Biertje?

Ze belde me op, Miranda. Of ik wat te doen had as. Maandag. Nou, werken stond wel in de planning... 'Wat heb je dan?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Gaan we Alpaca's scheren?' En toen vertelde ze iets waarvoor ik mijn werk meteen aan de kant gooide. Of ik mee wilde doen in een commercial. Haar broer, Marc Janssen, onthou die naam, DE meesterbrouwer van Grolsch heeft een speciaal bier gebrouwen voor het eind van het jaar en deze moet gelanceerd worden met een feestelijke commercial. En aangezien wij best feestelijk zijn mogen wij daarin komen schitteren. Daar ben ik wel voor in, zo'n ervaring laten we niet aan dit neusje voorbij gaan! 

Ik krijg het script toegestuurd en een moodbord van hoe het er ongeveer uit moet komen te zien. Sfeer-impressie van oa. kleding. Effen kleding graag. En vooral geen glitters. O jee, al mijn feestelijke jurkjes stikken van de bloemetjes, stipjes en streepjes. Ik moet shoppen en gauw! Ik had diezelfde middag met Sandra een date in Amsterdam en heb haar meteen ge-appt dat we een jurk moesten gaan scoren. Het was even zoeken en Sandra ging voor mijn paskamer in een hoekje op de grond zitten wachten terwijl ik kreunend en steunend de een na de andere outfit paste. Een winkelmeisje kwam naar haar toe en vanachter het gordijn hoorde ik haar aan Sandra vragen wat ze daar deed. 'Ik zit hier elke Vrijdagmiddag voor mijn lol bij de pashokjes' wilde Sandra zeggen, maar ze zei beleeft dat ik daar stond te passen. Het meisje liep weg en Sandra vroeg zich hardop en met haar leuke engelse accent af wat dat mens wel niet dacht. Ik gierde het uit in mijn pashok. Deze pas-sessie ging de commercial niet brengen wat het verwachtte, dus op naar de volgende winkel. Daar zag ik niets wat mijn goedkeuring kon wegdragen totdat Sandra met een zwart gewaad aan kwam lopen. 'Mwa' riep ik uit. 'Passen!' zei mijn English Rose. Oke oke, daar ging ik en potverdikkie, deze feestelijke zwarte robe zat perfect! En ik kreeg er ook nog 60% korting op. Daar word een meisje blij van. Ik kon mij in stijl naar de commercial begeven.

Miranda bevond zich inmiddels in een stress-bubbel. Twee dagen shoppen en nog steeds geen outfit. Toen dook ze in haar eigen zwarte kledingwinkel en vond daar vergeten kledingstukken die goddank geschikt werden bevonden. Maar zwart dus. Want Miranda kan niet met kleur. Daar krijgt ze uitslag van. Ik vroeg me af of we niet te zwart zouden worden samen maar we zouden wel zien, ik zou voor de zekerheid nog wel een bescheiden printje meenemen. 

Moeten we hakken of zie je die toch niet? Toch maar meenemen. Oorbellen dan? Mogen die wel bling bling? Rooie of oranje lippenstift? Waar je allemaal niet aan moet denken als rijzende ster.

Maandag was het zover. Miranda belt mij snuivend en schor op, helemaal aan de snot. Maar ze is een bikkel, dus op naar Utrecht. De studio is opgebouwd in een leuk Utrechts appartement van twee jonge creatieve gasten. Een mooie gedekte feest-tafel is ons decor. Mijn oog valt onmiddelijk op een plankje met heerlijke stinkende kaasjes op tafel en er word meteen gezegd dat we die met geen vinger aan mogen raken. Ze begrijpen blijkbaar niets van mensen met een kaas-verslaving. Dat is toch niet te doen? Kaas moet opgevroten worden! Ik beheers mezelf en vraag of ik mijn printje aan moet houden of dat ik me in mijn prachtige zwarte robe zal gaan hullen. En wat ik al aan mijn water voelde, we zouden te zwart worden samen, dus het printje moest blijven. Al die moeite... Marc en Henk-Jan waren al aanwezig en hadden hun eigen drama ondergaan. Met een lekker bakkie koffie waren ze op pad gegaan en toen Marc net iets te hard over een putdeksel reed vloog de koffie van Henk jan met een plons over zijn witte overhemd. Zoiets kan alleen bij mannen. Maar dat probleem is netjes opgelost.

We moeten gaan beginnen. 'Aan tafel!' word er geroepen. We krijgen aanwijzingen en Marc haalt een prachtige koker tevoorschijn waar een mooie champagnefles in zit, met bier welteverstaan. Het bier is gemaakt met champagne ingredienten en in een beperkte oplage van 5000 stuks. Hij schenkt en wij proosten. 347 keer. 

Het bier is lekker. En dat is nieuw voor mij want ik lust geen bier. Het zal dat champagne dingetje zijn. Ik drink na elke proost een slokje en ik merk al gauw dat ik dit detail beter kan gaan acteren om te voorkomen dat ik straks alle tekst van Marc ga opeisen.

Bij elke scene moeten we gezellig doen. Het merkwaardige is, dat als je je daar bewust van word en als je iets moet, je opeens merkt dat je niet meer weet hoe je dat ook alweer deed. We lullen een slag in de rondte en kramen de mafste teksten uit wat uiteindelijk weer op de lachspieren werkt en het vanzelf weer gezellig wordt. Het is een bijzonder fenomeen.

Als de crew even iets moet doen met licht of geluid of zo, dan hebben we pauze en verdwijn ik even, dan hoor ik Miranda roepen 'Ga maar even naar je trailer!'. Tijdens die pauzes vreten we ook alle chips op want we hebben allemaal honger en aangezien we niet aan die kaasjes mogen komen... Henk jan en Miranda zijn trouwens helemaal niet blij met die kaasjes want die hangen er al uren boven en worden niet lekker van die lucht. 

Bij het horen van: "Aan tafel" rennen wij weer braaf naar onze plek. Die conditionering zat er vlug in. Dan begint de jonge regisseuse naar Marc te roepen en moet hij vervolgens knipogen. Ze roept: 'BROUWER!", en Marc knipoogt in de camera. Dit zo'n 38 keer. Je begrijpt dat we dit er nooit meer uitkrijgen en Marc de rest van de avond en ik vermoed ook de rest van zijn leven, toegeroepen zal worden met deze kreet. Het eerste wat er vanmorgen in de groeps-app verscheen was Miranda die heel hard 'brouwer!' riep.

Miranda moest mij regelmatig even tot de orde roepen als ik met mijn onbedwingbare creatieve bemoeizucht ideetjes wilde gaan aandragen. Dat heb je zelf niet in de gaten, echt niet. Even dat takje mooier neerleggen of een ideetje willen gaan plaatsen 'Als je nou....(dodende blik van Miranda) oeps, niks hoor, helemaal goed zo'. 

De jonge enthousiaste en professionele mensen die alles tot in de puntjes voorbereid hebben dirigeren ons door alle scenes heen en als we even inkakken, glazig naar Marc zitten te staren en vergeten dat we gezellig moeten doen, dan roepen ze ons weer tot de orde en roepen we 'proost!' alsof we het voor de eerste keer doen.

Er worden pizza's besteld, we eten en we gaan weer door. We liggen voor op schema. Dat is fijn en dat komt natuurlijk omdat wij van die natuurtalenten zijn. Als Marc een tekst moet inspreken moeten wij op de achtgrond een gezellige stille conversatie houden. Stil, dus praten zonder geluid. We mimen ons gesprek. Dat is natuurlijk maf en hilarisch maar het ziet er op film gek genoeg heel natuurlijk uit. Marc word steeds onrustiger en begint aan goocheltrucs met de fles, spreekt zijn teksten in, trekt gekke bekken en lacht vervolgens charmant in de camera. Wij proosten, plukken een druif, nemen een slok en Miranda mag shinen tijdens het openen van de klassieke Grolsch fles.

En dan zijn we klaar. We juichen en proosten er nog maar eens op. We nemen afscheid van de crew die nog lang niet klaar zijn en vertrekken. We nemen vervolgens afscheid van Marc en Henk jan die nog helemaal naar Enschede moeten rijden. We hebben het leuk gehad.  

Miranda en ik rijden Utrecht uit, gaan bijna dood vanwege een rood stoplicht die we even over het hoofd zien, en nemen de dag  door. We komen tot de conclusie dat we het verdomd goed gedaan hebben. We vinden dat wij de perfecte uitstraling hebben voor dit werk. We denken zelfs dat er een grote kans bestaat dat we ontdekt gaan worden. De sfeer die wij kunnen neerzetten wil natuurlijk iedereen in zijn reclame. Wie weet worden we binnenkort wel gebeld door Tena Lady. Bij dit beeld piesen we nu al in onze panty. 

Ga naar de facebookpagina van Grolsch om de commercial te bekijken!