"Ik pak de grootste hamer die er bestaat. Ik til hem met veel moeite boven mijn hoofd en ros hem met alle kracht die ik bezit tegen mijn keuken aan! Ik zie stukken aanrechtblad door de lucht vliegen en keukenkasten aan hun laatste schroef hangen"
Dit scenario speelt al jaren door mijn hoofd en gaat nu eindelijk waarheid worden.
Wij wonen nu 14 jaar in dit huis. De vorige bewoners hebben er 10 jaar gewoond. De keuken is nog steeds dezelfde. Toen wij het huis kwamen bezichtigen riep ik als eerste 'wat een afschuwelijk aanrechtblad!'. De rest van de keuken deed mijn hartje ook niet sneller kloppen maar oké, er staat een keuken en hopelijk kunnen we die snel vervangen. Nou in mijn dromen dus. Maar nu, 14 jaar later is het dan eindelijk zover. Het kreng gaat er uit. Mag ook wel want hij sodemietert nu toch echt uit elkaar. De verf van onze pimpactie een paar jaar geleden bladdert af. De vaatwasser doet het al jaren niet meer en de tweede hands vervangers hebben het ook nooit lang gedaan. De kookplaat hebben we laatst al moeten vervangen omdat na de eerste defecte pit, ook de tweede niet meer wilde oplichten. De inbouw koelkast is vervangen voor een tafelmodel achter een kast. Als mensen dat zien liggen ze blauw van het lachen, zo belachelijk ziet dat er uit. En ook veel te klein natuurlijk voor een huis met 5 volwassen individuen. De lichtjes in respectievelijk de oven en dat tafelmodel zijn kapot en als klap op de vuurpijl zijn de deurtjes van de carouselkast er gewoon uit gevallen. Geen overbodige luxe dus. We hebben hem met recht op-gebruikt.
En als we dan toch gaan slopen mag ook meteen dat verlaagde spotjes-plafond er uit. Weg met die meuk! Ik wil leuke lampen.
En als die meuk er dan uit gaat, dan kan die vloer ook niet meer! Die kon al 24 jaar niet naar mijn smaak, maar goed, nu moet het.
En als de hele mikmak wordt gestript moeten de muren ook geverfd.
En als de muren zijn geverfd en we hebben een nieuwe keuken en een nieuwe vloer en lampjes boven de tafel, dan kunnen die oude meubelen eigenlijk ook niet meer.
Man man, wat heb ik hier een zin in! Twee maanden leven in een bouwput maar daarna whoop whoopie !
Mijn mooie vitrinekast mag blijven, ik hou nog steeds van dat ding maar ik ga hem wel opknappen. Hij gaat van vintage wit naar zwart. ja hoor!
Een paar weken geleden zijn we begonnen. Eerst moesten alle kasten leeg. En dat is geen kleinigheidje kan ik je vertellen. 14 jaar aan "wat moet ik hiermee, och doe maar in de kast" moest worden uitgezocht. En dat in 4 kasten.
De vitrinekast heeft 8 lades, 2 grote kast-vakken en dan het servies gedeelde nog. Helemaal vol.
De knutselkast, de tv kast (3 stuks) en last but not least de trapkast of zoals Carla hem noemt: De kelder. (koekkoek)
Als je die trapkast open doet sta je met je neus tegen een hoge berg van, tja van wat eigenlijk? Nou daar zijn we inmiddels achter. We hebben vele vergeten schatten gevonden. Het grootste gedeelte van die schatten zijn in drie ritten naar de vuilstort gegaan. Ik heb zelfs veel servies weg gedaan. Afgelopen weekend konden we eindelijk zeggen dat alles leeg is.
En toen zijn we een keuken gaan kopen. Dat lijkt simpel maar dat is nog best een klus hoor. Wij leggen onze wensen neer en het keukenmeisje gaat passen en meten en komt vervolgens met een bedrag waarmee je 3 maanden door Amerika kan reizen. Nee vriendin, dat moet minder. En dan begint het grote puzzelen. Minder luxe apparaten en je aanrechtblad moet van 6 naar 3 cm dik. NEE! Mijn echte hardhouten aanrechtblad van 6 cm dik moet blijven. Ik heb 14 jaar tegen een ontzettend lelijk blad aan lopen gluren, ik verdien dit blad! En zo geschiedde. Ze heeft ontzettend haar best gedaan en ons budget bleek uiteindelijk prima haalbaar. Inclusief mijn droomblad. Ik zweefde naar buiten. Ik ben inmiddels ook alweer terug naar binnen gezweefd want ik wilde toch iets anders met mijn frontjes. Maar nu is hij dan echt wat ik wil.
Ondertussen schilder ik tussen de bedrijven door steeds een stukje kast. En dat zijn best veel stukjes.
We gaan vloeren kijken. Het wordt laminaat want een echte houten vloer (wat ik wel het allermooiste vind, maar we moeten realistisch blijven) is onderhoud-technisch niet voor ons weggelegd. Ik wil een brede plank in een bepaalde kleur. We vinden de brede plank maar niet de juiste kleur, Dan vinden we de juiste kleur maar niet in brede plank. Jezus wat een toestand. Na vier vloerzaken nemen we bij de laatste 2 planken mee. Die liggen nu voor de tv zodat ik er steeds naar kan kijken en mij voor kan stellen hoe dat gaat staan. Iedereen heeft al gekozen, ik twijfel nog. De keuzestress slaat toe.
Die bank. Die ik in een online winkel heb gespot. Die gaat niet meer uit mijn hoofd. We hebben ondertussen al op verschillende banken gezeten in verschillende winkels. Online blijf ik zoeken maar er is er geen een die deze bank uit mijn hoofd haalt. Ik kreeg vandaag een stukje van de bank binnen. Een stof-staaltje. En nu wil ik hem helemaal. Ik ben dol op de kleur!
Aankomend weekend is Kiki jarig. Voor die tijd mochten we niets slopen van haar, want hoe kan ze haar vriendinnen nou ontvangen in een bouwput. Na het weekend ga ik de hamer met veel gevoel voor drama naar binnen dragen. Ook Arjan heeft grootse plannen en dromen bij het slopen van die keuken.
In de eerste week van December wordt hij geleverd en voor die tijd moet alles af. We hebben dus 2 maanden de tijd. Nou ja twee maanden... Er moet ook nog gewerkt worden en gemantelzorgt en geshopt dus in die paar vrije dagen die we overhouden moet het gebeuren.
Hierbij alvast excuses aan iedereen die we verwaarlozen en verwaarloost hebben, onze achtbaan dendert nog even voort!
Wordt vervolgd
Reactie plaatsen
Reacties