“Ik heb de handdoek er op hoor” zeg ik tegen mijn bedgenoot. “Doe er maar twee” zegt hij terug. We vallen rustig in slaap. Om 3:00 uur word ik wakker. De grote vloed is voorbij. Arjan schrikt wakker als ik uit bed stap om te gaan plassen en slaat onmiddellijk de lakens terug om te kijken hoe groot de schade is. Hij heeft toch een klein traumaatje opgelopen denk ik. We slapen weer door.
Als we wakker worden is het doodstil in het appartement, waar is tante Catherine? Zou ze nog slapen? We durfen geen scheet te laten, laat staan dat mijn favoriete darm patiënt even lekker los kan op de blinkende ‘toilette’ met automatische deksel.
We douchen in de met doekjes, sponsjes en trekkertjes bevoorrade badkamer. Zou tante willen dat we de boel nog ff doen als we klaar zijn? Ik hoor de sleutel in de deur, ze was croissants gaan halen. Hadden we toch die scheet kunnen laten!
Ik maak de laatste foto's in Lyon, mooi in het ochtendlicht met die mooie ramen en de nu nog rustige straat.
We kunnen aan de gezellig gedekte tafel in haar woonkamer en ze laat ons alleen. We genieten van het verse brood en de marmelades. Ik stuur nog even een bericht naar Marseille en vraag naar een teken van leven. Na het ontbijt maken we een gezellige ochtendwandeling door ontwakend Lyon om Karel uit de garage te halen. Elke ochtend vraag ik even hoe hij het heeft gehad tussen de vreemde auto’s.
We nemen afscheid van Catherine en bedanken haar voor de goede zorgen. We mogen weer terugkomen zegt ze. Dat komt natuurlijk omdat we die scheten hebben ingehouden. Inladen en op naar het zuiden!
Ik krijg een bericht van Gregory uit Marseille, er zal ‘een vriend’ op ons wachten. Pfff dat geeft de burger weer moed.
De rit gaat vlot en de bergen verschijnen. Het word ook steeds warmer. We lunchen met nog 346 andere reizigers bij zo’n mega tank-ding.
Wij zitten op een bankje van een broodje te genieten en kijken naar een ouwe Fransoos die zijn Mercedes staat te poetsen met tissues. Zij zit in de auto en wijst plekjes aan. Of die ziel trekt het niet dat zijn kindje vlekjes krijgt tijdens het rijden of zij is zo’n type en dan kiest hij maar eieren voor zijn geld, anders zit hij de rest vd rit met een chagrijnig wijf in de auto. Hij is dik een kwartier bezig geweest.
We rijden Marseille in. Het is mooi maar ook weer niet. Prachtige plaatjes maar ook troep. Ik schrik me steeds de kolere van al die toeters, dat moeten ze echt niet doen. Steeds schiet er een auto voor, achter, naast ons langs. Ik ben blij dat ik niet rij. Ik was in een paniek geschoten en had met Karel midden op de weg gaan staan huilen.
We komen bij ons adres. We moeten het doen met “om half 4 is mijn vriend aanwezig” . Het is net kwart voor 3 geweest. We parkeren, dat kan deze keer gewoon in de straat, en gaan de buurt maar vast verkennen. Om de hoek blijkt een supermarkt te zitten waar we voor de zoveelste keer deze week voor de verkeerde ingang staan. Lees: de uitgang. Wat is dat toch met die Franse winkels? zo onlogisch. (Het ligt natuurlijk niet aan ons)
De kaasjes zijn in de aanbieding. Die zijn voor mama!
Ondertussen is het tijd en gaan we kijken of ‘vriend’ al is gearriveerd. Er staat nergens Gregory op de bellen dus geen idee welke ik moet hebben. Ik begin bij de rechter onderste. Niks. De middelste dan. Ook niet. Bij de bovenste bel is het raak, een meisjes stem vraagt door de intercom wie er aanbelt. “Mariska, voor Gregory”, zeg ik. Ah oui, she was coming naar beneden. De vriend bleek een leuk meisje die zich volgens mij nog een slag in de rondte aan het schoonmaken was. We klimmen naar drie hoog en proberen niet te veel te hijgen. Ze laat ons alles zien en is weer weg. Het is een leuk klein studenten-studiootje en het tegenovergestelde van ons logeerfeest bij tante Catherine. Geen automatisch toiletdeksel. Sterker nog, helemaal geen bril! Verder alles simpel maar ook alles wat je nodig hebt. Alhoewel, er was ons een wasmachine belooft maar die kunnen we niet vinden.
We gaan even fijn chillen. Nageltjes lakken, wielrennen kijken, gewoon niks. Ook even lekker.
Tegen de avond rijden we naar het strand. 10 minuten hier vandaan. De stranden liggen nog vol, maar bij de rotsen is het rustiger. We zoeken een lekkere zit-rots en strijken neer. Wat is het hier heerlijk! Lekker briesje, prachtig helder water, de vriendelijke zon. We genieten. Zullen we hier de hele avond blijven zitten? Maar de maagjes knorren, dus we gaan op zoek.
We besluiten te gaan snacken vanavond en bestellen een burger voor Arjan en jawel, een huisgemaakt frietje met cheddar en bacon pour Moi. Dat moeten ze bij ons ook gaan doen. Zo lekker slecht. We krijgen een bom mee. Dat is natuurlijk zo’n ding dat gaat knipperen als je bestelling klaar is, maar het ziet er uit alsof deze elk moment kan gaan ontploffen. En we zitten in Frankrijk he..
Mijn frietje gaat grotendeels op maar de milkshake krijg ik niet meer naar binnen en laat ik bij zo'n mc Donalds-achtige klep-vuilnisbak natuurlijk op de grond splashen. Het zullen die Hollanders weer niet zijn...
We lopen met zonsondergang terug naar de parkeerplaats. Morgen gaan we stad even in en natuurlijk nog volop genieten van die heerlijke Cote d’Azur.
Reactie plaatsen
Reacties