We zijn gestart

Mijn wekker gaat vroeg. Om 6:00 uur.
Ik moet er aan wennen. Voorbij is het luie leventje waarin mijn eerste cliënt vanaf 11 uur een keer aanspreekbaar was en ik dus ook lekker chill de dag kon beginnen.

Na de laatste ontwikkelingen kwamen er weer nieuwe ontwikkelingen en sinds vorige week ben ik in dienst bij van Vuure uitvaartverzorging.

Vanaf nu meld ik mij elke dag om 8:30 op kantoor in Hilversum.
Ik heb er zin in!
De eerste dagen zitten er op. Mijn hoofd ontploft van alle informatie. Ik denk dat maar weinig mensen beseffen hoeveel werk er komt kijken bij het regelen van een uitvaart. En dat is maar goed ook want dat betekent dat de uitvaartleider het goed heeft gedaan.

Van ouwe rot in het vak ben ik opeens weer de beginneling. Dat is ook wennen.
Zo heb ik mijn eerste klungelige actie alweer gehad.
Bij elke onderneming bij wie ik de afgelopen maanden heb meegelopen hebben ze Maris leren kennen hoor.
Tijdens mijn stage presteerde ik het om mijn pols te breken door tijdens het neerleggen van een bloemstuk voorover te kukelen. Tussen de rouwboeketten. Met de familie als toeschouwer. Die zich kapot schrokken en mij opeens gingen troosten ipv andersom.
‘Ooh Maris’ schoot het door mijn hoofd, ‘ De juf zei nog zo dat het niet de bedoeling is dat de uitvaartleider in de aandacht staat.’

De afgelopen maanden heb ik meegelopen bij verschillende ondernemers. Zo was er op een dag afgesproken dat ik met de bedrijfsauto achter de rouwstoet aan zou rijden.
Ik ga klaarzitten en zie de stoet vertrekken. Ik start de auto. Met een knop, want elektrisch. Maar hij start niet!
Wat doe ik verkeerd? Van alles blijkbaar want terwijl ik als een mafkees op die knop zit te drukken zie ik de stoet vertrekken en uit zicht verdwijnen. Ik roep van alles maar dat ding wil echt niet meewerken. ‘Oké Janssen’ zeg ik hardop, ‘Bedenk een plan B, nu!’
En op het moment dat ik dat tegen mezelf zeg, spring ik de auto uit en trek ik een sprint naar mijn eigen auto. Ik scheur als een malle naar het crematorium, pak de snelweg en arriveer eerder dan de stoet.
Pff en nu weer ademhalen.

Op een ander moment kom ik s'avonds bij de hospice aan. Ik bel aan en als ik een klik hoor duw ik tegen de deur. ‘Zware deur’ denk ik nog en ik gooi vastberaden mijn hele gewicht er in. ‘Stop!’ Hoor ik vanachter de glazen deur en ik zie iemand aankomen. De deur is een automatische en staat nu volledig in de blokkade.
‘Ooh kluns!’ Denk ik bij mezelf, ‘heb toch eens geduld.’
Gelukkig kregen ze hem vrij snel weer aan de praat en kon ik naar binnen waar ik vrolijk werd uitgelachen.

Het deur thema zette ik nog even voort toen ik bij een crematorium binnen liep en mijn volle hand op de pas geverfde deurkozijn zette.

En ook hier heb ik alweer een blunder gemaakt en dat zal niet de laatste zijn...

Ik zou er graag uitgebreid over vertellen maar het is logischerwijs niet toegestaan om over situaties te schrijven waaruit je kan opmaken over welke het familie het gaat, dus daar ben ik voorzichtig mee.

De aankomende weken word ik ingewerkt om binnenkort zelf families te gaan begeleiden.
Ik ben nu volop aan het leren waar alle afscheidslocaties en de crematoria en begraafplaatsen in het Gooi zijn. En dat zijn er nogal wat! Hoeveel mensen kan je bij elk van de locaties ontvangen? Hoe werkt de logistiek? Wat zijn de kosten? Etc. Etc.
Dat is best een klus. Maar ik wil natuurlijk niet met mijn mond vol tanden staan als de familie mij iets vraagt.

Het is spannend, leuk, interessant en ik krijg weer energie van mijn werk.
Al die families met hun eigen verhalen en verdriet. Maar ook met hun humor en kracht. Het voelt als een voorrecht om getuige te mogen zijn van hun gedachten en ervaringen in zo’n kwetsbare periode. Dan wil je het goed doen, zodat ze verder kunnen met een goed gevoel.

Dan nog even over Hilversum. Jullie kennen mijn gemuts over rijden naar plekken die ik niet ken. Die eerste week rijden in die stad was dan ook een ware helletocht. Stampend drukke wegen en links en recht-afslagen die ik niet snapte en dan maar de andere kant op ging. Ik ga van Hilversum naar Laren, Bilthoven, Bussum, Naarden, Loosdrecht en weer terug naar Hilversum. Dat Gooi is een ware beproeving voor mij en ik heb me soms echt even afgevraagd waarom ik in godsnaam op mijn (bijna) 52e mijn comfortzone heb verlaten. Maar ook dat begin ik te nailen. Door het maar “gewoon” te doen zijn mijn knokkels niet meer wit en blijf ik gewoon ademen.

Dat is trouwens toch wat je het beste kan blijven doen. En zo niet, dan kan je mij tegenwoordig ook bellen.