Een hongerige puber en vallende blaadjes

Ze wordt aankomende week 16. Mijn jongste. En ze heeft honger. Heel veel honger. Het is zo erg dat ze het ook de hele dag roept. "Ik kan niet meer stoppen met eten mam, ik heb zoveel honger!". Ik leg het uit: " Ik denk dat je borsten weer gaan groeien schat."  We hebben er lol om. Het ene na het andere broodje wordt gesmeerd. Vooral met kipfilet. Ik moet even voelen aan de kipfilet want dat is echte kwaliteit. Huh, hoezo? Het voelt als plastic zegt ze, het was sarcastisch bedoeld. Dat is haar favoriete uitroep : "Sarcasmeee!" of ik dat dan niet begrijp? pfff dom... Gisteren bedacht ze opeens dat al dat eten ook ergens blijft. Nu is ze gezegend met een razendsnelle spijsvertering en maatje 34 maar toch.. "Stel je voor dat ik op een dag wakker word en ik opeens een dikke reet heb van al dat eten?". Ik stel haar gerust, het lijkt me niet zo waarschijnlijk. Maar borsten, ja, die wel. Die kunnen opeens heel groot worden. Mijn kind eet lekker door. Tussen de blaadjes. Ja, het is weer zover, de invasie van de gele blaadjes.

Met grote getale dringen ze zich binnen, de kleine krengen. Ze verspreiden zich op slinkse wijze door ons huis. Overal vind je ze terug. Ze liggen verspreid door de woonkamer en keuken en op de wc moet je oppassen dat ze niet in je ondergoed gaan zitten. En krijg nou de rambam, er ligt er gewoon een in mijn waxine lichtje! Ze worden met het jaar brutaler. Puber klaagt over blaadjes in haar bed en we besluiten elk jaar weer opnieuw dat we onze schoenen uit moeten doen bij binnenkomst. Maar elk jaar weer blijkt dat een onmogelijke opgave. We zijn er op een of andere manier niet toe in staat. Dus moeten we er mee leven. Tot de boom leeg is. Dat duurt zo'n twee maanden...  

Terwijl puber nog een broodje smeert ga ik maar weer stofzuigen.