Voordat we naar Frankrijk vertrokken heb ik bij de zorg een bericht achtergelaten. Met Stephen heb ik gebeld. Ik maakte me zorgen om Flip. Hij was op mijn verjaardag niet lekker. Volgens hem was alles oké, maar wij konden allemaal zien dat dat niet zo was. Stephen stelde mij gerust, hij zou naar Nederland komen als het niet goed zou gaan. Ik had niet verwacht dat hij nu al naar Almere moest afreizen. Flip is een aantal keer gevallen en er speelt van alles. Stephen heeft contact met de zorg en ik lees mee via het dossier. Er moeten ook zsm röntgenfoto’s worden gemaakt. Gisteren heb ik nog met onze ouwe gebeld, er was niets aan de hand hoor… Hij was door zijn knie gegaan zei hij. Gelukkig pakt de zorg het goed op en komen ze extra bij hem langs. Hij mag van hun niet meer zelf uit bed komen. Steef komt morgenochtend naar Nederland om bij hem te zijn en mee te gaan naar het ziekenhuis. Ik probeer mijn "handel-drang" een beetje los te laten maar vind het rete lastig. Dat heeft niets met Steef of de zorg te maken maar met mijn oer-verantwoordelijkheidsgevoel. We kunnen nu niets toevoegen, dus afwachten maar.
We waren moe gisteravond. Saartje ook. Daarom hadden we goede hoop dat ze lekker knock-out zou zijn voor de rest van de nacht. Vanwege de vreemde omgeving hebben we haar boven geïnstalleerd, in onze nabijheid. Mevrouw heeft wel haar eigen kamer. Het is eigenlijk de closet-chambre maar de bench staat er perfect. Nadat wij ons in onze eigen mooie kamer, het mooie bed hadden geïnstalleerd en het nodige leeswerk hadden verricht, zijn we vlot in slaap gevallen. Voor 3 minuten…
Toen begon ze. ‘PIEP!’ Saar piept namelijk als ze zielig is. Een heel schel gilletje. We hoorden 2 piepers en toen was het weer stil. Oké, goed zo, niet reageren. Ik val weer in slaap. ‘PIEP!’ Ik ben weer wakker. ‘Negeren’, zeggen we tegen elkaar. We dommelen weer in. ‘PIEP!’ Dit gebeuren herhaalt zich een aantal keer. Dan zwicht ik en zet ik onze deur open waardoor ik tegen haar kan zeggen dat ze stil moet zijn en zij hoort dat we in de buurt zijn. Het werkt, en gelukkig hebben we de rest van de nacht geen kind meer aan haar gehad.
We gaan vandaag geen gekke dingen doen. Op de planning staat een wandeling door het dorp en meteen even een boodschapje meenemen. Verder is het chillen geblazen en ondertussen de vrouwen op de fiets en het voetbalveld aanmoedigen vanuit de salon. We poedelen in de badkamer met koninklijke gouden accessoires en doen aan brunchen vandaag. Het is een graad of 25, bewolkt en er staat veel wind. Lekker. Isa ligt nog heerlijk in haar prinsessenbed, dus die gaan we even wakker trommelen.
We videobellen met Kiki die op Luna's verjaardag is en feliciteren en kletsen meteen met de hele familie. Gezellig. ook bellen we nog even met Julia, die het huis vandaag voor zichzelf heeft.
Isa gaat in de rolstoel want ze kan nog niet te lang lopen met de krukken. Ze vindt er geen reet aan in dat ding, maar het is toch handig dat we hem hebben. Het is een echte Zondag en rustig in de straat. We lopen door het dorp. Schattige huisjes, Hele oude huisjes, mooie tuintjes, vervallen huisjes, verwaarloosde tuinen, het is van alles wat. In het dorp valt niets te beleven. Ook qua aantrekkelijkheid zouden we het niet aanraden. Maar wij hebben een auto en die kan ons overal heen brengen, dus daar zitten we niet mee. We zoeken onze weg terug door een wir war van rolstoel-onvriendelijke straten en komen weer uit bij ons "winkelcentrum" aan de overkant. De Supermarché is dicht maar tot Isa's grote vreugde zit er ook een Mac Donalds. We besluiten vanavond tijdens de voetbalfinale Mac te gaan halen.
Ik doe een rondje door onze privé galerie. Het hangt hier bomvol met schilderijen. Mooie ook. En spiegels, heel veel spiegels, je komt jezelf constant tegen. Isa is bezig om in elke spiegel een selfie te maken. ik ben benieuwd hoeveel het er worden. De schilderijen op de foto zijn alleen van beneden. Boven moet ik ook nog even vastleggen. En dan dat kinderkopje in de gang. Als Isa op de stoel in de salon zit, kijkt dat kind haar constant aan. Ze wordt er eng van.
We doen de rest van de middag aan hangen en dutten tot de wedstrijd begint. In de rust lopen Arjan en ik binnen 5 minuten naar de Mac en halen we onze junkfood. Milkshakes kennen ze hier niet. Raar toch? Als de verlenging begint stoppen ze er mee en krijgen we nieuws. WTF? Hoezo? En niet even kort, zodat we vlug terug kunnen naar de finale maar ook echt een uitgebreid journaal van een uur. We hebben nog net de laatste minuten van de wedstrijd kunnen zien. Rare Fransozen.
We zijn van plan om morgen naar Valenciennes te gaan. We gaan zien wat de dag van morgen ons gaat brengen.
Reactie plaatsen
Reacties