Ik kan nogal eens cynisch zijn. Dat vind ik doorgaans een slechte eigenschap van mijzelf. Ik heb mezelf ergens in mijn jeugd aangeleerd om te analyseren waar mijn minder leuke karakter trekken vandaan komen. Ik heb ook weer geanalyseerd waarom ik alles analyseer, maar dat is voor een andere keer. Mijn cynische kant heeft te maken met vertrouwen. Het vertrouwen in mijn naaste medemens is nog wel eens geschaad. Als iemand waarvan je dacht dat die van je hield meerdere keren je vertrouwen schaad dan kruipt er iets naars in je standvastige geloof in de homo sapiens. Maar ik kan ook heel goed-gelovig zijn, naïef zelfs, waardoor het weer vaak mis gaat en ik toch weer word teleurgesteld en bevestigd in mijn cynische gedachten. Dat zijn tegenstrijdige eigenschappen. Eigenaardig ook. Dat analyseren is doodvermoeiend natuurlijk, maar het heeft me ook gered. Van de bitterheid. Ik kan nog steeds oprecht geloven in mensen. Soms tegen beter weten in, maar ik wil het zo graag dus blijf ik het doen.
In deze tijd wil ik heel graag geloven in onze regering. In de keuzes die ze maken voor ons. Maar god, wat vind ik dat moeilijk. Ik roep mijn wantrouwen de wereld in en zeg tegen mijzelf dat ik recht heb om kritisch te zijn en voor mezelf en mijn dierbaren op mag komen. Tegelijkertijd wil ik niet negatief zijn omdat dat een nare sfeer achter laat. En die nare sfeer kunnen we in deze tijd helemaal niet gebruiken.
Mensen beginnen nu echt bang te worden. Gedachten die werden weggedrukt komen nu aan de oppervlakte en worden uitgesproken. Er zijn ook mensen die hun angst nog steeds volledig negeren en daarmee ronduit een gevaar voor ons allemaal worden. Hoe meer mensen hun angst uitspreken, hoe meer die van jezelf de ruimte krijgt. Dat is boerenkinkel psychologie maar zo werk het wel. Net als met die pleerollen. Ik heb niet gehamsterd waardoor ik vandaag toch echt die rollen moet gaan scoren. Ik heb nu echt de neiging om in het geval dat ze er liggen, 4 pakken mee te zeulen voordat ze weer niet te krijgen zijn. Het gaat tussen je oren zitten. Ik heb hele angstige gedachten en die beschermen mij en mijn gezin want daardoor ben ik voorzichtig. Maar alleen maar angst vreet je op, dus ik zorg er ook voor dat die gedachten worden toegedekt. Ik dek ze toe door de pareltjes en de vrolijkheid in de momenten van de dag te zoeken. Dit is een van de overleving talenten van de mensch. Je ziet het om je heen gebeuren. We houden ons vast aan de mooie initiatieven om ons heen, we delen ze, we bedenken ze. Omdat ze een goed gevoel geven in al die ellende.
Ik heb ook de behoefte om ze te delen, die parels. Want zo krijg jij ook even een fijn gevoel.
Op het moment dat ik dit schrijf laten ze op de radio het lied, La Boheme, van Andre van Duin horen dat hij gisteren in DWDD zong. Het moet zo zijn denk ik.... Met al het verdriet wat hij probeerde te verbergen maar in zijn ogen te zien was. De warmte voor Matthijs, zijn mooie stem. Matthijs die geraakt werd, Marc Marie diep onder de indruk. De emotie van die mensen. Ik schiet er weer van vol. Een regelrechte parel.
Gisteren kwam ik op Insta iets leuks tegen. "De groene kneusje doos." Een initiatief van een tuincentrum die met rest-plantjes zit. Ze zoeken een huis voor deze kneusjes. Laat ik nou gek zijn op plantjes en mankementjes. Dus heb ik een doos vol imperfectie besteld en verheug ik me nu als een malle op die groene vriendjes. Ik ga vast een plekje vrij maken. Heeft iemand nog bloempotten over? Zet ze maar voor je deur, dan leg ik er iets leuks voor in de plaats!
Heb je gisteren het bericht gezien over dat Syrische gezin? Zij hebben een kindje gekregen en uit dankbaarheid voor hun opvang hier in Nederland hebben ze hun zoontje Willem Alexander genoemd. Heerlijk toch! Ik zie mama met haar hoofddoek al luid roepend uit het raam hangen; 'Willem! , Eten!' En dan komt er zo'n klein Syrisch droppie aanrennen. Bij dat beeld kan je alleen maar vrolijk worden.
Wij hebben vannacht ons eigen pareltje gecreëerd. Troost tv zond een 21 jaar oude aflevering van spel zonder grenzen uit. Mijn puber zat met scherm en oortjes naast mij op de bank en het was eigenlijk bedtijd. Ik vertelde haar dat ik dit vroeger zo leuk vond om naar te kijken. Nu hebben pubers doorgaans niks met oude beelden van 20 jaar oude kwaliteit maar de oortjes gingen uit. We hebben het samen uitgegierd van de pret om die gekke spellen en zijn tot half 2 blijven zitten.
Soms mogen we best even doen alsof er niks aan de hand is. Blijf gezond! <3
Reactie plaatsen
Reacties