En we gingen op vakantie van het geld van....

Nou ja, we betalen tegenwoordig gewoon zelf hoor maar het liedje heeft een historische waarde. Zij moeten aan mij denken als ze dat liedje horen en ik aan hen. Al heel lang terug toen ik als kind achterin hun auto zat tijdens een van onze leuke tripjes met de hele familie, blèrden wij uit volle borst mee met deze Willeke Alberti klassieker. "Samen zijn" is er ook zo een.

We gaan naar België. Stephen en Hans vieren hun verjaardag en hebben een gezellige dag georganiseerd.                                     Vorig jaar ging het feest niet door, maar dit jaar gingen we met goeie zin richting Mechelen!                                                                 Wie had kunnen verzinnen dat we uiteindelijk op de Mechelse spoedpost zouden eindigen? 

Ome Jan en Tante Corry. Ik moet eigenlijk Jan en Corry van ze zeggen want ik ben ondertussen een grote meid geworden en mag ook al alcohol drinken, maar het lukt me nog niet zo goed.

Ome Jan had niet zo lekker geslapen, voelde zich een beetje brak, maar hij wilde de gastheren niet teleurstellen. Met de nodige paracetamollen cq "aspirientjes", kon hij er weer tegen aan. Tante Cor daarentegen maakte zich wel wat zorgen want zijn hart maakt tegenwoordig gekke sprongen. We drinken hier thuis nog een bakkie om met de krentenbollen voor onderweg op pad te gaan. 

Dit keer rijden ze met ons mee. We hebben het gezellig. Halen herinneringen op, eten een krentenbol, doen een plasstop en kletsen de hele weg door. We sturen een "onderweg" foto naar Stephen om te laten weten dat we er aan komen. Arjan en Ome jan delen hun passie voor Anta-Flu en nemen de verschillende smaken door. Wij worden daar melig van.

Als we aankomen in Mechelen worden we warm verwelkomt en worden we verwend met heerlijke taart. Flip en Diego zijn verlaat, maar komen ook veilig aan. We bekijken het mooie appartement van mijn broertje en zijn man die al druk zijn met de voorbereidingen voor het diner van vanavond. Het mooie vachtje op de stoel heeft een "plekje". Het doet ons denken aan iets anders, iets met een uiteinde...

Tante Cor vertelt over haar geboortenamen en we lachen, want dat zijn grappige namen. Ze heeft zich altijd gegeneerd voor "Neeltje Feitje" en de anekdotes zijn hilarisch om te horen. Dit soort dingen moet je dus eigenlijk niet tegen Arjan vertellen want de hele dag heeft tante Corry geen Corry meer geheten maar Neeltje. Die tweede naam was hij vergeten, dus maakte hij er Neeltje Jans van. 'Misschien wil Neeltje Jans nog een wijntje' of 'Neeltje Jans, neem je je vestje mee?".

Neeltje Jans is laatst naar het afscheidsconcert van Rob de Nijs geweest. Dat kon ook niet anders want al haar hele leve is ze fan. Sterker, we zijn er gisteren achtergekomen dat zij de eerste echte stalker was van de man. Zij was een jaar of 12 en hij een paar jaar ouder. Zijn vriendinnetje woonde bij haar in de straat en hij kwam daar dus regelmatig de straat in of uit lopen. En wie stond hem dan op te wachten? Juist, onze eigen Neeltje euh, Corry! Met haar haar in de mooie 60s bolling en haar knapste jurk aan stond ze daar. Als hij voorbij liep zei ze 'Hallo'. En dan zei hij 'Dag, meisje'. Haar dag was dan weer helemaal goed en hoteldebotel verliefd kon ze weer naar huis. Dit tafereel heeft zich heel vaak herhaalt. Toen het uit ging met zijn meisje ontstond er een probleem. Maar niet voor onze Corry. Die wist waar hij woonde en ging vervolgens gewoon bij zijn huis staan. Hetzelfde ritueel herhaalde zich. 'Dag meisje' zei Rob wederom.

En toen kwam zijn album uit met de titel: " Meisje". Potverdorie zeg, dat album kon toch maar voor eén iemand bedoeld zijn?!

Jan kwam. Dik 50 jaar zijn ze getrouwd en grappend roepen we allemaal dat je toch ergens genoegen mee moet nemen. En een grap is het want deze twee zijn voor elkaar gemaakt en de liefde is voelbaar aanwezig.

En dan is het tijd om te gaan, er staat een rondvaart op het programma en de boot vertrekt om half 4. Wij rijden eerst naar het hotel om in te checken, te parkeren en de koffers op de kamer te zetten terwijl de anderen vast naar de stad lopen. Voor Flip is er een handige rolstoel gehuurd. Daarna lopen wij naar de Vismarkt waar de boot zal vertrekken. We komen net na half 4 aan. We hebben de boot gemist! Toch te lang zitten borrelen en beppen. Geen probleem, we gaan een uur later en pakken ondertussen een terrasje in het gezellige en mooie Mechelen. Het is bijna jammer dat het uur voorbij vliegt want we zitten er heerlijk bij zo in het zonnetje. 

We installeren ons in de boot en genieten van het vaartochtje. Mechelen is fijn en een plaatje om te zien. Het is heerlijk weer, we genieten. Na het varen moeten we plassen. Wat rot, nu zijn we verplicht om weer op een terras te gaan zitten. Dit keer is het er wel een met wat eigenaardigheden. Als we bijna allemaal naar binnen stormen richting toilet staat Ome jan zijn blaas al te legen. Dat kunnen wij namelijk allemaal zien. De belangrijke delen nog net verstopt achter een smal muurtje lopen wij luid roepend, over wat een gekkigheid wij dit vinden, langs hem heen naar de dames. Nadat we klaar zijn lopen we tussen de stamgasten, want die herken je meteen, weer terug naar buiten. Hans en Stephen vertellen dat ik geen ijs in mijn rosé hoef te verwachten want daar doen ze hier niet aan. Huh? Hoezo niet? Dus als er een knorrige man de bestelling op komt nemen vraag ik een rosé. 'Met ijs alstublieft.' 'Nee!' zegt hij. Ik vraag waarom dat niet kan. 'Dat doen we niet' zegt de knorrepot. Oké, het waarom is me nog steeds niet duidelijk maar vooruit, ik ben goed gemutst en accepteer dat de beste man niet aan mijn onmogelijke wens zal kunnen voldoen. Het roseetje smaakte er niet minder om.

Voldaan lopen we weer terug naar huis waar de mannen ons trakteren op een heerlijk diner van oa. mosselen en beenham en we eten onze buikjes rond.

Ome jan heeft het koud. ik voel aan zijn voorhoofd en hij is warm. Dat zint me niet. Tante Cor maakt zich zorgen. Hij heeft pijn op de borst. In eten heeft hij niet veel zin. Hij neemt een pufje. helpt niet. Nog een pufje. Helpt nog steeds niet. De pijn neemt toe en hij gaat er steeds beroerder uit zien en voelt nog steeds warm. We besluiten dat hij naar een dokter moet want ook het derde pufje doet niets.

Nadat we haastig afscheid nemen gaan we met z'n vieren met de taxi naar het hotel. Daar worden we goed opgevangen en zorgen ze ervoor dat we met een andere taxi naar de spoedpost worden gebracht. Tante Cor weet even niets meer, Postcode telefoonnummer, geen idee. Het is te spannend allemaal. We krijgen mondmaskers, daar zijn ze hier heel duidelijk in. Dan mogen ze mee. Arjan en ik wachten in de wachtkamer. Af en toe krijgen we een update en belt Ome jan met de stand van zaken. Als mijn telefoon weer gaat krijg ik tante Cor aan de telefoon ; 'Maris, het is Covid'. Och jee! en dat samen met dat haperende hart. We vragen ons hardop af wat ze nu gaan doen. Na dik twee uur komt tante Cor naar ons toe. Ze was de weg kwijt en heeft door het ziekenhuis gedwaald op zoek naar ons. Een verpleegkundige komt kort daarna vertellen dat ome jan moet blijven. Niemand mag er bij want wij kunnen ook covid hebben. Ik vraag om contactgegevens en hij legt uit op welke afdeling en kamer hij komt te liggen en waar we naar toe mogen bellen.Tante Cor is van slag, 'hoe moet dat nou in dat vreemde ziekenhuis?' zegt ze. 'En ik mag er helemaal niet bij, wat afschuwelijk!'. 

Er zit niets anders op dan naar het hotel terug te gaan en morgenochtend te bellen over hoe verder. Ik blijf vannacht bij tante Cor slapen en Arjan heeft zijn eigen privé vertrek. We kletsen nog wat en vallen daarna van pure uitputting in slaap.

Al in de vroege uurtjes krijgt ze berichtjes dat de nacht vrij rustig is geweest en hij zich weer wat beter voelt. Wij douchen en ontbijten en dan meldt hij dat hij naar huis mag. Pff wat een opluchting! We pakken in en vertrekken naar het ziekenhuis. In de hal staat hij te wachten. Hij zegt 'Eigenlijk wilden ze me houden en morgen katheteriseren'.  Ik trek een smoel. 'Ik wilde dat dus niet en heb een briefje getekend dat ik op eigen verantwoordelijkheid naar huis ga'. Oké.. Hij moet dus wel meteen met zijn eigen arts bellen en de meegekregen overdracht naar de arts brengen. We gaan rijden en na wat gesteggel, want eigenlijk wil hij morgen pas bellen, belt hij toch de arts en maakt hij afspraken. Tante Cor wil nu thuis zijn, die rit duurt haar veel te lang. Eenmaal in Almere komen zoon en kleindochter hun halen en de auto meenemen zodat hij niet zelf naar huis hoeft te rijden. Met onze vogelbek-maskers roepen we dat de kinderen maar even afstand van ons moeten houden. Julia gaat morgen en kleindochter volgende week op vakantie en we willen ze niet besmetten.

Ze gaan naar huis.

Wij wachten af of we klachten gaan krijgen en gaan de aankomende dagen maar even in een bubbel.

Hoe je het ook wend of keert, we hebben weer herinneringen gemaakt <3