Lille

Donderdag, was een rare dag. Even geen opstel. We hadden voor de verandering wel een hele nacht doorgeslapen. Saar was dan ook redelijk uitgeput. Ik heb veel gebeld met Stephen. Hij gaat Vrijdag terug naar België. Het gaat nog niet lekker met Flip. Wij hebben met z’n drieën overwogen of we naar huis zouden gaan. ‘Savonds nog met de zorg overlegt. Zij gaf aan dat ik nu toch niets fysiek kan toevoegen. Ze weten me te vinden als het nodig is. Of ik nog wel even met de huisarts wil bellen want er zijn een hoop dingen waar de zorg en waar wij het niet mee eens zijn. Verder hebben we niet veel gedaan. Een boodschapje en een film gekeken gekeken. 30 graden was het, we vonden het wel even goed en hebben de dag, de dag gelaten.

Vrijdag. Saar heeft weer lekker doorgeslapen en was op tijd wakker. Daarom kon ik om 8:00 uur met de huisarts bellen. Nou ja, de assistente dan. Zij zegt dat de huisarts mij tussen 12 en 14:00 uur gaat bellen. Ik doe nog een poging om een eerder tijdstip aan te vragen maar dat zit er niet in. Ik zit de hele ochtend te bedenken wat ik allemaal duidelijk wil maken aan de arts. Als mijn reisgenoten tot leven komen, vergaderen we. We kunnen in ons paleis gaan zitten sippen of we gaan onze zinnen verzetten en er op uit. We kiezen voor de tweede optie. Ik ga douchen en neem mijn telefoon mee. Je zal zien dat ze bellen als ik er onder sta. Natuurlijk gebeurd dat ook. Ik spring onder de douche vandaan en maak mijn handen droog. Anders krijg ik de telefoon niet open. Het is de zorg. Ze praten me bij, dan kan ik dat nog even meenemen voor de huisarts. Druipend en nakend overleg ik met haar. Ook deze dame zegt dat ik nu niet op stel en sprong naar huis hoef te komen. Die bevestiging had ik even nodig. Na het gesprek spring ik weer even terug om mijn haar uit te spoelen. Daar gaat mijn telefoon weer. Ik doe het zelfde douche-dansje en neem op. Stephen vertelt dat Flip niet meer koortsig is, gegeten heeft en er weer iets beter bij zit. Gelukkig! Ik ben ondertussen vanzelf opgedroogd.

We vertrekken. Lille is de bestemming. Als we aankomen moet ik plassen als een malle. We lopen de mooie stad in en bewonderen de gebouwen. Telefoon. O jee, als dat de dokter maar niet is, want ik moet zo nodig dat ik me niet kan concentreren. Het is Stephen die me nog even bijpraat over de laatste regeldingetjes. Dan komen we op een groot plein met terrassen en we kiezen snel een plekje zodat ik meteen de toilette op kan zoeken. Isa en Arjan bestellen vast een theetje voor me. Ik moet twee trappen omhoog en bedenk dat Isa hier niet kan plassen als ze zou moeten. Ik ben klaar en ga lekker in het zonnetje zitten. Telefoon. De dokter. Ik zeg tegen hem dat ik even een rustig plekje ga zoeken en loop ondertussen weer naar boven want daar was het rustig. Ik heb een goed gesprek met hem. Hij hoort me en is het met me eens. Hij gaat zorgen dat hij ons gesprek goed rapporteert aan de vaste huisarts en po-er. Maandag hebben we weer contact. Oké, dan nu mijn thee. Onze terrashond blijft netjes zitten maar is nog wat onrustig en we gaan aan de wandel. Het weer is heerlijk. Een graadje of 24. Isa wil een winkel in. Arjan besluit met Saartje buiten te blijven. ‘Niet te lang hè’ roept hij ons nog na. We zien veel moois en Isa kiest een beeldig bloesje. En dan zie ik die jurk. Oooh die is nog veel meer bruiloft-geschikt dan die andere. Die kan ik echt niet laten hangen. Echt niet hoor. Ik haal hem uit het rek. Isa kiest ook nog een broek bij het bloesje. Er moet gepast. Maar met een handicap gaat dat wel even tijd kosten. oh oh, dat gaat Arjan niet grappig vinden. Ik loop met mijn jurk naar de ingang en zie man en hond staan. Ik zwaai met mijn armen en roep. Geen sjoege. Deze choreografie herhaal ik een aantal keer maar de man negeert mij volkomen. Er komt een jonge vrouw op mij af en vraagt mij iets in het Frans. We komen er samen uit en ik begrijp dat ze me wil helpen. Ze wijst op de man met le petit chien. Oui Oui, dat is'm. Ze gaat even zorgen dat hij mij niet meer negeert. Ik lig dubbel. Ze loopt naar Arjan toe en spreekt hem aan. Ze weet mijn vent heel goed duidelijk te maken wat er van hem verwacht wordt en hij kijkt eindelijk mijn kant op. Ze kijkt me aan met een tevreden glimlach en ik steek mijn duim naar haar op voordat ze doorloopt. Ik meld mijn man dat we echt nog even moeten passen want van levensbelang. Hij doet niet moeilijk. Voor de paskamer moeten we naar boven. Gelukkig is er een lift. Het meisje boven jaagt een vrouw de invalide-paskamer uit zodat Isa er in kan. Top! Ik kan er naast met mijn perfecte robe. We showen elkaar onze schatten en worden er blij van. (Sandra, deze ga jij zeker geweldig vinden!) Eenmaal klaar, vertelt Arjan over zijn ontmoetingen op straat. Saar heeft met verschillende honden gecommuniceerd, met ene wat vriendelijker als met de ander. Ons beesie krijgt sowieso veel aandacht.  Vertederende blikken, een mevrouw die in het Vlaams zegt wat een leuk hondje wij hebben, Nederlandse kinderen die roepen; 'Mama, kijk een teckeltje' en als ik in onze eigen taal iets terug zeg vragen ze meteen of ze haar mogen aaien. Dat mag. Saar wordt overigens niet warm of koud van kinderen. Ze zijn veelal te druk voor haar en ze schenkt ze dan ook geen aandacht. Ze gaat staan met een houding van 'vooruit, aai dan maar even' en dan loopt ze weer weg. Mevrouw heeft zo haar voorkeuren.

We wandelen en bewonderen de stad. Dan moet Isa plassen en gaan we op zoek naar een passende wc. Als we door de straten lopen gaat mijn telefoon weer. Het is de fysio voor Flip. Op dat moment besluit Saar te gaan poepen. Midden op straat. Ik zeg tegen die vrouw 'Ogenblikje, ik sta hier midden in Lille en mijn hond legt net een dikke drol op de stoep. Even mijn poepzakjes zoeken'. Ze moet er om lachen en ze wacht geduldig. Daarna kan ik haar al lopend te woord staan. Ik leg de situatie uit en ook met haar spreek ik af voor volgende week.

Uiteindelijk vinden we een wc in een of andere koffiecorner. We doen alsof we blond zijn, o nee Isa hoeft niet te doen alsof, en gaan gewoon naar die wc zonder dat we daar iets versnaperen. Niemand taalt er naar.

En dan is het nu weer tijd voor een fijn drankje. Saar is inmiddels lekker moe en gaat liggen dutten. We hebben ook honger en willen een snack bestellen. Mag niet! Voor 18:00 uur hebben ze hier niets te eten. Nou, da's ook stom zeg. Arjan heeft een Frieterie gespot en dus gaan we na ons drankje een fijn frietje halen. We krijgen een hele stapel en die smaken erg lekker. We hebben onze ontspanning weer een beetje gevonden vandaag. 

Thuisgekomen doe ik in het online zorg-dossier verslag van mijn gesprek met de huisarts en tik ik even dit stukje. Dan zijn jullie ook weer op de hoogte. Liefs!

ps. De meeste foto's zijn van Isa vandaag, Ere wie ere toekomt. :-)