Cordé sur l'Escaut

Vanmorgen zijn we vroeg op pad gegaan want we wilden een nieuwe markt-poging doen. Een paar kilometer verderop in Cordé sur l'Escaut zou er een ochtend-markt moeten zijn. Ik heb zin in leuke en lekkere streekproducten. Isa besluit thuis te blijven. Als we ons aan het klaarmaken zijn ontdekken we bloed. Een paar hele kleine spatjes. Het komt bij Saar vandaan en we inspecteren haar. Het blijkt dat ons meisje een mevrouw is geworden. Tuurlijk wordt zij midden in onze vakantie voor het eerst loops... Het valt gelukkig mee met het bloed, ze houdt het zelf goed schoon en we zien er voor de rest van de dag niet veel meer van. We nemen haar mee op pad. We rijden een liefelijk stadje in en komen in een van de smalle straatjes in een trouwstoet terecht. Er wordt lustig op los getoeterd. Als we uit de stoet weten te komen parkeren we de auto. We lopen richting het stadhuisplein en genieten van de middeleeuwse gebouwen. En daar is dan de markt. Kleding, speelgoed en huishoudelijke meuk en Oh, een verdwaalde groentestal. Tot zover de streekproducten. Hé, daar is het bruidspaar. We blijven even staan om te kijken. De burgermeester, vermoeden wij door zijn sjerp, begeleid het stel naar binnen. De gasten hebben hun mooiste kleding aan gedaan. 

We lopen verder en merken dat de markt staat opgesteld rondom het gemeentehuis en we lopen het rondje langs de kramen met nog meer kleding en speelgoed. Dan nemen we een afslag en lopen we door de Franse straatjes heen richting een park. Het park is prachtig! Rondom en tussen de oude kasteel muren staan prachtige oude bomen. We wandelen door het mooie groen richting het water en het is werkelijk een plaatje om te zien. Saar dribbelt vrolijk mee en vindt het ook wel weer eens lekker om in alle rust haar gang te gaan. Na een fijne wandeling lopen we de stad weer in. We hebben honger gekregen en ik ga een klein bakkertje in om en broodje te halen. Het is druk in het kleine zaakje en ik sta in de rij. Als ik aan de beurt ben bestel ik in mijn beste Frans 'deux pain de chocolat s'il vous plait' en ik krijg wat ik bestel. Ik kan echter niet pinnen en van 20 euro heeft ze ook niet terug. Goddank heb ik nog een paar losse centen en komt het goed. Daarna eten we het lekkerste en verste chocoladebroodje dat ik ooit gegeten heb.

We lopen door de stad terug naar Pierre, die staat ergens bij het stadhuis geparkeerd. Als we over het plein lopen worden we aangesproken door een Franse dame die op Saartje wijst en Teckel zegt. Met gebaren komen we er achter dat ze ook een teckel heeft. En een Rottweiler die ook nog kampioen is. Ze vraagt waar we vandaan komen en wil dat we met haar mee komen. Ze woont om de hoek. Of we 'deux minutes' hebben. Ja hoor, we zijn wel nieuwsgierig naar deze mevrouw en waar ze ons naar toe gaat brengen en altijd in voor een avontuur. Je weet toch.

We zeggen tegen elkaar dat we hopen dat die Rottweiler onze Saar niet op gaat eten. Maar als hij met een Teckel samen woont, zal het wel meevallen toch? We ontdekken dat deze excentrieke mevrouw, Pasquale heet. Als we bij haar huis aankomen moeten we buiten even wachten. We zien op het raam de twee honden al afgebeeld. Zodra ze binnen is doet ze het raam open en zien we haar weer verschijnen. Ze roept haar honden bij zich en er verschijnt een grote Rottweiler-kop in het raam. Het is gelukkig een  vriendelijk type. En dan tilt ze haar teckel op. Het zou de zus van Saar kunnen zijn. Te grappig. Pasquale gaat van alles pakken om te laten zien en als ze weg loopt kijk ik naar binnen en zie ik een huis dat bomvol hangt met schilderijen en ik schiet stiekem een foto want dat moet ik jullie natuurlijk ook laten zien. Ook hangen er t-shirts met hondenkoppen. Volgens mij heeft ze een handeltje. Dan komt er een krantenartikel tevoorschijn en ze zegt dat ze "famous" is. Ze komt terug met alle diploma's van haar grote vriend de kampioen en we zien de bekers en medailles op een kast staan. Dan loopt ze weer weg en laat ze een schilderij zien dat ze heeft geschilderd. 'Jeans', zegt ze en wijst op mijn spijkerjasje. het schilderij laat een Rottweiler-kop zien met jeans figuren er omheen. Heel bijzonder! Dan laat ik mijn Saartje Kahlo schilderij zien. Ze zegt iets in de trant van ' Nou zeg, dat is ook wat' ze vind het leuk, vertelt en laat zien dat ze een kunstenaar is. Ze heeft geëxposeerd en geeft me een blad met haar foto (van een paar jaartjes geleden) en ze schrijft haar huidige telefoonnummer op. Zou ze willen dat ik haar bel? Later besef ik dat ze misschien haar kunst aan de man wil brengen. Aah zo doe je dat dus! ;-) Ze vraagt van alles maar we komen er niet helemaal uit samen. Dan belt ze iemand op en even later komt er een man naar beneden. De man spreekt potverdikkie gewoon Nederlands! Hij is van oorsprong Nederlander en zegt dat hij het nog een beetje spreekt. Hij blijkt haar ex man en woont in een ander deel van het huis. Ze hebben het zo prima samen. Hij tolkt voor ons. Pasquale nodigt ons uit om een dezer dagen in haar atelier te komen kijken en we spreken af dat we Maandag in de middag even langskomen. Dat wil ik wel zien! We hebben in het stadje een restaurant gezien die mosselen serveert en Arjan zegt dat we dat dan mooi kunnen combineren. Ik vraag of we onze dochter ook mee mogen nemen want ik denk dat Isa dat ook wel leuk zal vinden. helemaal prima. En dus hebben we een afspraak staan. Dan moet de ex mij nog iets vragen. Of ik model wil zijn met mijn spijkerjasje? Ik lach wat, want het zal wel een grap zijn toch? We zwaaien dag. Als we onze ongestelde Teckel niet bij ons hadden gehad waren we deze ontmoeting toch maar mooi misgelopen. 

Op de terugweg wil de navigatie niet laden en dus gaan we maar gewoon rijden. En dan rijden we België in. Nou zeg, hoe kan dat nou? Zijn we dan zo verkeerd gereden? Zou er ook een Quievrechain in België zijn? Arjan tankt meteen maar even want de benzine scheelt hier 70 cent per liter met Nederland. Ik app Isa dat we eraan komen maar dat we in België zijn beland en even de weg moeten vinden. We zijn in de war. Ondertussen doet de navigatie het weer en toets ik ons adres in. Huh? 3 minuten? We rijden de straat uit en rijden zo op onze straat af. Whahaha wat een eikels zijn wij. Nooit in de gaten gehad dat we aan het eind van de straat een landgrens hadden. Wij zijn van een andere kant gekomen en hebben die rechterkant helemaal links laten liggen. We besluiten dat we dus nog even op onderzoek uit moeten.

Thuisgekomen vertellen we onze avonturen aan Isa, kijken we naar de Pride, doen we een boodschap en ligt die arme Saar een beetje ellendig te zijn. De ziel heeft last van haar menstruatie en is hangerig. Zouden er paracetamolletjes voor honden bestaan?

We zoeken een film uit voor vanavond, eten Cordon bleu op aanhoudend verzoek van ons kind, en bedenken dat we morgen wel eens naar België zouden kunnen gaan lopen.