Arrivé

Op ons gemakje zijn we vertrokken vanmorgen. Nous Maison ligt net over de grens van België. We hebben er met twee plaspauzes  en een keutel van Saar ongeveer 4 uur over gedaan. 

Saartje.

Die was even helemaal van haar padje vanmorgen. 'Wat gaan ze in hemelsnaam doen met mijn bench, mandje, speelgoed en voerbakjes??' moet ze gedacht hebben.  Ze sprong op en neer en rende van hot naar her en week niet van mijn zijde. Ze heeft de hele buurt wakker geblaft. En wij maar zeggen; 'je mag mee meissie, we binden je echt niet aan een boom.' Ze mocht in haar nieuwe zetel, maar Saar zou Saar niet zijn als ze er overheen hangend ging liggen slapen of zelfs ernaast (het riempje is te lang) op Isa's benen om er later toch maar weer in te kruipen. Ze heeft het goed gedaan onderweg.

Op een druk punt bij Antwerpen na, konden we lekker doorrijden en rond een uur of drie kwamen we aan in het dorp. We rijden een druk straatje in. Druk in de zin van veel auto's, mensen voor de deur die sleutelen aan hun auto of kletsen met de buurman. Het is geen Bridgerton straat zal ik maar zeggen. Een volksbuurtje. Aan de overkant een dichtgetimmerd raam. Aggenebbes tuintjes. Wij zetten onze vriendelijkste glimlach op en knikken bonjour. Ik zal er in de aankomende dagen foto's van maken zodat je een beeld krijgt. "Ons huis" heeft de sjiekste opgang. Met een hekje en mooie plavuizen en twee bolplanten in potten. 

En dan komt de uitdaging. Ik moest een app downloaden waarmee ik het slot van de deur open moest doen. Ik heb een link toegestuurd gekregen en een code ingevoerd. Het werkt op bluetooth. Ik druk op dat ding. Ja, je raad het al hè? Lukt niet. Na een aantal keer geprobeerd te hebben gaat opeens de deur open. Maar niet door mij. De broer van Gregory komt met zijn vrouw in zijn kielzog en een grote wasmand naar buiten. 

Gregory is de eigenaar, woont in Australië en heeft de regie over de hele toko. Ik heb al vele berichtjes van hem ontvangen en ben nu toegevoegd aan de groepsapp. Wie er allemaal in die groep zitten mag Joost weten, maar daar kom ik nog wel achter.

Terug naar son frère. Hij vraagt of het lukt met de app. In het Engels gelukkig. Non, niet dus. Hij trek de deur dicht en zegt dat ik moet oefenen. Hij laat zien dat ik langer op het icoontje moet drukken et voilà, de deur gaat open. En zo gaat hij ook weer dicht. Geen sleutels. Als mijn telefoon leeg is, of kwijt of zo, staan we dus op straat. Niet druk om maken, loslaten...

We treden binnen en de hal is beeldschoon. Met verse pioenrozen. Als we verder lopen ben ik blij om te zien dat de foto's niet gelogen hebben. Het is een plaatje dit huis. Grote, nieuwe badkamer, keuken perfect en oh, kijk al die mooie schilderijen. Is dat een Magnolia in de tuin? Zo groot heb ik hem nog niet gezien, prachtig exemplaar! Geen gras, zoals ons al was gemeld, maar gelukkig ook geen zandbak. Op het aanrecht ligt een gezellig briefje en vers brood, boter en eieren. En een fles wijn. Lekker hoor. Vlug naar boven. ja hoor, kijk die slaapkamers, een plaatje. Ik drapeer mijzelf op het bed, daar had ik me op verheugd. Isa ligt in de "roze kamer", ook een fijne.

Als we hebben uitgepakt nuttigen we een stukje brood met jam in de salon. (woonkamer doen we even niet meer aan) en kijken we hoe de vrouwen het in de tour doen. Als we een beetje zijn bijkomen gaan we op pad om wat boodschappen in huis te halen. De mega bakker, supermarkt, Action en nog meer winkels liggen bij ons aan de overkant, 3 minuten lopen. Wat gaan we met Saar doen? Mogen er wel honden in de supermarkt? Ik ga het gewoon proberen in de tas. Als we worden weggestuurd merken we het wel. Ik word een beetje raar aangekeken maar niemand maakt amok. Het voelt wat ongemakkelijk maar Saar doet het geweldig in die tas, ligt gewoon relaxed te hangen en om zich heen te kijken. Als we klaar zijn rekenen Arjan en Isa af en ga ik vast met haar naar buiten. Daar loopt ze gewoon weer aan de lijn en als ik even met haar op het veldje loop zegt een vriendelijke oude fransoos mij gedag. Ik zeg Bonjour terug. Hij stopt en begint tegen me te praten. Ik versta er geen hol van en zeg in mijn beste Frans 'Je ne parle pas Francais'. Dat is zo ongeveer het enige wat ik goed mijn giegel uit krijg. De man vind dat ik dat toch erg mooi heb gezegd en kletst verder. Na een aantal keer 'je ne comprande' te hebben gezegd begin ik in het Nederlands terug te praten waarbij hij me aankijkt alsof hij zich afvraagt of ik niet lekker ben geworden. Dan zie ik Arjan en Isa giebelend naar mij kijken en zie ik mijn kans schoon. Ik zeg 'Ah my husband is waiting for me, ik moet nu gaan!' Hij kijkt me met grote ogen aan. Ik roep 'Bon journé, toedeloe'  ik lach en zwaai enthousiast naar hem. Hij lacht schaapachtig terug en wenst me een fijne dag. Dat krijg ik dan wel weer mee. 

Thuisgekomen kunnen we dan nu echt in de chill-stand. We gaan lekker buiten bij de Magnolia zitten met een wijntje en biertje en. Dan horen we opeens iets naderen naast ons. Een grote zwarte hond komt om het hoekje kijken. Gelukkig zit er een hek tussen ons en de buren. Saartje ziet hem ook en rent er op af en blaft als een malle naar dat beest. Wij roepen dat ze niet zo onaardig moet doen. De hond zegt niks terug en gaat snel naar binnen. Die ziel is zich te pletter geschrokken van dat kleine monster. Dan komen de andere buren tevoorschijn. Een jong stel met een rode kater aan een lijntje. Saartje weer aan de blaf. De jongen spreekt Engels en ik vertel hem dat Saar nog jong is en zich nog moet leren gedragen. hij vertelt over zijn kat. De rest van de avond is het prima gegaan. Saar blaf niet meer en het stel aait haar door het hek heen. Ze heeft alweer nieuwe vrienden gemaakt.

Ik ga koken en we kiezen voor de tafel in de keuken. We hebben namelijk ook nog een andere. Een sjieke tafel. En dan is het tijd om aan mijn opstel te gaan zitten. Ik installeer mij aan het antieke bureautje met lamp en schilderij. Heb ik zomaar mijn eigen schrijfplekje zeg.

Zo nog even relaxen in de salon en dan ga ik me in het heerlijke bed installeren. Trusten!