47 ben ik nu. Ik begon net te denken dat mijn karakter zich de goede en meer rustige kant op ging bewegen toen moeder natuur bedacht dat ik als vrouw nog niet genoeg ellende en lichamelijke catastrofe heb meegemaakt en mij weer van alles nieuws voorschotelt.
En dat flikt ze niet alleen bij mij, nee hoor, je moet mijn vriendinnen horen. We lijden met z'n allen. We lijden heel erg.
Gisteren kwam ik bij mijn vriendin binnen voor een bakkie. Stervenskoud daar. 'Koud?' zegt ze, 'je bent niet goed, ik zweet me kapot'. Uiteindelijk moest ze toegeven dat zij niet helemaal goed was want de opvliegers vlogen haar om de oren. En zoals zij het beschrijft: 'Als een dooie zee-ster lig ik s'nachts in mijn bed zwetend wakker te liggen'. Bij de gynaecoloog heeft ze een abonnement want buiten die zee-ster spelen er nog veel meer vrouwelijke ongemakken.
Mijn andere vriendin haalt elke maand een spuit. Die loopt gedurende de maand helemaal leeg en kan zich met haar laatste restje energie nog net sleepvoetend naar de huisarts bewegen om haar b12 shot te halen. Dan voelt ze zich weer als herboren. Overdag heeft ze het koud om vervolgens midden in de nacht wapperend van de hitte rond te gaan dolen in huis.
Verschillende baarmoeders zijn al in het hondenvoer beland. (weet ik niet hoor, dat verzin ik ter plekke, maar dat zie ik zo voor me, wat nu wel een ranzig beeld geeft, oke vergeet het, ik weet niet waar ze die dingen laten)
En dan die menstruatie he... Jullie kennen mijn verhaal over die bloederige nacht in dat motel in Frankrijk. (zo niet, ga dan even naar: https://marisvertelt.jouwweb.nl/road-trip-2019/357411_lyon)
Die menstruatie heeft 2 weken geduurd. Dat heb ik vaker gehad en heb toen van de huisarts een hormoonkuur gekregen om het te stoppen. Wat er toen gebeurde is eng. Ik veranderde in Linda Blair op dat bed met zo'n ronddraaiend hoofd. Ik voelde me zo afschuwelijk dat ik het van me af snauwde en schreeuwde en vervolgens werd ik depressief en dat alles in 1 week. Maar het bloeden was gestopt. Die kuur ook, dat was eens maar nooit weer! De keer daarna kreeg ik de pil om het gedoe te stoppen. Dat hielp ook en gelukkig met minder bijverschijnselen maar die wil ik ook niet meer. Ik ben daar potverdorie niet voor niets mee gestopt. Ik wil die troep niet meer in mijn lijf. Dus dan maar accepteren. Nu ben ik dus een paar keer per jaar 2 weken achter elkaar ongesteld. En niet zo'n beetje ook.
Weer een andere vriendin heeft dit ook. We praten over de ranzige details want dat helpt. Dan weet je dat je niet de enige bent en wie weet komen we nog eens met een oplossing.
Mood-swings, daar heb ik het nog niet over gehad. Vriendin zei gisteren nog dat ze weer helemaal in de pubertijd zit maar nu inclusief werk, huishouden, kinderen, sociaal leven en man. En laten we die laatste niet vergeten. Die hebben heel wat te stellen met ons pubermeisjes. Buiten hun eigen peno-gebeuren (want ik wil graag een motor en het liefst bij zo'n club) moeten ze omgaan met chagrijn, huilbuien en krijgen ze de volle laag als ze vergeten om chocolade mee te nemen. Ik zit me nu te bedenken dat die penopauze waarschijnlijk helemaal niet bestaat maar een reactie is op die vrouw die alle kanten op vliegt. Daarom vluchten die mannen natuurlijk al jaren naar lieve rustige niet zwetende groene blaadjes en gaan ze motor rijden om te ontkomen aan al dat leed.
Wees gerust mannen, het duurt maar 10 jaar...
En meisjes, laten we het er vooral over hebben want het is wel zo fijn om er dan in godsnaam maar samen om te lachen. x
Reactie plaatsen
Reacties