L'artiste

Julia en Kiki gingen vandaag naar Opa. Als ze daar zijn belt Julia ons via een video-call. Ze zijn bij opa en zijn van hem geschrokken. De zorg is er ook en ik praat ook even met hun. Mijn boodschap aan de huisarts afgelopen Vrijdag is binnen gekomen. De PraktijkOndersteuner heeft contact opgenomen met de zorg en morgen komt ze langs om te praten over een spoed-plek. Ik ben met jullie nog niet in detail getreden maar het gaat niet goed en mijn vermoedens over wat er aan de hand is worden nu gedeeld door de zorg. Ik geef aan dat ik morgen bij het gesprek wil zijn want hier hangt nogal wat van af. We gaan dus eerder naar huis. De zorg vraagt aan Julia of ze vanavond de zorg kan ondersteunen want die kunnen het niet meer alleen. 'Ja natuurlijk' zegt Julia en mijn hart breekt. Ik zeg dat ik nu naar huis kom. Julia en zorg roepen beiden dat ik dat niet moet doen, morgen is oké. Het is inmiddels onmogelijk geworden om het nog van ons af te zetten, dus het is helmaal prima om morgen te gaan.

We pakken vast wat dingen in en besluiten om vanmiddag als afsluiting naar onze kunstenares te gaan en mosselen te eten. 

Als we aankomen in het stadje parkeren we voor de deur. Ik klop op het raam en Pasquale komt tevoorschijn. Ze zet de honden even achter slot en grendel waar we blij mee zijn want je weet nooit hoe ze op elkaar reageren. Voordat we binnen mogen komen moeten we eerst blauwe over-schoentjes aan. Arjan krijgt flashbacks naar de zwemlessen van onze meiden. Saartje moet bij haar komen en Pasquale maakt uitgebreid haar pootjes schoon met vochtige doekjes. Dan mogen we doorlopen en komen we in haar "Galerie" waar ze middenin woont. We kijken onze ogen uit naar alles wat we zien. Heel veel kunst. Er hangen pareltjes tussen en bij alles wat ik aanwijs als "très beau" komt een verhaal. Er hangen stukken tussen van bekende schilders die leraren, vrienden of bekenden van Pasquale zijn of zijn geweest. Robbie, de ex-man, is naar beneden gekomen om te tolken. Saar, heb ik even in de tas gedaan om haar een beetje rustig te houden, vind het allemaal heel spannend, vooral de grote Rottweiler, de rustigste en liefste tussen de twee felle teckels, vindt ze erg interessant. Ze, want het is gelukkig een meisje, mag even uit de bench en snuffelen even aan elkaar. Dan moet ze terug de bench in. Robbie vraagt of ik fokkers ken in Nederland en zou graag adressen ontvangen omdat vrienden graag een teckel zouden willen.

Pasquale neemt ons mee naar haar atelier. Isa moet beneden blijven want de trappen zijn niet te doen voor haar. Ze gaat op een bed zitten. Met een paard. Wij betreden eerst een kamer met nog meer kunst. Ook daar verhalen bij elk stuk. Dan lopen we het atelier binnen dat Robbie voor Pasquale heeft gebouwd. Het is licht en netjes. Net zoals het hele huis is alles vol, maar spik en span schoon. Ik zie zoveel moois in het atelier. Haar oude schilders-schort dat ze op de kunstacademie droeg hangt hoog aan de muur. Een kunststuk op zich. Ze is nu bezig met een portret van haar dochter en daarnaast staat een stuk dat geborduurd lijkt maar geschilderd is. het is een speciale techniek vertelt ze. Het is een tafereeltje uit de renaissance maar de personen hebben natuurlijk ook een "Jeans " aan. geweldig! Ik zie dat het olieverf is en vraag haar daar naar. Dan laat ze haar pigmenten zien. Wauw, the old fashion way. Ze mengt haar eigen verf met pigment en olie. Net zoals Rembrandt dat deed. Ik zou graag een paar lessen bij deze mevrouw willen volgen. Of er in Nederland nog pigment te verkrijgen is? Ik vertel dat er volgens mij nog een plek in Amsterdam is waar ze dat verkopen en ook hier ga ik naar op zoek. Ik zie een soort altaar met foto's van een man met een mooie kop. Dit is haar goede vriend en muze. Nu herken ik ook de beelden die we overal tegenkwamen. Dat is hij. Hij leeft niet meer, maar was een bekend dichter en tekstschrijver. Ze mist hem enorm en wordt verdrietig als we het over hem hebben. Bij een overlijdens artikel in de krant wordt Pasquale ook genoemd. Dit laat ze zien.

Deze vrouw heeft zoveel te vertellen en heeft zo'n bewogen leven achter de rug dat ik er van baal dat ik niet alles kan verstaan.

We gaan weer naar beneden waar we nog lang staan te praten en ons staan te verwonderen over deze vrouw. Ze zet een cd op met een soort voordracht die ze vervolgens in gebaren uitbeeld. Op een ander stuk muziek gaat ze gitaar spelen op de hond. Het is een bijzonder gebeuren. Ik noteer Robbie's email adres om hem de info te kunnen sturen. Hij gaat binnenkort naar Nederland vertelt hij. Familie opzoeken. Misschien komt hij wel even langs, zegt hij.

We zijn dik een uur binnen geweest en zo hebben we toch wel een heel bijzonder museum bezoek gehad!

Als we langs het mossel restaurant rijden zien we dat het terras vol zit met beschonken types. We besluiten naar huis te rijden en zelf iets lekkers te halen. Het worden pizza's en die waren heerlijk.

Nu even een bakkie en dan de rest inpakken. Morgen gaan we op tijd rijden. 

Dank jullie wel voor de lieve en leuke reacties en het meerijzen op deze toch wat rare vakantie. We hebben genoten van de leuke momenten en hebben zeker weer mooie herinneringen gemaakt. <3