Toet toet toeter....

'Doe in godsnaam voorzichtig mam'

'Tuurlijk, dat kan ik best hoor, ik heb vroeger ook brommer gereden'

'Ja, maar je vetlaag is weg, als jij valt breek je al je botten'

'kind, appeltje eitje, ik ga dat echt flikken'

'luister mam, als je nou dreigt te vallen, stuur dan richting bosjes, dan val je zacht'

'Is goed schat, zal ik doen'

Vorige week heb ik geboekt. Samen met Carla en Hassan gaan we een dagje toeren op een elektrische scooter door de Hoge Veluwe. Dat begon zo: 

We kregen per mail een instructievideo. Die gingen we samen bekijken. Er word ons vertelt waar de toeter zit maar dat je die niet moet gebruiken om de rust te bewaren, hoe je moet gas geven en remmen en waar de regenponcho verstopt zit. Belangrijk is dat je je aan de route houdt want anders riskeer je een boete van 90 euries. Wat ons vooral bijbleef was de "groene knop". Die knop zorgt er voor dat de scooter op een soort van op slot gaat. Als je start, groene knop, Als je stopt, groene knop, en vooral, vertel je mede scooterrettes dat ze bij stilstand meteen op die groene knop moeten drukken. Dit is om te voorkomen dat de scooter onder je kont vandaan schiet en jij er achteraan vliegt. De dagen vooraf gaande aan ons avontuur hebben wij geoefend. Als ik Carla zag, schreeuwde ik 'Groene knop!!' of als ze gewoon naast me zat en zich vervolgens een ongeluk schrok of toen ze in hun tuin aan het werk waren. Het is een wonder dat ik nog niet ben opgehaald door de crisisdienst.

Enfin, de dag is aangebroken, we gaan op pad richting Rheden. Het weer is prachtig dus die poncho hebben we niet nodig. Bij de postbank aangekomen vinden we na even zoeken onze scooters. We krijgen een route, en een snelle opfris-instructie. Wij roepen in koor 'Groene knop!!' en krijgen complimenten dat we dit zo goed hebben geoefend en dan de tip van de dag: Er is een wijngaard met een terras waar je een sapje mag drinken. Geen wijn! Dat mag niet van de instructie mevrouw. Maar vooral even bij de wijngaard stoppen. Ze bied aan om een foto van ons vieren te maken. Dan moeten we eerst even naar boven rijden. Hassan kaggelt meteen weg en ik wil er soepel achteraan. Ik geef gas en vlieg weg, ik schrik me dood, rem en sta stil en geef weer gas en rem weer, ondertussen gil ik de hele boel bij elkaar. Arjan en Carla, die achter mij staan liggen over hun stuur heen en lachen zich kapot. Car beschrijft dat het er uit zag alsof ik op een hol geslagen paard zat. Arjan komt mij voorbij rijden en gaat naast Hassan staan. Car is gewaarschuwd door mijn capriolen en komt langzaam aan snorren. Okė we staan, nu dan het fotomoment.

Het is even zoeken hoe we het ding onder controle krijgen. De mannuh hebben natuurlijk nergens last van, die kunnen dat meteen.  Patsers. Daar gaan we! We maken een bocht, en zijn de hoek nog niet om of Carla rijd tegen een informatie bord aan. Ze krijgt hem niet in zijn achteruit en roept om hulp. De passanten aanschouwen het tafelreel en lopen breed lachend voorbij.

Al hortend en stotend beginnen we het apparaat te snappen en kunnen we een beetje gaan ontspannen. Hassan heeft de route en stuurt ons langs de mooie veluwe. Het is heerlijk. Regelmatig stoppen we even om op de kaart te kijken en dan nemen we opeens een afslag over een zandweg. Met stenen. En hobbels. Oke, we snappen nu wel hoe we moeten remmen en gassen maar controle is nog een groot woord. Je moet je voorstellen dat het paadje recht en links een zandstrook met stenen en kuilen bevat met in het midden een bult met gras. Ik rijd rechts van de bult, Carla links. Maar dat wil ze niet, want die linker strook ligt hoger. dus enger. Ze wil ook op de rechterstrook. Ik probeer ondertussen niet te veel Oeoeoe te roepen als ik hobbelend en bobbelend die scooter onder bedwang probeer te houden, en me te concentreren op deze nieuwe uitdaging. Carla roept, 'ik wil hier weg, hoe kom ik hier weg?!' Uiteindelijk lukt het haar om naar rechts te manoeuvreren. Aan het eind van het pad halen we diep adem en komen we weer op een verharde weg. Al rijdend komen we tot de conclusie dat we deze weg al eens gezien hebben. We hebben een rondje gereden.....  De mannuh gaan in beraad en wij doen even de lippen balsemen en drinken water.

Steeds als de patsers in beraad gaan over de route, doen wij allerlei handelingen. Even een sultana eten, water drinken, fotootje schieten etc. Als ze eenmaal weten welke kant we op moeten, rijden ze zonder waarschuwing weer weg en moeten wij als de sodemieter onze spullen inpakken en er achter aan. We schelden ze dan uit en roepen dat ze zich vooral niet om ons moeten bekommeren, dat we het heus wel redden samen en echt geen vent nodig hebben om te overleven op een scooter in de veluwse bossen.

We gaan dus verder en rijden door het schilderij dat Hoge Veluwe heet. Het is echt een prachtig gebied, met uitgestrekte velden, lieve dorpjes met mooie huizen en met een wijngaard. We hebben hem gevonden. We rijden het terrein op en parkeren onze scooter. We lopen de wijngaard in en wanen ons in Frankrijk. De mediterraanse uitstraling geeft mij voor het eerst in deze vakantie een echt vakantiegevoel. We lopen langs het gezellige terras het grote huis binnen. Daar komen we in een ruimte die vol staat met wijn en oude meubels. Een prachtige oude stoof, lange tafels met verschillende vintage stoelen en de kasten zijn ingericht met bloemetjes servies. Er ligt een hond languit op de tegelvloer. Achter een kleine toonbank staat een grote man met een rieten hoed op. Hij helpt een klant maar roept tussendoor dat we aan de verkeerde kant zijn binnengekomen. 'Ik heb het ook niet bedacht' zegt hij. 'Ik ben niet bang voor Corona maar wel voor die 4000,00 euro boete'. We excuseren ons, en gaan netjes op 1,5 meter afstand in de rij staan. Was je net die ellende even vergeten, blijken ze hier in het Veluwse Frankrijk ook Covid te hebben. Al wachtend komt er een vrouw binnen. Ze vraagt aan de hoed of hij haar soms vergeten is. 'Ja!' roept hij 'helemaal vergeten, ik kom zo snel mogelijk en dan maak ik het goed!' Als hij klaar is met de klant die voor ons staat gaat hij snel de roséétjes van de vrouw klaar maken. Tot aan de nok gevuld en met een bakje zoutjes loopt hij luid zingend naar buiten om de vrouw haar bestelling te brengen. Hij heeft het goed gemaakt. Dan zijn wij aan de beurt. We zeggen dat we geen drank mogen van de scooter mevrouw. Van hem mag dat heus wel en hij begint een verhaal over korting. Car en ik staan op het punt om te zwichten voor die lekkere koude rosé. We kijken elkaar hulpeloos aan, onze hersens kraken, onze mond loopt vol van verlangen, we kijken elkaar weer aan en besluiten het niet te doen. Getverdemme wat verstandig! We zijn het er uiteindelijk over eens dat we dat scoot-ding nuchter al niet helemaal onder controle hebben, laat staan met drank in de man. beter van niet. We bestellen dus maar cola en een sapje. We hebben ook honger en willen een borrel plank. De hoed zegt dat hij bijna alles in huis heeft. Wij geven aan dat hij dan maar bijna alles op het plankje moet gooien. We moeten gaan zitten en dan komt hij het zo brengen. Hij heeft het druk en staat in zijn eentje glazen te vullen, het terras te bedienen en zijn wijn te verkopen. Wij strijken neer onder een prachtige vijgenboom en verzinnen wat voor heerlijke hapjes je met vijgen kan maken. We kijken ook op de klok. O jee, het is al over vieren en we moeten om 5 uur thuis zijn want dan sluit het verhuurbedrijf. De vrolijke hoed komt onze drankjes brengen en we komen even lekker bij in dit idyllische plaatje. De borrelplank met bijna alles er op, laat op zich wachten. Als de minuten verstrijken besluiten we dat we geen tijd meer hebben voor zelfs een halve plank. We hebben ook een donkerblauw vermoeden dat de hoed het vergeten is. Als ik naar binnen loop en hem vraag of hij al begonnen is aan die plank zie ik al aan zijn ogen onder de hoed-rand dat ons vermoeden blijkt te kloppen. Helemaal vergeten! Ik zeg dat het niet erg is, en dat we door moeten omdat we anders op ons lazer krijgen. 

We gaan weer op pad en hebben nog een aardig stukje af te leggen.

We rijden door een allerliefst dorp en langs de boerenvelden zo het bos in. Op een van de paden door de boerenvelden rijden ook veel elektrische fietsen. Die gaan ongeveer net zo hard als wij. Als Carla denkt zo'n racemonster achter zich te horen kijkt ze om.

En dan gebeurt het volgende: Ik hoor 'Mariiiiiiiiiiis' kijk om en zie haar zo een open veld in verdwijnen. Al lachend bedenk ik dat het maar goed is dat we die rosé niet hebben genomen. 

De echtgenoten zijn natuurlijk alweer een kilometer verder en wij beklagen ons dat we ondertussen hartstikke dood en allang begraven hadden kunnen zijn. 

Het bos is prachtig en rustig, daar kunnen we volop gas geven. Nou ja, als je 27 km. per uur volop wil noemen dan. We komen heelhuids en 15 minuten te laat aan bij de verhuur. Ze vinden het niet erg, er zijn nog meer groepen onderweg. Dat zullen ze wel ingecalculeerd hebben. We leveren onze scooters in en lopen met rare benen naar de auto. We zijn het er over eens, dit was leuk!

We zijn hongerig geworden van alle enerverende avonturen en besluiten bij de Wittenbergen te gaan eten. Er is nog zat plek op het terras. Als we binnen lopen krijgen we echter te horen dat ze helemaal vol zitten. Je moet tegenwoordig niet het lef hebben om ongereserveerd binnen te stiefelen. Op de parkeerplaats bel ik vd Valk in Almere, of we nog mogen komen. Of we uit eén huishouden komen? Nee, wel uit eén straat. Dat mag ook en we worden verwacht. We eten mosselen en drinken eindelijk dat roséétje waarmee we proosten op een heerlijke dag.