Dag mop

14 was ik, toen mijn ouders besloten in Almere te gaan wonen. Omdat ik er een zooitje van had gemaakt op de HAVO stroomde ik in op de Echnaton in de derde klas van de MAVO. Zo puber als een puber maar kan wezen liep ik met een uitgestreken smoel en een houding van "wie maakt mij wat" die school in. Achter de façade  was ik natuurlijk zo bang als een muis. In een klas waar de pubers elkaar al kenden zat ik te kijken naar wat voor vlees ik in de kuip had.

Ik zag haar meteen. Lange blonde haren, eindeloze benen en een madonna stip. Ze keek ook naar mij. Ik gaf een klein knikje en lachte een scheef lachje. Zij ook. In de pauze verzamelden de jongens zich om haar heen. En de meisjes. Dit is de populaire, had ik al snel door. Ik zocht een plekje om te hangen maar ze wenkte me. Of ik bij haar wilde staan. 

Vanaf dat moment waren we dikke mik. Twee puber-rebellen. Samen roken en in de pauzes kwartjes vragen aan wildvreemden om "te bellen". Maar natuurlijk kochten wij daar sigaretten van. En god bewaar me; de drogist in, waar ze een lippenstift jatte. Ik scheet 7 kleuren, maar zij vertrok geen spier.

Ze nam me mee naar haar jeugdhonk want veel meer was er nog niet in het toen nog dooie gat. In dat honk was het donker en rokerig en luid en we hebben er leuke avonturen beleefd. We zijn zelfs een keer met de honkjeugd naar Duitsland geweest in een bus vol pubers die op hun beurt hun zakken vol met wiet hadden, rete spannend vond ik dat. In een jeugdherberg sliepen we en 's avonds mochten we de stad in. Met veel te veel make-up en veel te korte rokjes met gaatjes-panty's gingen we op pad. Met z'n drieën liepen we rondjes, waar moesten we heen? Ik sprak een man aan om de weg te vragen maar die man rende van ons weg roepend dat hij niks wilde. We snapten er niks van. Toen we later toch de stad bereikten en met een drankje in de kroeg zaten, (ID bewijzen waren er nog niet)  beseften we dat die man dacht dat we onszelf wilden aanbieden als prostituees! Nou jaaa! We hebben er nog vaak om moeten lachen.

Wij hadden dezelfde wens: Een neusbel. Ja, zo noemde we dat toen. Volgens mij bestond het woord "piercing" nog niet. Onze ouders waren tegen. Maar je bent een rebel of je bent het niet, dus toen we op een dag voor een juwelier stonden keken we elkaar aan en lieten we doodleuk een grote zweerknop met een oorbellenpistool in onze neuzen jassen. En trots dat we waren!  Onze ouders niet. Maar we hadden elkaar, dus boeiuh.

Na ons examen gingen we allebei ons eigen pad op en verloren we elkaar uit het oog. Tot ik op een dag bij Matthijs van Nieuwkerk aan tafel zat met mijn giegel op tv. Dat had ze gezien en ze had uitgeroepen: 'Dat is Maris!' en ze zocht me op.

Ze stuurde me foto's en krabbels van vroeger en zelfs een plukje van mijn haar dat ze in haar agenda bewaarde. We spraken af en vertelden elkaar hoe onze levens waren gelopen. Wat we niet van elkaar wisten is dat we het beiden moeilijk hadden gehad in onze jeugd. We concludeerden dat we dat zonder er ooit maar met eén woord over te wisselen moeten hebben herkent in elkaar. We haalden herinneringen op en gierden het weer uit. En altijd klonk haar: 'Hoi mop'.

Ze vertelde over haar grote liefde en haar zoon. Haar mannen van wie ze zo veel hield. En dat ze met hun zo gelukkig was. 

Ze liet me weten dat ze samen met haar lief genoot van mijn verhaaltjes. Deze aan hem voorlas en dat ze er samen smakelijk om moesten lachen. 

Afgelopen Dinsdag kreeg ik een berichtje van Ros, haar geliefde man, ze is er opeens niet meer. 51 jaar. Hoe dan?!

Hij is kapot, want wat hij was voor haar, was zij voor hem.

Lieve leuke mooie stoere Anja.

Al mijn gedachten gaan naar jou. Alle herinneringen aan die kwetsbare pubertijd waar wij elkaar vonden en nodig hadden.

Ik koester ze en bewaar ze voor altijd in mijn hart.

Ik hoop dat je ergens bent waar je het fijn hebt en waar je nog af en toe een van je streken kan uithalen.

Dag mop.