Lyon

Dit verhaal begint afgelopen nacht. Ik werd ongesteld. En niet zo’n beetje ook. Sinds ik overgangsverschijnselen begin te vertonen gutst het bloed rijkelijk. Ja ik ga het er gewoon over hebben, wij meisjes worden nu eenmaal elke maand ongesteld. Wij zijn gewend om daar niet over te praten/klagen/vertellen maar mijn verkering en ik hebben er nogal een bloederige nacht opzitten.

Ik had mijzelf beluierd voor ik ging slapen. We waren moe en sliepen snel. Rond 2:00 uur word ik wakker. Ik voel het stromen. Ik probeer om niet te gaan zitten en zijdelings het bed uit te komen maar dat mag niet baten. Een hele plas bloed klettert op het hagelwitte bed. Ik ren naar de badkamer met achterlating van een spoor.. Eenmaal verschoont en verfrist zie ik dat Arjan het hele bed heeft afgehaald, er lag gelukkig beveiliging onder. (Nee geen vent maar zo’n laken met plastic) We soppen de kamer. Ik zie een Amerikaanse film voor me waar Bonnie en Clyde zich van een lijk ontdoen in zo’n motel en word melig. maar we moeten weer slapen. Hoe dan? Handdoeken! Goddank had ik extra gevraagd. We vallen uiteindelijk weer in slaap. 5:00 uur. Zelfde verhaal!! Handdoek is nu de klos. Wat een ramp! moet dat nu juist deze week zo erg zijn?! We ruimen het tweede lijk op en gaan weer slapen. Ik slaap beroerd en durf me niet meer te bewegen. Als de wekker gaat krijg ik mijn ogen niet open. Na een frisse douche vraag ik me hardop af of en vooral hoe ik dit moet melden aan de medewerkers. Die bellen de politie als ze die lakens en handdoeken zien! Arjan heeft de oplossing: “zeg maar dat je vannacht ontmaagd bent”.

We gieren het uit.

“Zeg ook maar dat ik het laken meeneem om aan je vader te laten zien”.

De oplossing komt als er een oudere dame met haar schoonmaak karretje verschijnt. Ik toets een tekst in op Google Translate en leg het probleem uit met excuses. Ze leest het, zwaait met haar armen en zegt “aaah pas de problem!” De lieverd.

En dan nu naar Lyon!

We zien onderweg het landschap veranderen. De stad is druk en flink in de verbouwing. Voor ons rijden ze stuk voor stuk door rood dus doet Arjan dat ook maar. Dat levert ons vervolgens hele harde toeters op. Doen we maar niet meer.

Het appartement van Catherine ligt midden in de stad. We laden uit, Arjan gaat de auto ‘ergens’ parkeren en ik ga met Catherine mee. Deze oudere dame spreekt een beetje Engels heel handig. Ik loop door de indrukwekkende deur het prachtige 18e eeuwse pand in. Ze stopt mij met spullen in de lift drukt op het knopje doet de deur dicht en verdwijnt....

boven aangekomen staat ze daar weer. Die bikkel is gewoon heel snel naar boven gelopen.

Het lijkt of ik vanuit een Amerikaanse nu een Franse film inloop. Ze opent de deur en er komt een en al pracht en praal op me af.

Catherine begint me te vertellen wat we allemaal moeten gaan doen vandaag. Kaart er bij, boekjes, etc. Ik moet van haar oefenen met de sleutel. Ze doet het voor en dan moet ik het na doen. Ze laat me alles zien en als ik zo om me heen kijk begin ik te snappen dat we bij haar thuis logeren. Zij slaapt en woont tegenover onze kamer. Het is een bijzondere gewaarwording. Arjan komt met mijn tas vol wolletjes aanlopen. Die was ik vergeten uit te laden. Die man heeft de halve stad doorkruist met die (open) tas. Zie je het voor je, man met baard en tas met wolkjes en bolletjes wol.

We vertrekken naar de stad en worden verlieft op Lyon. Wat een fijne sfeer hier. Al die straatjes en gekke winkeltjes. We moeten nog wel even maandverband scoren want dat ging opeens erg snel. Dat klusje is nog niet zo makkelijk, ze hebben hier geen Kruitvat, Etos of Trekpleister op elke hoek.  Uiteindelijk vinden we een soort van drogisterij. Eenmaal met mijn pak verbanden weer op pad strijken we neer op een terrasje. Zo’n typisch Frans stads terrasje. Ik besluit dat ik toe ben aan een Mojito. Arjan neemt een Grolsch. (Miranda zal trots zijn) De Mojito komt lekker binnen en als er een hondje langskomt doe ik iets van “piedie piedie piet”, mijn roker valt met veel kabaal op de grond uiteen, van schrik geef ik een schop tegen mijn maandverband die midden op het pad komt te liggen en ik lach me een breuk.

De mensen naast ons lachen stiekem mee.

Dan bedenken we dat het misschien veilig is om vannacht op een zwemhanddoek te gaan liggen. Ik moet er niet aan denken om Catherine onder ogen te komen als ik haar smetteloze paleis heb ondergebloed. De handdoeken liggen in de auto. Maar waar is de auto? We gaan op zoek en vinden hem gelukkig. We brengen de spullen naar de kamer waar Catherine vraagt wat we komen doen. Moeten we niet eten? We stellen haar gerust en gaan weer. Ik krijg het gevoel dat mijn nieuwe Franse tante heel goed op ons past..

We zoeken een leuk plekje en belanden bij een pizzeria. Het ziet er ‘op z’n Frans’ uit maar de lasagne en de pizza smaken heerlijk.

We buiken uit aan het water van de Rhône en met een prachtig uitzicht.

Het was een heerlijke enerverende dag!

Morgen naar Marseille. Maar... ik krijg maar geen contact met de eigenaar van het appartement waar we 2 nachten zullen verblijven. Dat vind ik een tikkie spannend... wordt vervolgd!