Bedenktijd

Waar ik afgelopen week nog tegen mijn collega zei dat die gynaecoloog maar lekker in Januari moet gaan bellen, belt ze me prompt diezelfde week nog op. Of ik as. Vrijdag langs kan komen.

Nou laten we dat in godsnaam dan maar doen. Ik erger me aan mijn eigen weerstand, waarom heb ik de neiging om onder tafel te gaan zitten en heel hard te roepen: 'ik ben er niet!'?  Ik heb, denk ik, een klein traumaatje opgelopen afgelopen zomer. Na die bewuste nacht met toeters en bellen aan mijn lijf en artsen die met gierende gympen kwamen aanrennen om mijn vege lijf te redden, volgden nog een paar vervelende dagen in het ziekenhuis. Dat vervelende lag vooral aan mijn eigen onvermogen om me aan te passen aan het ziekenhuisleven en de heimwee naar mijn veilige thuis. En daar zit het 'm in, denk ik.

Ik vertrouw de artsen op hun technische kunnen maar er is geen arts of verpleegkundige die mij ooit gevraagd heeft hoe ik dit alles eigenlijk heb beleeft. Dat zou best fijn geweest zijn.

Maar terug naar die afspraak.

Isa, mijn oudste kind, ging met me mee. Isa is bloed-nieuwsgierig en vraagt of ze mag kijken als ik eventueel een onderzoek krijg. Nou, wat dacht je van 'nee?' Dat vind ze flauw. 'Ik ben er toch ook uitgekomen mam, ik heb dat allemaal al eens gezien hoor'. Wij kunnen als de beste door-fantaseren en vragen ons af of ze ook weer terug gestopt zou kunnen worden. Het lijkt haar ook fijn om weer eens in de baarmoeder te zitten, lekker geborgen... Dan bedenkt ze dat ze gaat vragen, of ze in het geval dat mijn baarmoeder er uit word gehaald zij hem mag hebben om over zich heen te trekken. Ranzige beelden verschijnen op ons netvlies.

Ik word geroepen. Een jonge vrouw stelt zich voor en we nemen plaats in een best gezellige kamer. Ze begint vragen te stellen. Ze is vriendelijk en hoort mij. Ze ziet in de computer wat er allemaal heeft plaatsgevonden en heeft begrip voor mijn weerstand. Wat fijn! Ze wil me toch even onderzoeken en Isa vraagt nogmaals of ze mag kijken. 'Nee'.

Met gordijntjes creëert ze een kleedkamer en dan mag ik op een vriendelijke roze stoel gaan zitten. Het is een comfortabele stoel waar je in je minst comfortabele houding beland. Maar dat hoort er bij. Ook de eendenbek is niet meer zo'n zilveren monster maar een wit met roze creatie. Het klinkt gek, maar die lieve roze dingetjes helpen. Ze onderzoekt mijn hele baarmoedergebeuren en als laatste komt de lange echo-dildo tevoorschijn. Toch ben ik rustig, mijn jonge arts stelt me goed op mijn gemak. Als we samen geconcentreerd op het schermpje kijken roept Isa van achter het gordijn: 'Mag ik nu wel komen kijken?' 'Neeheee', roep ik terug. 

Kiki, de jongste is inmiddels gearriveerd in het ziekenhuis want we gaan zo nog even gezellig samen de stad in. Isa en Kiki zitten tijdens mijn onderzoek te grappen en grollen op de familie app.

De gynaecoloog ziet geen afwijkende dingen. Heel goed! Ze bevestigd dat ik in de pre-menopauze zit. Maar dat bloedverlies, dat is wel heel vervelend. Ze gaat zelfs helemaal vragen hoe het mijn leven beïnvloed. (Ik wil bijna weer verwijzen naar een bewuste nacht in een motel.) Ik ben blij verrast dat er zoveel begrip is voor die bloederige overlast. Mijn slechte nachten door lek-gevaar, de kilo's aan maandverband, de pijn. Ze vraagt of ik het de afgelopen jaren maar gewoon ben gaan accepteren? Euh ja..

Dat hoeft dus helemaal niet meer tegenwoordig en ik kom langzaam onder mijn steen vandaan. Er is blijkbaar een ontwikkeling geweest waar er gewoon aandacht en begrip is gekomen voor al dat vrouwenleed en er word meegedacht om daar iets aan te doen. 

Ze vertelt over de opties met hormoon-therapie, de pil of een spiraal. Ik vertel haar mijn ervaringen met hormonen waarbij ik me zwaar klote voelde en mijn mood-swings me nog net niet van een brug af deed springen. Ook injecties of pillen die het bloed tijdens de menstruatie laat stollen zijn geen optie voor mij. Geen troep in dit al genoeg geteisterde lichaam. Ze begrijpt het. Dan houden we nog twee opties over:

De Novasure behandeling. Je baarmoeder-slijmvlies word weggebrand waardoor de menstruatie afneemt of zelfs verdwijnt. Dit kan onder plaatselijke verdoving of onder narcose, wat ik maar wil. Het zou in mijn geval een overbrugging zijn van ong. 5 jaar, tot aan de daadwerkelijke overgang. 

Of het verwijderen van de baarmoeder en dan ben je meteen overal van af, maar dat is wel een zwaardere ingreep.

Ik neig naar de Novasure. Het is niet zo ingrijpend als een verwijdering en ik mag naar huis na afloop. Maar als ik dan toch onder narcose ga (want van die plaatselijke verdoving krijg ik de bibbers)  is het dan niet handiger om maar meteen van al het gelazer af te zijn en de hele boel weg te halen?  Ik krijg twee weken bedenktijd, dan kom ik bij haar terug en gaan we plannen maken. Ik ben me nu aan het beraden en ik zal zelf deze keuze moeten maken maar ik wil er toch wel even een klein bevolkingsonderzoekje tegenaan gooien door aan jullie, de ervaringsdeskundigen te vragen wat jullie ervaringen zijn met deze ingrepen.Wie heeft de Novasure behandeling ondergaan en hoe heb je dat ervaren? Roept u maar!!

Met en hoofd vol informatie togen we gedrieën naar de stad, eten we een fijne bagel en shoppen we er op los. Julia lichten we via de app in, want die wil ook weten wat er zich heeft plaatsgevonden in dat kamertje. En ik bedenk me dat die baarmoeder toch maar mooi haar werk heeft gedaan door drie prachtige meiden te produceren.