Als ik vanmorgen het ziekenhuis binnenloop zit onze ouwe Flip daar op een bankje naar de mensen te kijken. Hij is net geprikt en maakt daar altijd een feestelijke gebeurtenis van. Hij is vaste klant in het restaurant en eet daar na elk bezoek een punt appeltaart. Ik begroet hem en vertel dat ik een afspraak heb. Hij gaat op me wachten zegt hij. Ik wacht 20 minuten want ik heb natuurlijk niks te doen vandaag. Dan komt de dokter me halen.
Hij vertelt over de 7 buizen bloed die ze twee weken geleden bij mij getapt hebben. "Dweilen met de kraan open" zegt mijn arts. Er verschijnt een beeld op mijn netvlies waar mijn lief en ik in een motel in Frankrijk midden in de nacht plassen bloed aan het weg-dweilen zijn. Mijn ijzer is inmiddels weer op pijl dankzij die vervelende ferro-tabletten maar het bloedgehalte is veel te laag en lijkt alleen maar te dalen. Verlies je soms veel bloed? Euh ja, wil je mijn blogs even lezen? Ik probeer nog in te brengen dat 7 buizen bloed ook niet meehelpen, maar daar wil hij niks van weten. Je moet naar de gynaecoloog. Er moet wat gebeuren met al dat bloedverlies. Ik stribbel tegen, ik wil niet aan de hormonen, die meuk maakt het leven er niet leuker op. 'Dan moet er een andere oplossing komen' zegt hij stellig. Ik zie mezelf alweer op de operatietafel liggen en alles in mij denkt 'wegwezen hier!'. Ik zeg: ' ik bel wel even voor een afspraak' maar denk ondertussen: 'als ik daar aan toe ben'. De bijdehand lijkt mijn gedachten te kunnen lezen en zegt lachend: 'Je hoeft niet te bellen, ik heb geregeld dat de gynaecoloog contact met jou opneemt'.
Joepie....
En dan nog wat, gaat hij vrolijk verder, 'Je B12 is veel te laag'. Ja joh, ga je lekker?! Hij vind het een leuk idee om de komende 10 weken, elke week een spuit te gaan halen. De ampulletjes liggen voor je klaar!
Ik breng nog net uit dat al dit gedoe wel verklaart waarom ik dagelijks een wegtrekker krijg waarin de wereld opeens heel hard voor mijn ogen gaat draaien en ik op moet passen dat ik niet van mijn stokkie ga. En mijn gebrek aan energie zal dan ook wel niet aan de herfst liggen he? Nou, wie weet gaan die prikken in mijn kont er voor zorgen dat ik weer dansend de dag door ga.
Met drie A-viertjes toog ik naar de apotheek en maak ik een nieuwe afspraak voor over drie maanden.
Flip zit op me te wachten en we schuifelen samen naar het restaurant. Hij kiest zijn punt uit en trakteert mij op een croissant. We bespreken de feestdagen en als hij nog even lekker blijft zitten ga ik naar huis want na deze enerverende ochtend heb ik ook nog een bijzondere middag voor de boeg. Maar daarover later meer!
Reactie plaatsen
Reacties