Een jaar vol lessen

2024

Jemig, wat een jaar.

Vol motivatie en enthousiasme dook ik in Januari de uitvaartwereld in. Ik liep mee en ervaarde in verschillende vormen dit mooie vak. En toen kreeg ik de kans om het zelf te gaan doen en nam ik afscheid van mijn  collega’s en 16 jaar ambulante begeleiding. Nja, niet helemaal want mijn drie vaste aanhangers bleven.

Ik had er zo’n zin in! Met een warm hart denk ik terug aan de families die ik heb mogen begeleiden.

Ze zullen mij altijd bijblijven.

Maar…

Er zijn ook ervaringen geweest die mij hebben doen besluiten om er weer uit te stappen.

(Ik heb mijn vorige blog weer online gezet. En even ter verduidelijking: ik neem niemand iets kwalijk, dit is mijn proces, beleving en beslissing geweest) 

Collega’s waren teleurgesteld. “Hou wat langer vol” Maar als ik voel dat ik niet op mijn plek ben en vooral, als ik niet mezelf kan zijn, dan heeft dat volhouden geen nut, in mijn beleving. Dan verspil ik de kostbare tijd en inzet van de ander en van mijzelf.

Ik vertrok.

En toen? Toen wist ik het even niet meer.

In Oktober vroeg ik een WW uitkering aan om mijzelf de tijd te geven om te landen en na te denken. Ik heb er tenslotte mijn hele leven voor gewerkt dus ik gunde het mezelf.

Even rust zou je denken. Maar niets is minder waar want ik had ondertussen met Marja samen een kinderboek gemaakt en ik wist niet dat er mega veel werk komt kijken bij het promoten van zo’n ding. Maar hé, ik had er nu de tijd voor. Misschien moest het wel zo zijn…

Ondertussen begeleid ik ook nog mijn pgb cliënten en dat zorgt voor een fijne buffer in ww-tijden.

Ik tekende me een ongeluk en ging met Mar op avontuur. We werden geïnterviewd op locale tv, hadden vergaderingen in de boekwinkel, met elkaar en met de uitgever, we oefenden met wijn en chips voor onze boekpresentatie èn we belden met Tineke Schouten. Wat een feest!

Het zou natuurlijk prachtig zijn als ik van het tekenen (en schrijven) zou kunnen leven maar zo’n feest is het nog niet. Er zal toch een salaris binnen moeten komen want de buffer heeft ook een bodem. 

Ik ga niet meer voor een uitvaartonderneming werken, daar ben ik uit. Ik ga ook niet voor mezelf beginnen want ik ben niet bereid om 24/7 met alleen maar mijn werk bezig te zijn. Tja, dan houdt het dus op. “Maar je vindt het wel fijn” , zegt dat kleine stemmetje.

Ik besluit dat ik knopen moet gaan doorhakken en ga op zoek naar vacatures in mijn vertrouwde vakgebied. Ik kom een detacheringsbureau tegen die begeleiders zoekt. Hmm een vast inkomen maar wel de vrijheid om mijn eigen agenda te voeren. Ik reageer.

En dan belt mijn vriendin. Of ik de uitvaart van haar schoonmoeder zou willen verzorgen. Mijn gevoel zegt meteen ja. Dus ik ook. Ik bel met Marjolein want ik wil het wel graag samen doen. Zij zegt toe.

Ik wordt uitgenodigd bij het bureau en krijg een prima arbeidsvoorstel. In Januari ga ik daar beginnen.

Het kwartje valt nu helemaal. Zo ga ik het dus doen! Ik ga doen waar mijn kracht en ervaring ligt, begeleiden dus, doe mijn eigen cliënten ernaast, werk ondertussen met Marja aan onze creatieve toekomt en als ik zo nu en dan een mooi afscheid mag verzorgen in en voor mijn netwerk, dan ben ik helemaal tevreden!

Ja, dan heb ik 4 banen en we zien wel waar het naartoe groeit en waar ik uiteindelijk weer zal gaan afschalen, maar dan doe ik wel alles wat ik leuk vind en waar ik blij van wordt. En dat was nou precies waar ik voor ging toen ik de boel ging omgooien.

En misschien moeten we zelfs al vrij snel gaan afschalen want er komen opeens allemaal mooie dingen op ons creatieve pad. Twee partijen hebben ons benaderd waar we binnenkort mee aan tafel gaan, het boek loopt als een tiet en de volgende is in de maak!

2025 kom maar op!