Herfst

Ja ja, jij dacht zeker dat ik het over mooi gekleurde blaadjes en paddenstoeltjes ging hebben?

Nope.

Ik ga spreken over die andere herfst. Die van de vallende tieten en donderende onweersbuien. Ik ga namelijk helemaal los hier, met die achterlijke overgang. 

Op tv zit ik te kijken naar dat 5-uur gebeuren bij MAX. Dat krijg je er dus van. Daar schuift dokter Ted aan. Dokter Ted weet alles. Denkt hij. Het probleem is dat hij een man is. Hij weet helemaal niks godzamme! Kijk, daar heb je het al, woedend kan ik worden. Dokter Ted zou dus moeten weten dat je meno-gevoelige vrouwen als man zijnde niks moet vertellen want dat trekken ze niet!

Maar ik ben niet de enige die hier een klacht over heeft ingediend want even later zit er een mevrouw aan tafel die er een heel boek over heeft geschreven. Potverdikke, die begrijpt het zeg! Ze is trouwens niet de enige, er blijken stapels van die boeken te bestaan.

De een met harde feiten, de ander met "omarm je opvliegers" en ga mediteren. Flikker op joh, ga lekker zelf met je opvliegers en zakkende kont op een matje liggen! Sorry. Het gebeurde weer. Ik ben zo verdomd obstinaat dat ik bijna ruzie krijg met mezelf. Ik was al enigszins van de klachten fabriek en heb dat altijd goed gepraat door te zeggen dat lekker klagen goed is voor lijf en leden, maar ik moet oppassen want het begint nu al uit de hand te lopen. En ik begin pas net.

10 jaar! Dat zeggen "ze". Die van de boeken en van de lotgenoten. Maar goed, terug naar die vrouw bij Martine en Siebrand aan tafel. Ze zegt dat je tegenwoordig goede behandelingen hebt. Met hormonen onder andere. Ik schiet meteen weer in een stuip, want ik heb al eens eerder met hormoontabletten te maken gehad en toen hing ik bijna in het trapgat, dus dat is voor mij geen optie. Maar ik laat haar uitpraten. Ze zegt dat er een taboe heerst op die hormonen maar dat zij er enorm van is opgeknapt. Ze zegt ook dat er nog vele andere opties zijn en dat je daar over kan praten met je huisarts. Maar als je een huisarts hebt als dokter Ted , zou ze het niet aanraden. Nou ja, dat zei ze niet natuurlijk, maar het kwam er wel op neer. Niet alle huisartsen begrijpen je klachten namelijk. Er word nog teveel gedaan alsof het er allemaal bij hoort en je er maar gewoon mee moet leren leven. En dat vind zij een slechte zaak. Amen. Ik weet nog dat ik er tijdens mijn recente baarmoedertoestanden achter kwam dat ik al jaren grote leden had geleden terwijl er ondertussen zoveel hulpmiddelen bestonden waar geen hond of dokter Ted me ooit op gewezen heeft.

Oke, ik moet dus op zoek. Ik heb een nieuwe huisarts en ik denk dat ik maar eens ga kennis maken. Want naast die idiote opvliegers en zorgwekkende ontploffingen die uit het niets lijken te ontstaan, heb ik nog een probleem. Een probleem waar ik nog nooit een meno-vrouw, ook niet die van van MAX, over heb horen spreken. Over taboe's gesproken. Ik heb even getwijfeld of ik dit in de openbaarheid moest gaan gooien maar in het kader van "laten we in godsnaam het beestje bij de naam gaan noemen en taboes doorbreken" ga ik het er op wagen.

Ik heb jeuk.

Vreselijke jeuk.

Down under

En dan bedoel ik niet Australie.

Ik dacht aan een blaasontsteking of andere bekende vrouwenkwaaltjes maar het is anders. Vooral 's nachts. Goddank vooral s'nachts. Je begrijpt, naast het deken er op, deken er af ritueel heb ik een nieuw wakker-lig-dingetje. Ik heb me suf gepiekerd en gesmeerd tot ik een lijstje tegen kwam met overgangs-klachten en verrek het stond er tussen! Waarom heeft niemand mij dat ooit verteld? Nou ja , ergens begrijp ik dat wel natuurlijk, je gooit niet zomaar in de groep dat je doos jeukt, maar kom op, het zou zoveel gepieker schelen als we niet allemaal hetzelfde ei moesten uitvinden. Bij deze, zusters!

Ik ben gaan zoeken naar oplossingen en raad eens: Ik ben niet de enige. Ik kwam een gezellig gesprek tegen op een forum waar er ook nog oplossingen worden aangedragen. Ik ga die middeltjes opschrijven en mijn nieuwe huisarts om advies vragen.

Hierbij wil ik mij ook vast verontschuldigen voor de komende 10 jaar. Als ik op een van mijn kanalen tekeer ga, heb begrip. Tegen mijn dochters wil ik zeggen, 'have mercy, ik heb jullie pubertijd ook doorstaan, jullie kunnen dit'. Mijn man heeft al een praatgroep op zijn werk. Die mannen blijken ook slachtoffer te zijn. Kunnen niks meer goed doen en krijgen de ene snauw na de ander. Hou vol! We weten het, we balen er van, en we doen ons best. Die van mij heeft al in de groep gegooid dat het wel 10 jaar kan duren. Daardoor staat er al een buschauffeur op punt van scheiden, die gaat dit nog geen 2 jaar trekken. Het is serieuze shit! Wij moeten beseffen dat die mannen niet opeens zoveel irritanter zijn geworden, maar dat die hormonen je dat laten denken.

Als ik iets heb gevonden wat helpt zal ik het delen. Klaag maar een eind weg en heb het er over, het mag. In ieder geval van mij.