lach naar haar en zwaai vrolijk. Carla moppert dat ze niet met mij op stap kan zonder gênante situaties en ik heb lol. Joh, het leven is te kort om in een stil restaurant te zitten wachten op je thee en koffie terwijl 200 meter verderop het prachtige strand de laatste zonnestralen van de dag op ons wachten! 
En als we daar eenmaal met ons haren in de wind en de warmte op ons gezicht een heerlijk plekje uitzoeken is Car het uiteindelijk met me eens. We bestellen cocktails en lekkers en wanen ons in de hemel. 

Nog even over die cocktail; Wij hebben gevraagd welke ze ons adviseren en we kregen een "Moscouw Mule". Wij zijn er erg enthousiast over. Een pittig maar erg lekker exemplaar. De koperen beker hoort er bij. Wij gaan die kopen. 

De zon vertrekt en dan wordt het meteen kil. We vragen binnen of we kunnen blijven eten maar dat mag niet. Ze gaan sluiten. We lopen over het strand naar het dorp en komen kwallen, bloemen (? Aangespoeld?) en een dooie vogel tegen. In het dorp zoeken we een fijn plekje onder een warmte lamp en met een dekentje maken we het ons comfortabel. 
Ook hier serveren ze ons nieuwe favoriete drankje. We eten heerlijk en wandelen daarna weer lekker naar huis.

Daar gaan we aan de thee en halen we de zoenen tevoorschijn.
Niet te vreten! 
We nemen de wereldproblematiek nog even door, poetsen onze tanden, lezen nog een beetje en vallen voldaan in slaap.