Goddank! Sinterklaas zit weer in de trein en is vertrokken. Kunnen we dan nu alsjeblieft weer lief zijn voor elkaar?
Ik kreeg er zo'n ongelofelijk rot gevoel van dit jaar. Waar ik al een paar jaar aan het uitvogelen ben waar ik sta in het pieten-drama en ik ondertussen van begrip naar boos naar frustratie en weer naar begrip fladder, word dit dilemma alleen maar groter.
Ik probeer me in te leven in beide kanten en ondertussen zwem ik net als half Nederland tussen zwart en wit in. Ik hoef niet perse zwart of perse wit waarom zou ik dat willen? Ik weet inmiddels dat pieten verklede mensen zijn. De kleintjes, die weten dat niet en ik heb nog nooit een kleintje horen klagen over het uiterlijk van een volwassene, laat staan over die vrolijke piet. Daar is een kind namelijk helemaal niet mee bezig. Dus hou hem lekker zwart. Maar dan kan je hem ook weer omdraaien en zeggen dat hij dan net zo goed een paar roetvegen kan krijgen.
Maar daar gaat het niet over he..? Het gaat niet over de kindjes.
Ik denk dat alles draait om "verbinding", over saamhorigheid, over met elkaar samen leven in vrede. Eigenlijk wil iedereen stiekem hetzelfde.
In den beginne reageerde ik primitief op de stelling dat Zwarte piet racistisch is. Hoezo? Ik vind zwarte piet zo leuk, en ik ben verdomme echt niet racistisch waarom noem je mij racistisch? Ik ben opgegroeid in Amsterdam waar je niet beter weet dan dat er mensen bestaan met alle kleuren en achtergronden. Dat zijn je vriendjes en ik zie ze als vriendjes en een andere kleur is me nog nooit opgevallen. Een kinderbrein ziet namelijk geen kleur maar een persoon. En ik ben mijn hele volwassen leven geen kleur maar mensen blijven zien.Totdat Sylvana zich opeens zwart ging noemen.... Waar ik eerst een mooie vrouw zag zag ik nu opeens een mooie zwarte vrouw. Waarom moet die kleur zo belangrijk zijn? Waarom is die vrouw zo boos?
Ik ben er inmiddels met mijn naïeve hoofd achter gekomen dat niet iedereen de persoon ziet, maar wel degelijk die kleur. Als ik me als mooie witte vrouw verplaats in de mooie zwarte vrouw dan kom ik erachter dat ook zij als kind helemaal niet bewust was van haar kleur maar dat zij niet het geluk mocht hebben om dat zo te houden. Haar werd al snel duidelijk gemaakt dat ze een kleur had en dat die kleur vaak weerstand of vragen of vooroordelen opriep. Wat doet dat met een kind? Als het opeens niet meer om jou gaat maar om je kleur? Dan gaat dat kleine donkere kind meteen dingen opvallen. In het nieuws wordt er verteld dat er een zwarte jongen is vermoord vanwege zijn kleur. Of je wordt gepest op school door kinderen die vergiftigt zijn door hun ouders. Je voelt je altijd minder maar begrijpt eigenlijk niet waarom. Ik doe toch mijn best en ben toch lief voor iedereen, wat doet mijn kleur er toch toe? Je bouwt een gevoel van minderwaardigheid op en naarmate je volwassen word groeit het gevoel van onrecht, ik wil me niet minderwaardig voelen want dat ben ik niet! Je word boos en uiteindelijk kom je in verzet.
Ik snap dat. Ik kan er plaatsvervangend pissig om worden. Maar nu even de andere kant.
Je bent je hele leven opgegroeid met dat leuke kinderfeest en die grappige zwarte pieten. Je hebt daar als kind zoveel plezier aan beleeft en zag die zwarte piet niet als een zwart mens maar als een vriendelijke vrolijkert die je ook nog cadeautjes gaf. Je hebt die figuur ook in je volwassen leven nooit gezien als een slaaf of een minderwaardig persoon. Opeens zijn daar mensen die jouw dierbare herinneringen en goed bedoelde gedachtengoed bestempelen als racistisch. En waarom? Je begrijpt het niet en voelt je aangevallen. Op je integriteit, je traditie, je jaarlijkse verbondenheid met je land. Je word boos en komt in verzet.
En dan is je hele land verdeeld.
Elk jaar word de discussie harder. Waar ik, eerlijk waar, nog nooit mensen voor zwarte piet uitgescholden heb horen worden gebeurd dat nu te pas en te onpas. Ik stond kaas te kopen bij de kaaswinkel tijdens de sint-intocht. Er lopen twee stadswachten voorbij, een witte en een zwarte. Zegt die ongelofelijke onbenul van een kaasboer : "Kijk een zwarte piet verkleed als stadswacht" Ik begon te koken maar voelde op dat moment niets voor een discussie. Met een dodende blik keek ik hem aan en ben ik vertrokken. Nu heb ik spijt, had ik maar iets gezegd. Ik neem me voor om een volgende keer mijn waffel open te trekken. En zo zijn er meer die zich hebben voorgenomen om hun waffel open te trekken. Dat gebeurd er nu. Die waffels laten zich horen. Maar vaak zo ongenuanceerd....
Piet is een symbool geworden van zoveel gevoelens.
Er zijn twee kanten. Als je aan de ene kant staat, denk dan eens aan die andere kant. Probeer je in te leven. We willen ons allemaal prettig voelen, gezien worden om wie we zijn en niet om waar je vandaan komt of welke kleur je toevallig hebt meegekregen. We kunnen vasthouden aan die boosheid en het onrechtvaardigheidsgevoel we kunnen ook proberen te begrijpen. En ga dan niet zoals Glennis Grace iemand publiekelijk lopen veroordelen om zijn keuze, dat is niet eerlijk en verhard alleen maar. Ga ook niet roepen dat het aanstellerij is en dat "ze" niet moeten zeiken, want er zit iets achter.
Heb je mening maar stop er een beetje begrip in voor de andere kant. Laten we weer lief zijn voor elkaar.
En dan nu naar de kerst! En begin niet over het woord kerst want dat trek ik echt even niet hoor!
Reactie plaatsen
Reacties