Alpaca gekkies

Het gebeurde gisteren... Herman deed een triatlon, de bikkel. Wij gingen hem het laatste rondje aanmoedigen en binnenhalen. Daar kwam champagne aan te pas. En nog een glaasje. Miranda zou de volgende dag met haar mannen haar verjaardagscadeau gaan verzilveren. Een nogal idioot cadeau. Maar de lieverd is er nou eenmaal gek op, dus hebben haar schatten van mannen gezorgd dat ze, hou je vast, met Alpaca’s mag gaan wandelen!

......................(heb je het verwerkt?).................

Herman deed net of hij moe was en er werd een stand-in gevraagd. Vrolijk van de bubbels had ik ingestemd voordat ik het door had.

Ik zou om half 9 Zondagochtend worden opgehaald om naar Veghel te rijden. Half 9!

Ik moet zeggen, het idee om met die rare beesten te gaan wandelen deed me bij voorbaat al in mijn broek piesen.

Om 7 uur ging de wekker vanmorgen en klokslag half 9 zat ze grijnzend van de voorpret achter het stuur. De rest van haar mannen achterin.

We oefenden onze zachte G op weg naar Brabant en rijden door een mooi Zuidelijk landschap om vredig aan te komen bij de Alpaca boerderij. Er staat een baby alpaca in de voortuin, die is toch wel heel schattig. Warmer krijg je me niet ben ik bang.. Miranda geniet van de aanblik van al het pluizig geweld. Als we vragen hoe lang de wandeling zal duren blijkt onze atleet de xxl route te hebben gereserveerd. 2 uur! Top, Herman.

We besluiten snel nog een appeltaart naar binnen te werken om dit avontuur aan te kunnen.

De dieren worden verdeeld. Miranda kiest voor een Alpaca die matcht met mijn jas. We gaan lopen. Het ziet er lichtelijk belachelijk uit en eigenlijk wil ik het uitgieren van het lachen maar de groep neemt het bloedserieus. Als ik tijdens het lopen uitroep dat “dat stomme beest” alleen maar struiken vreet, levert me dat een dodelijke blik op van een van de meisjes. Datzelfde meisje kent elke Alpaca bij naam, die komt hier vaker haar liefde betuigen...

oké, ik zal me inhouden. Ik vind het best te doen hoor. Op een metertje afstand.

We lopen en lopen en lopen...

Miranda geniet, daar gaat het om. Floris ook, die is dikke vrienden met zijn witte pluizenbol.

Bas maakt mooie en ook hilarische foto’s.

Bij het foto momentje mogen we voeren. Ik vind het maar niks. Heb je die tandjes wel eens gezien? Die schrapen over mijn hand als mijn jas-genoot de brokjes opslurpt en ik gil het uit. Miranda is een natuurtalent en ik overweeg een exemplaar voor haar te kopen. Voor in de tuin. Kan ze elke ochtend met hondjes en alpaca een rondje Parkwijk. Op de terugweg naar de boerderij wil mijn vriendinnetje haar jas uit doen. Of ik haar bruine vriend ff vast hou? Het beest gaat van draf naar galop en springt over een boomstronk. Ik galoppeer er achter aan en spring mee. Ik hoor luid lachen achter me...

Een medium rondje was best voldoende geweest, mijn witte gympies zijn naar de klote, maar we hebben toch een erg leuke ochtend beleeft en met een echt Brabants worstenbroodje besluiten we dit bijzondere avontuur.

Bij het weggaan komen we langs de mensen die een picknick hebben geboekt tussen de alpaca’s.

Ik zeg niks.....