De nacht was weer interessant. De buurtbewoners maken het gezellig op de Zaterdagavond en komen dan ook laat thuis. Bij elke thuiskomst, dichtslaande autodeur, nog even een babbeltje etc. vliegt Saar overeind en geeft ze een blaf. En elke keer schrikken wij wakker.
We zijn de Zondag lui begonnen, lekker rustig aan. Ik maak wat plaatjes van de kasten in huis. Die had ik jullie nog niet laten zien. Ik vind ze mooi. Saar speelt met haar vriendin, La chien noir (de zwarte hond). We denken dat het een teefje is want we hebben niets zien hangen en ze reageert niet bijzonder heftig op loopse Saartje. In de middag zijn we gaan lopen. Naar België dus. Het is rond de 26 graden en we lopen door de troosteloze straat met vervallen huizen en winkelpanden. Wat wij wel weer erg grappig vinden is het shirt in de sportwinkel dat ipv Nike, "Bike" als logo heeft. Als we de grens passeren veranderd er het een en ander. Vooral de winkels. Allemaal Tabac. Een stuk of 12 in dezelfde straat. Hier doen ze niet aan ontmoedigen. Sterker nog, ze zorgen er hier voor dat je 24/7 je rookwaren kan komen kopen. Isa heeft nog nodig, dus die hinkelt met Arjan zo'n zaakje in. De stoepen zijn hier zo hoog dat je als rolstoelgebruiker voor je leven moet vrezen als je je zelfstandig op straat zou durven begeven. Isa vliegt van voor naar achter in die stoel. Soms moet je ook op de weg gaan lopen/rijden omdat de stoep te smal is voor een rolstoel of er zitten dikke kuilen in. Hebben ze hier geen rolstoelgebruikers of blijven die van ellende maar binnen?
We vinden het niet veel aan en willen weer terug gaan lopen. Dan zie ik het topje van een kerktoren ergens achter de gebouwen. Nu is het meestal zo dat de kerk midden in het centrum staat en midden in een centrum is meestal het mooiste plekje van de stad te vinden. En wie weet nog wel iets gezelligs. We wagen een poging en gaan op zoek naar de kerk. We lopen een woonwijk in waar opeens heel wat betere huizen staan. Hoe bestaat het toch, van vervallen en aggenebbis naar mooi en verzorgd. De Kerktoren houden we goed in het oog en uiteindelijk vinden we hem.
Om de hoek van de kerk worden we verrast door een gezellig pleintje met terrassen. Daar hebben we wel zin, we hebben het warm en zijn dorstig. We kiezen een terras in de schaduw. Een beeldschoon meisje komt op ons aflopen en ik vraag haar of ze een beetje water voor Saar heeft. Ze gaat meteen een bakje lekker koud water voor haar halen. lief. Daarna brengt ze onze drankjes.
We horen gezang en kijken elkaar aan. Het is niet zo toonvast zal ik maar zeggen. De zingende vrouw doet echt haar best maar we worden er wel een beetje giechelig van. We blijken bij een karaokebar te zijn aangeschoven. Dan begint er een man te zingen. Italiaans is zijn taal. Ontzettend vals! Ik proest het uit, kan het echt niet helpen. Gelukkig zit ik met mijn rug naar de bar toe zodat ze me niet zien. Op het terras aan de overkant zitten twee forse vrouwen lekker te tetteren. Wij denken dat het een stel is. Ze nemen de drankjes lekker in. Naast dat terras aan de overkant zit een eet-tentje. Hamburgers en Durum. Wij zitten het allemaal zo te bekijken en zien daar constant een jongen uit komen die vervolgens eten aflevert bij de mensen op de terrassen. Huh? mag dat hier zomaar? Ook het vrolijke stel aan de overkant krijgt een bestelling geleverd en gaat lekker zitten eten. Nu zitten wij hier ook wel lekker en we hebben tenslotte heerlijke muziek op de achtergrond dus een hapje eten vinden we wel een goed idee. Zal ik het voor de zekerheid toch even vragen?
Dan komt er een motorclub aanrijden. Stoere types met tattoos en hesjes aan. Ze installeren zich bij ons op het terras en niet lang daarna gaat een van hen naar binnen. De grote bebaarde vent gaat zingen. En goed ook! Met een rauwe stem zingt hij een Franse Balade. Ik krijg er gewoon kippenvel van. Ik loop naar binnen, ga even staan luisteren en dan kijkt hij me aan en gaat hij voor mij staan zingen. Och jee, daar wordt ik wel wat ongemakkelijk van. Maar hé, het is prachtig. Als hij klaar is, applaudisseer ik samen met de twee leuke serveersters en als hij langs loopt complimenteer ik hem met zijn mooie lied. Hij lacht breeduit en dankt me. Dan word ik aangemoedigd om ook een stukkie te gaan zingen. Non Non, roep ik. 'In English' zegt een andere man. Non, non, non, en ik zwaai met mijn handen om extra duidelijk te maken dat ik daar nog 6 roseetjes meer voor nodig heb. Ik lach het weg en vraag aan de meisjes of we aan de overkant eten mogen bestellen en hier mogen opeten. Geen probleem zeggen ze gemoedelijk. Dan maak ik me snel uit de voeten.
Arjan en ik lopen naar de overkant en bestellen eten. De man heeft ons waarschijnlijk al zien zitten en zegt dat het bij ons gebracht gaat worden. Zo gezegd, zo gedaan en we eten lekker op ons terras met drankjes van de Karaoke-bar. Zo gaat dat hier. Ondertussen staat de hele motorclub te zingen in die bar. Wij vinden het erg koddig. Wij hebben zo'n vermoeden dat onze motorclubs niet zomaar een liedje zouden komen zingen...
Als we helemaal verzadigd zijn lopen we weer een paar kilometertjes terug naar Frankrijk. Arjan beklimt nog even een muurtje uit nieuwsgierigheid wat voor paleis zich daarachter bevind. Het viel tegen. De heenweg ging sneller en de straat lijkt opeens veel langer. Hoe zou dat komen?
Morgen hebben we een afspraak staan. Ben benieuwd!
Reactie plaatsen
Reacties