Wat ik nog niet verteld had, is dat wij al 1,5 week wachten op de bevestiging van het veerboot bedrijf. We moesten twee veer-routes boeken voor heen en voor een andere route terug. Van de terugreis kreeg ik meteen een bevestiging maar bij de heenreis ging iets mis. Wel betaald maar geen bevestiging dus. Het bedrijf kan niet gebeld worden, dus mailen maar. Ik heb inmiddels twee berichten gekregen dat het nagevraagd moet worden en wij uiteindelijk de bevestiging zullen krijgen. Tot op heden nog niets. En over twee dagen moeten we toch echt op die boot. Daar word ik dus onrustig van. Ik ga ze vanavond nog maar eens mailen en anders proberen we een nieuwe ticket te bemachtigen, als er nog plek is… wordt vervolgd.
We hebben redelijk geslapen vannacht, ik vond het wat benauwd op de kamer en werd wakker met een volle neus. Tegenwoordig schrik je daarvan want als Donkerrode Nederlandse paria moet je hier al helemaal niet met een snotterig hoofd aankomen. Gelukkig trok het weg en konden we gerust gaan ontbijten. We kregen een tafel aangewezen in de hele grote ongezellige eetzaal. Het ontbijtbuffet zag er prima uit en we vullen onze bordjes en tappen verse jus. Arjan ging vast zitten. Ik verzamelde nog wat lekkernijen en loop naar ons tafeltje. O, nee, daar is ons tafeltje niet. Ik loop de andere kant op. O, ook geen Arjan. Ik ben gewoon de weg kwijt! Ik ga ergens in het midden van de zaal staan en kijk rond. Dan zie ik Arjan schuddebuikend aan ons tafeltje zitten. Ik loop naar mijn man die het hele tafereel heeft zitten bekijken en rood is aangelopen van het lachen. Al proestend arriveer ik dan eindelijk met mijn bordje en sapje.
Ik kan niet veel op maar heb over een uur vast weer honger dus ik wil een broodje mee gappen. Er zit een oudere vrouw achter ons die ons uitgebreid zit te bekijken. Da’s een hindernis. Ik smeer vast het broodje en dan staat ze op om iets van het buffet te halen, als ze langs loopt kijkt ze zonder gêne op mijn bord. Ik grijp mijn kans en wikkel mijn broodje in een servetje en stop het in mijn tas. Als ze terugkomt is mijn bord leeg. Ze kijkt naar mijn bord en dan naar mij en ik zie haar gewoon denken. Arjan gaat ook nog wat halen en krijgt op zijn lazer omdat hij zijn mondkapje is vergeten op te doen. Hij rent snel terug om hem te halen. Als we klaar zijn gaan we naar de kamer om onze spullen in te pakken en te vertrekken. Op naar Pierre. De zon schijnt, dat is bemoedigend! De jacht naar de groene sticker kan beginnen. We stoppen bij 5 tankstations maar nergens een sticker te bekennen. Wel weer een reprimande voor mijne man wat zijn mondkapje zat niet goed. Ze hebben hier een serieus mondkapjes regime! We worden nu een beetje chagrijnig van die kut sticker. Er komt een Nederlander voorbij rijden MET een groene sticker. Suckers. We slaan weer aan het googelen en komen erachter dat die dingen bij Dekra te krijgen zijn. Een soort CBR/ANWB achtig bedrijf. Ik zoek op Google Maps en vind er een op onze route. We moeten even off road maar het is het proberen waard. En hoera! ze gaan hem voor ons maken. Ja, daar moet je dus 20 minuten op wachten maar dan heb je wel wat! We rijden weer met een gerust hart verder. Dat scheelt toch een flinke boete of wellicht een arrestatie.
En dan rijden we Berlijn in. We staan overal vast. Een drukte van belang maar zo hebben we wel de tijd om om ons heen te kijken. DDR gebouwen afgewisseld met moderne nieuwbouw, het is wonderlijk om te zien. Veel graffiti, daar herken ik Berlijn in. De bedelaars staan hier op de weg en lopen met hun bekertje langs de wachtende auto’s. Dit keer zien we eerst de parkeergarage en Arjan stuurt Pierre naar binnen. We lopen het supermoderne en hippe hotel in. Bij de prachtige met boeken gevulde receptie hoeven we niks meer te doen. Ik heb online al ingecheckt en een app gedownload waar onze sleutel in staat. Telefoon voor het slot houden en je bent binnen. We reizen door naar de 7e verdieping en helemaal aan het eind van de mooie gang met bij elke deur een mooi bordje en deurbel, is onze kamer. Wij zitten helemaal op het hoekje met drie grote ramen en uitzicht op de Berlijnse muur. Wat een bof! Aan de overkant het station waarvandaan we morgen kunnen gaan OV-en. We frissen onszelf even op en gaan op pad. Ons hotel blijkt letterlijk tussen de muur in te staan. We lopen eerst langs het water en dan terug langs de muur. Fantastische kunstwerken krijgen we te zien. indrukwekkende exemplaren ook, die brengen de bekende beelden naar boven.
We lopen verder en lopen en lopen en lopen… Ik kijk mijn ogen uit, op elke hoek zie ik wel iets moois maar een fijn terrasje komen we nog niet tegen. We zitten wel een stuk van het rumoer af. En dan opeens aan het water spotten we een soort van strandtent.Maar dan zonder strand. En potverdikkeme, volop cocktails! De zon is inmiddels helemaal doorgebroken en ik neem vast een plekje bij het water in beslag terwijl Arjan drankjes gaat scoren. De dame heeft er een pittige Mojito van gemaakt en al na twee slokken verklaar ik mijn liefde aan Berlijn. Arjan heeft een echte Duitse rakker besteld. We genieten. Om te voorkomen dat we gaan opstijgen moet er ook maar even gegeten worden. We lopen over een brug en komen eindelijk wat eetgelegenheden tegen. We kiezen voor een pizzeria waar een vriendelijke jongen voor staat. Hij begeleid ons naar boven. We kijken elkaar aan want het restaurant is helemaal leeg en wat sfeerloos. Maar goed, we hebben honger dus toe maar. Zodra we zitten en een cola en een biertje hebben besteld gaat de muziek op standje 10. De boxen zijn niet al te best en de stoelen en tafels dreunen vrolijk mee. Arjan neemt een slok en gaat bijna over zijn nek. Alcohol vrij. We kijken op de kaart en het blijkt dat hier helemaal geen alcohol word geschonken. Oké, ook goed, maar deze was niet te doen. de vriendelijke jongen komt onze bestelling opnemen, een pizza en een lasagne. Tijdens het wachten sodemieter ik bijna van mijn stoel door dat gedreun dus loop ik maar even naar de bar om te vragen of het allemaal wat zachter mag. Dat mag, en vriendelijk lachend word aan mijn verzoek voldaan. Het eten is best lekker. Best wel. Met onze buikjes vol rekenen we af en vraagt de leuke jongen waar we vandaan komen. We klessebessen wat over Nederlandse steden waar hij is geweest en hij blijkt uit Syrië te komen. We zwaaien vrolijk gedag.
Omdat we geen zin hebben om dat hele stuk terug te lopen en morgen nog meer dan genoeg kilometers gaan maken besluiten we de tram te nemen. Maar waar halen we een kaartje? Nergens een automaat te vinden. En dan komt de tram en Arjan springt naar binnen. Ik nog in protest want zwart rijden vind ik een zenuwen gedoe, maar hij sleurt mij er gewoon in. Goddank hoeven we niet ver en kunnen we vlug weer uitstappen. We zijn weer thuis. In de lobby halen we thee en koffie want het is nu wel duidelijk dat ze hier geen waterkokers op de kamers zetten. En dan gaan we nu maar eens lekker plat want morgen hebben we nog heel veel op het programma staan. En hopelijk horen we iets van de Ferry….
Reactie plaatsen
Reacties