We liggen allemaal al een tijdje in bed. Iedereen doet haar "voor het slapen gaan" ding. Nog even een filmpje of een aflevering van die serie. De enige in ons huis die al ligt te ronken is mijn vriend met baard. Ik lees en ik ben net als mijn meisjes langzaam aan het indommelen. Mijn telefoon ligt op het nachtkastje en licht op. Hij trilt. Er komen wel vaker push berichten binnen die niet van belang zijn dus ik negeer het. Ik lees over een aanslag op een school, over een getraumatiseerde jongen uit Syrië die met zijn ptss probeert overeind te blijven. Het is spannend maar het ontspant mij. De telefoon trilt weer. en nog eens. Ik ga toch maar even kijken. 10 berichten in onze gezinsapp.
Oké, nu heb ik ook hartkloppingen! En terwijl ik een kledingstuk aanschiet, concludeer dat onze Punisher steevast ligt te ronken en mij richting de trap begeef gaat er van alles door mijn hoofd. Ik probeer een verklaring te vinden voor wat er gebeurt. Hoe kan die tv zijn aan gegaan? De wildste fantasieën dringen zich op. Zijn er inbrekers binnen en hebben die per ongeluk de tv aangezet? Of zitten ze gewoon met panty's op hun kop en kalashnikovs op schoot te netflixen op de bank? Een ontsnapte TBS-er midden in een psychose, die denkt dat hij thuis is? Of hij heeft hier drie knappe meiden naar binnen zien gaan en... Maris, raap je zelf bij elkaar, je moet je meiden redden! Onderweg naar de trap kom ik Isa tegen. Je moet weten dat wij helemaal boven slapen. Op de tweede verdieping van onze villa, zeg maar. Op de eerste staan Julia en Kiki half in hun kamer half op de gang, te flippen. Dat houd in; luid fluisterend en giebelend van de zenuwen en met luid kloppend hart zoekend naar verklaringen. Isa zegt, opvallend rustig, dat zij de tv heeft uitgedaan, dus er klopt iets niet. Nee daar waren haar zussen het al over eens. Isa loopt naar beneden en ik volg. Ik kan het niet maken dat mijn kind word neer geknuppeld en ik daar boven aan die trap sta toe te kijken. De tv staat te loeien, Isa heeft haar telefoon-zaklamp aan. Alsof we geen lampen meer hebben of zo... We blijven even staan en kijken om ons heen. Ik zie niks, maar het is dan ook donker. Dan denk ik aan de lampen en doe het licht aan.
Geen Tbs-er op de bank maar wel een ouwe kat met een stel vragende ogen. Pluk. Die ogen vragen: 'What the fuck zijn jullie aan het doen midden in de nacht?' Ik loop door het huis en kijk in hoekjes en gaatjes of er toch niet iemand verstopt zit. Isa vraagt aan Pluk of ze het normaal vind om midden in de nacht tv te gaan zitten kijken met het geluid op 10 en zoekt ondertussen naar de afstandsbediening. Onder onze kat ligt de aan/uit knop van de tv. Ze is er met haar dikke kont op gaan liggen.
De andere twee slaken boven aan de trap kreten en liggen blauw van het lachen. De zenuwen komen tot bedaren.
We concluderen dat Isa verdacht rustig was en dat we haar in het vervolg moeten roepen als we worden bedreigd. We wensen elkaar welterusten en ik kruip naast mijn Viking die wazig vraagt wat dat allemaal voor lawaai is. Ik doe kort verslag, hij mompelt wat en valt weer in slaap.
Reactie plaatsen
Reacties
Ha grappig op dat moment dat het gebeurde denk ik niet😹
op het moment zelf scheten we in onze broek! maar we kunnen er nu erg om lachen :-)