Koos werkeloos

Wie had er ook alweer bedacht dat ik een carrière switch moest maken? 

In de afgelopen twee weken heb ik het besluit genomen om mijn contract te ontbinden. Mijn baas, Martine Van Vuure, begreep mij. Dat is heel wat waard kan ik je zeggen. Ze heeft er voor gezorgd dat we in overeenstemming uit elkaar gaan zodat ik de nodige maatregelen op financieel gebied kan nemen. En even mijn rust kan pakken., 

Want ik ben moe. Behoorlijk moe ook.

Dit jaar was tot nu toe "a bumpy road." Na het behalen van mijn diploma wilde ik meteen door. Mijn enthousiasme kende geen grenzen. Ik heb contacten gelegd, mocht meelopen met verschillende ondernemers en werkte daarnaast met mijn cliënten. Ik ben zelfs zzp-er geworden om drie cliënten te kunnen blijven begeleiden omdat de organisatie en de gemeente hen liet vallen. Het was een gedoe met de gemeente en ik ben nog steeds bezig met de papierwinkel. In Mei werd ik aangenomen bij VanVuure en startte ik met volle moed en grote zin in mijn nieuwe functie als uitvaartleider. Meters maken, dat was mijn doel. Ervaren en leren. Ik kreeg een eigen bureau. Stoer! Ik had nog nooit een eigen bureau gehad. Ik kocht leuke doosjes, een pennenhouder en nog meer bureaudingetjes. Ik liep mee met alle collega's en zoog alle nieuwe informatie op als een spons. Ik moest wel 32 uur pw. werken. Dat vond ik wel wat veel aangezien ik ook nog mijn cliënten had. Dat maakte dat mijn werkweek op 38 uur kwam. Elke dag reed ik in de spits naar Hilversum en reed ik in de spits weer naar huis. Ik leerde niet alleen over de uitvaarten maar ook over de structuur van het bedrijf. Alle protocollen, alle contacten, alle afscheidscentra en bijbehorende logistiek, alle crematoria en begraafplaatsen en hun logistiek (omg, wat zijn dat er veel in het Gooi!), en nog veel meer.

"Veel" dat woord heb ik vaak gebruikt. 

Na een maand kreeg ik mijn eerste familie. Een hele bijzondere. Rete spannend vond ik dat en toen ik voor de deur mijn schietgebedje had gepreveld belde ik aan. Mijn hulpverleners-skills kwamen goed van pas, we raakten in gesprek en de emoties werden geuit. Toen zij aangaven de uitvaart op mijn vrije dag te willen, gaf ik aan dat ik dan ging overdragen aan mijn collega. Maar dat wilden ze niet. "Wij hebben zo'n goed gevoel bij jou, wij willen jou" zeiden ze. Mijn hart smolt en we planden de uitvaart een dag later. Deze eerste uitvaart en deze mensen zullen mij altijd bijblijven. Wat gaven zij mij een boost. Een bevestiging dat ik de juiste keuze heb gemaakt om dit werk te gaan doen.

De tweede uitvaart volgde. Die was van een geheel andere aard. Deze familie vond ik helemaal niet leuk! 

Ik had een voorgesprek, een heel spraakmakend voorgesprek waar ik in geuren en kleuren over kan vertellen maar omwille de privacy niet mag. Maar het werd op kantoor al duidelijk dat ik op mysterieuze wijze altijd in bijzondere situaties terecht kom. "Ik heb het aan mijn kont hangen, wen er maar aan," zei ik tegen mijn collega's.

Ondertussen was ik begonnen met avonddiensten. Dat houdt in dat je van 17.00 tot 9.00 uur de telefoon hebt en alle meldingen aanneemt. Ik kreeg in mijn eerste avonddienst een melding waar ik niet op was voorbereid want die komen bijna niet voor. Maar ik ben ik, dus komt het bij mij wel voor. Deze melding heb ik zelf opgepakt en ik had hem niet willen missen. Na mijn vorige negatieve ervaring was dit een warm bad. Als iemand tegen je zegt "Ik had mij geen betere uitvaartleider kunnen wensen" dan groei je. En in je onzekere eerste stappen is die bevestiging en daarmee de groei heel belangrijk.

De weekenden kwamen er bij. Daarnaast was ik op mijn vrije dag (lees: tussen de cliënten door) ook nog bezig met regeldingetjes voor mijn uitvaarten. Dat zette de teller op meer dan 40 werkuren.

Als iemand mij vroeg hoe ik het vond zei ik steevast "Mooi werk, ik vind het fijn om met de families te werken, maar ik vind het ook veel." Daar komt bij dat als het wat rustiger was, ik alsnog de hele dag op kantoor zat, want je weet nooit wat er komt. Ik ben natuurlijk jarenlang gewend aan zelfstandig werken, plande zelf mijn agenda en ging naar huis als het rustiger was. Overleggen deed ik als ik even ruggenspraak nodig had. Ik had de controle. Hier kreeg ik van mijn manager terug dat ik teveel op eigen houtje deed of zelf het wiel aan het uitvinden was terwijl die allang was uitgevonden in de vorm van protocollen. Ik moest meer overleggen en vragen hoe het moest ipv zelf iets bedenken. 

Maar laat ik nou opgescheept zitten met een creatief brein. Ik hou van zelf nadenken...

Doorzetten zei ik tegen mezelf. Je moet wennen. 

Ondertussen draaide ik mijn diensten en leefde ik op als ik weer naar een familie kon om te regelen. Maar ik zat ook flink in mijn hoofd. Worstelend kwam ik de weken door en ik begon te merken dat ik met tegenzin weer in die file stond. Ik was mezelf en mijn motivatie aan het kwijtraken. 

Mijn dochters en mijn lief zagen het ook, nou ja, die konden er niet omheen want ik moest natuurlijk spuien als ik thuis kwam en daar kwam bij dat ik alleen nog maar aan het werk was. Mijn lieve uitvaartvriendinnen zeiden voor de vakantie al wat zij ervan dachten. Mijn andere vriendinnen gaven mij ook adviezen. Zij kennen mij en allen vonden ze dat ik er eind aan moest maken.

Aan het werk dan hè...

Maar eerst op vakantie en dan zien we weer verder.

Na de vakantie werd het eigenlijk alleen maar erger en toen mijn hoofd bijna ontplofte van alle vragen, zorgen, wensen, verwachtingen, spanningen etc etc. bedacht ik mij dat ik verdorie niet mijn baan heb opgezegd om steeds ongelukkiger te worden. Ik wilde juist iets gaan doen waar ik weer energie van kreeg, maar die energie heeft serieus de benen genomen. Ik begon zelfs te twijfelen. Ben ik eigenlijk wel geschikt voor dit werk? Waarop de meisjes van de uitvaart, Jet en Marjolein gewoon pissig werden. Dat soort gekkigheid moest ik niet in mijn hoofd laten komen. Zij stuurden mij bovenstaand tegeltje met de allerliefste motiverende woorden erbij. Dat steunde mij. Ook mijn uitvaart van vorige week steunde mij. "Zijn jullie tevreden?" vroeg ik mijn familie? "Zeker" zeiden ze, "En jij?, ben jij tevreden?" Ik glimlachte en zei "Lieve mensen als jullie tevreden zijn, ben ik dat helemaal." In de auto op weg naar huis dacht ik, dat dit precies is waarom ik dit doe. Om voor mensen een afscheid te regelen waar ze tevreden op terug kunnen kijken. Dat is zo helpend.

Ik bedacht me dat ik dit kan. En potverdikkie goed ook! Ik kan alleen niet omgaan met dit systeem. Ik lever teveel van mezelf in. Maar betekent dat dan niet dat ik toch niet geschikt ben? Aaargh die twijfels!

Ondanks de twijfels waren de twijfels over wel of niet blijven ondertussen wel verdwenen. Ik moet hier mee stoppen voordat ik helemaal mijn motivatie verlies en mezelf. Dus kaartte ik het aan. En toen ging het snel. Zoals ik al benoemde was mijn baas vol begrip. "Ik heb je een kans gegeven, jij hebt hem gegrepen en het is hem gewoon niet geworden." zei ze lekker nuchter. Ze zei, "jij bent steengoed met de families en dat neem je met alles wat je geleerd hebt, met je mee." En zo is het.

Tot 1 Oktober draai ik nog avond en weekenddiensten maar ik hoef niet meer naar kantoor. En dan ben ik voor het eerst van mijn leven Koos Werkeloos.

Maar hoe verder?

Euh, weet ik ff niet.

Ik denk dat ik moet gaan freelancen. Zelf de touwtjes in handen hebben is dus erg belangrijk voor mij. Maar hoe? Bij wie? Waar? Of moet ik toch maar terug naar hulpverlenersland? Ik ga het me in de komende weken allemaal bedenken. Maar eerst even op de plaats rust!