Omdat wij het gevoel krijgen dat we een dezer dagen toch echt op slot gaan waagden Juul en ik het om naar de stad te gaan. Op zoek naar oa. een oorthermometer, paracetamol en wc papier. Ik vraag me af of ik nu de dombo ben omdat ik niet heb meegedaan aan die achterlijke wc papier razernij want ik zie onze laatste rollen door de plee verdwijnen en ik heb nog steeds geen nieuwe gevonden. Mocht het niet op tijd lukken dan word mijn achterwerk ook schoon van water, dus wees niet bezorgd. Maar aso is het wel want er zijn dus types met 8 pakketten in hun voorraad kast.
Ook wilde ik haarverf. Ja kom op zeg, het kan toch niet zo zijn dat ik helemaal grijs uit deze strijd ga komen. Een meisje moet ten alle tijden haar waardigheid bewaren en die zit hem bij mij toch echt wel voor een groot deel in mijn haar. Nagellak, heb ik ook gekocht. Ook zo'n essentieel product.
Paracetamol was er ten overvloede, en die word hier sowieso al veel gegeten met alle menstruaties, hoofdpijnen en zere rug, dus da's geen overbodige luxe. Die thermometer was er niet. nergens niet. Mijn multivitaminen ook niet en die pillen zijn voor mij geen voorzorgsmaatregel maar een must om gezond te blijven aangezien mijn lichaam niet meer in staat is om zelf alle benodigde vitaminen uit het voedsel te halen. Daar baal ik dus echt van. Ik heb het laatste potje vitaminen mee genomen maar het zijn niet de juiste. ik moet dus online op zoek.
Het was rustig in de stad maar bij de DIRK moesten Juul en ik regelmatig vluchten voor te dichtbij komende figuren. Er bestaan nog mensen die het allemaal geen reet kan schelen en gewoon tegen je aan lopen, hoesten of duwen. Bij de kassa stonden nog meer van die types heerlijk knus naast elkaar. Wat is dat toch? hebben ze geen tv of zo? Wij werden er lichtelijk panisch van en zijn als de sodemieter die winkel uit gerend.
Bij Arie kochten we een broodje. Mevrouw heeft gelukkig handschoenen aan. Dan pakt ze contant geld aan en gaat vervolgens onze broodjes smeren. En toch zeggen we niks. Achteraf stom, wat houd ons nu nog tegen eigenlijk? Toch bang dat je overdrijft of zo? Ik neem me voor om dit soort dingen niet meer te accepteren. Beter overdrijven dan dood. Wat ws. ook weer overdreven is, maar toch...
Op het stadhuisplein staat een eenzame viskraam. We halen lekker kibbeling voor vanavond en steunen meteen deze zwaar getroffen ondernemer. Ook zij verwacht dat dit een van de laatste dagen zal zijn dat ze nog kan verkopen. We maken een gezellig corona praatje en nemen voor onze huis-arrestant een vers harinkje mee.
We besluiten op een parkeerplaatsje achter het ziekenhuis onze broodjes op te gaan eten met uitzicht op het water. Al etend zien we een ouder stel aan komen lopen. Ik zeg nog, 'Opa en oma zijn goed bezig, even lekker wandelen samen'. Dan stoppen ze en draaien ze zich naar het ziekenhuis. Ze beginnen te zwaaien. Wij kijken naar boven en zien daar een oude man achter het raam die terug zwaait. De man buiten gaat bellen, en ik zie de man achter het raam opnemen. De vouw blijft met een grote glimlach naar hem zwaaien. De twee die de moeite nemen om in deze tijd van een bezoek-verbod niet alleen maar te bellen maar toch naar het ziekenhuis komen om elkaar te zien. Hoe dan ook. De tranen schieten me in mijn ogen, ik vind het zo een ontroerend tafereel...
Juul en ik rijden diep onder de indruk en met een warm hart weer terug naar ons veilige huis.
Reactie plaatsen
Reacties