Hyacinth

Op mijn vensterbankje staat hij. Het is een "hij" omdat hij blauw is. In mijn 8 jarige hoofdje werkt dat zo want van genderneutraal heb ik nog nooit gehoord. Met mijn kinderlijke verwondering sta ik te kijken naar die kleine dichte opgehoopte bolletjes die straks een bloem moet gaan worden. Juf zegt dat hij blauw is. Ik zie paars en lila en groene knopjes en vind het raar dat ze deze kleuren blauw noemt. 

We hebben er allemaal eén gekregen van de juf. We doen namelijk mee aan een wedstrijd. Als je goed voor hem zorgt dan komt hij uit en de allermooiste Hyacinth wint. De hele school doet mee.

Ik weet nog van vorig jaar dat de gymzaal helemaal vol stond met Hyacinten, prachtig vond ik dat! En het rook zo ontzettend lekker. Vorig jaar heeft die van mij niet gewonnen, maar ik had dan ook niet echt heel goed voor hem gezorgd. Ik vergat hem steeds en toen ik hem mee moest nemen naar school was hij niet helemaal uitgekomen. Barry uit mijn klas had gewonnen. Zijn Hyacinth was roze, dus een meisje, en zij was helemaal uitgekomen en alle bloemetjes zaten dicht tegen elkaar aan. Zo moet die van mij ook worden. Dit jaar neem ik mij voor dat ik heel goed voor mijn bol ga zorgen en dat hij de allermooiste gaat worden. 

Juf heeft uitgelegd dat als de grond helemaal droog is, hij een beetje water nodig heeft. Als wij dorst of honger hebben moeten we ook eten en drinken anders groeien we niet. Dat klinkt logisch dus elke dag voel ik even aan de aarde of mijn wonderlijke vriendje dorst heeft. 

Een paar keer per dag ga ik voor mijn vensterbank staan en kijk ik of er al bloemetjes gaan uitkomen. Na een week zie ik nog niets. Mijn geduld wordt op de proef gesteld maar ik blijf voelen en kijken en dan...

Een bloemetje! Ik ruik er aan. Ja, hij ruikt lekker, dat is alvast goed. Ik bewonder de vele tinten paars en de adertjes die door de kleine blaadjes lopen. Elke dag komen er meer bloemetjes uit en elk bloemetje maakt mij blij. Maar... ze liggen niet naast elkaar, ze staan te ver uit elkaar, deze lijkt niet op die van Barry. Ik hoop dat ze toch nog naar elkaar toe groeien of misschien groeien er nog wel een paar tussen. Mijn Hyacinth groeit ook heel hoog de lucht in en blijft niet mooi tussen de bladeren wonen. Misschien vind de jury dat juist wel bijzonder. Want zeg nou zelf, ik heb een prachtige Hyacinth.

De tijd is aangebroken dat hij mee naar school mag. We zetten allemaal onze bollen op de banken in de gymzaal. Een bordje met mijn naam steek ik in de aarde. Ik hoop dat de juf ondertussen wel blijft voelen of hij dorst heeft. Ik maak me er een beetje zorgen over want als ze dat bij de hele gymzaal moet doen is dat heel veel werk. Daarna vergeet ik mijn zorgen weer want dat doe je als je 8 jaar bent.

De dag van de waarheid. We mogen allemaal naar de gymzaal en daar mogen we gaan rondlopen op zoek naar onze eigen hyacinth. Bij drie exemplaren zal er een bordje liggen met 1e, 2e en 3e prijs. Met een snel kloppend hart zoek ik mijn blauwe vriendje. Ik loop langs een bordje met 3e prijs en het is niet de mijne. Die herken ik namelijk uit duizenden. Oké, nog steeds kans op de 2e of 1e prijs. Dan zie ik mijn hyacinth hoog boven de anderen uitsteken en ik ren er naar toe. Er ligt geen bordje. Teleurstelling gaat door mij heen, maar ik laat niks merken. Mijn vriendinnetje komt naar mij toe; 'Barry heeft weer gewonnen!'. Potverdorie, die verrekte Barry. Ik ga eens kijken hoe die van Barry er dan wel uit ziet want dit riekt naar sabotage. Barry staat trots met zijn perfecte roze (roze!!) hyacint in zijn handen. Oké, Ze is prachtig, niks op af te dingen. 

Mijn Jonge hoofd kwam niet op het idee om hem te vragen hoe hij zijn hyacinten zo mooi kreeg. Als ik hem nu zou tegenkomen, is dat de vraag die ik hem zou stellen. Ik moet lachen om dit idee want ik kan me voorstellen dat Barry mij aan zou kijken met een blik van: 'waar heb je het in godsnaam over gek mens?' Die is waarschijnlijk die hyacinten al lang vergeten. Maar wie weet...

Elk jaar als het voorjaar wordt koop ik hyacinten. Ik voel elke dag of ze dorst hebben en kijk verwonderend naar deze bijzondere bloem in wording. Ik hoop dat de bloemetjes mooi tegen elkaar aan zitten als ze uitkomen. Als dat zo is, dan juich ik in stilte want niemand hier in huis snapt dat ik dan een hele grote kans maak dat ik het winnende exemplaar heb. De roze is klein met perfect "tegenelkaaraan" bloemetjes. Maar 40 jaar later zie ik ook nog steeds de schoonheid van mijn niet perfecte hyacint. En laat dat nou weer de blauwe zijn. Hij is eigenwijs en torent hoog boven de anderen uit. Zijn bloemetjes liggen ver van elkaar vandaan maar ze zijn extra groot en sterk. Mijn blauwe vrienden zijn perfect zoals ze zijn. En die geur. Die heerlijke zweempjes van hyacinten parfum door mijn huis, die geur brengt mij terug naar een gymzaal ergens in Amsterdam oost.