Hij is jarig vandaag. 72 is hij geworden. Goddank! mag ik wel zeggen, want nog geen twee weken geleden werd hij opgenomen in het ziekenhuis met een vervelend hart. Tante Corry mocht niet bij hem vanwege de Corona wat natuurlijk een nachtmerrie is. Maar ome Jan is een bikkel, en ondanks dat er geen duidelijke antwoorden kwamen knapte hij weer op en mocht hij naar huis. 'Doe nou rustig aan!' riep ik door de app. 'Ja, mam" zei ome Jan.
Ik heb veel, heel veel fijne herinneringen aan tante Corry en ome Jan. Ik voelde en voel me nog steeds gezien door hun. Ze lachten om mijn grapjes, prijsden mijn talenten en gaven mij warmte. Ik had vele vaders en daar is hij er een van.
Toen we in Amsterdam naar een wisselwoning moesten verhuizen werden we buren. Ik was denk ik een jaar of 6. We gingen wonen op "De Dijk". Daar stonden knusse huisjes waar vele gezinnen uit Oost tijdelijk gingen verblijven totdat de nieuwe huizen waren gebouwd.
Het was voor ons kinderen een feest. Een camping waar we konden spelen in alle veiligheid en saamhorigheid. Remco, hun oudste zoon was van mijn leeftijd. We vierden verjaardagen samen en feestdagen en gleden met sleetjes de dijk af als het had gesneeuwd. We klommen in bomen, en vielen in het water dat achter de huisjes stroomde. We waren buiten-kinderen midden in de stad. Omdat mijn ouders gingen scheiden was er voor mij even geen vader beschikbaar voor de vader-dingen. Ome Jan zag dat en leerde mij fietsen. daar was met mijn beperkte fiets-talent geduld voor nodig, maar dat had hij.
Wij, kinderen van de Dijk gingen naar de zelfde school en de vaders brachten ons afwisselend met de auto. Mijn moeder vond dat ik met mijn 7-8 jaar, wel met de bus kon. Dat vond Ome Jan maar niks en als ik 's ochtends bij de bushalte stond te wachten kwam hij met zijn auto vol met kinderen aanrijden, gooide de deur open en riep: 'Instappen!'
De grote hobby van van Ome jan is fotograferen en de mooiste foto's uit mijn jeugd komen van zijn hand.
Toen na een aantal jaar onze huizen klaar waren bleven we bij elkaar in de buurt wonen. We vierden nog steeds feestdagen samen. Ik vond het altijd heerlijk als zij bij ons waren. Niet in de laatste plaats omdat Ome Jan het altijd voor mij op nam tegenover mijn moeder. Als ik weer een opdracht kreeg was hij degene die tegen haar zei 'laat dat kind met rust'. Op mijn netvlies staat ook nog de herinnering dat ik aardappels moest schillen voor de patat. Voor 8 man. Ome Jan liet mij dat niet alleen doen, hij pakte een mesje en ging me helpen. Nu was het niet erg meer. Het is zelfs een van mijn dierbaarste herinneringen geworden want ik heb het uitgegierd van het lachen toen we fantaseerden dat wij samen een snackbar gingen opzetten genaamd : "Jan Janssen".
Ook gingen we jaarlijks samen naar België. Naar de markt en naar de grootste kermis van Europa. Wat een feest was dat! Ik probeerde altijd bij hun in de auto te komen en dan zongen we. Een lied is daardoor heel bijzonder geworden voor mij. "Samen zijn" van Willeke Alberti. Door dit lied luidkeels samen te zingen en het "samen' gevoel dat ik er bij had, klopt het helemaal. Als ik dit lied hoor, denk ik altijd aan hun.
De feestjes in het Karrewiel zal ik ook nooit vergeten. De kinderen van de Dijk waren inmiddels tieners en feesten samen met onze ouders. Ome jan was de DJ en maakte er onvergetelijke avonden van.
Tot op de dag van vandaag voel ik me gezien door hun. Ze nemen me zoals ik ben en dat is een fijn gevoel.
Tante Cor en Ome Jan, dank jullie wel voor jullie warme aandeel in mijn leven en dat jullie zijn wie jullie zijn.
Ik hou van jullie.
Maak er een mooi feestje van samen! <3
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een mooi verhaal, en zo beeldend geschreven, heel leuk om te lezen. Herinneringen kan niemand je afnemen, die draag je mee in je hart.
Dank je wel Lizzy! Het is precies zoals je het zegt.