Duinkerken - Dover - Hastings

Maandag 31 Juli

We rijden ergens in België als we op de radio het liedje "every where you go, always take the weather with you", op de radio horen. Met bakken kwam het uit de hemel toen we vertrokken en met bakken komt het op ons neer als we arriveren in Engeland, dus dat weer hebben we inderdaad gezellig met ons meegenomen.

Maar eerst de reis. 

Ik heb op het laatste moment mijn stevige stapper laarzen omgeruild met mijn nieuwe witte all stars want dat weer... Mijn dikke vest grijp ik ook nog even mee. En dan gaan we rijden. We hebben bijna 4 uur voor de boeg en moeten ons een uur van te voren melden bij de gate in Duinkerken. We hebben nog een extra uur gereserveerd voor de plasjes, de koffie en eventuele files. Eenmaal lekker op weg begin ik me af te vragen of ik, als bijrijder, ook een airbag heb. Het dashboard ziet er niet zo uit. Volgens mijn chauffeur zit het ding er echt wel in maar ook hij haalt zijn wenkbrauwen op als hij eens goed kijkt. Er zit niets anders op dan het boekje er eens op na te slaan. Voor dat soort dingen hebben we opeens tijd. En ja hoor, onze Pierre is netjes voorzien van twee airbags. We kunnen weer met gerust hart verder, je kan het maar beter even weten. Na de nodige plasjes en toch wat korte files komen we in Duinkerken aan en moeten we door 6 controle poorten waar tickets, paspoorten en auto gecheckt worden. De eerste poortjes hebben Franse medewerkers, de laatsten worden bemand door de Engelsen. We moeten 2 keer onze paspoorten tonen en de achterbak en achterbank laten zien. Voor ons rijden een drietal Engelse jongens en als daar de achterbak opengaat komt er een enkele hand tevoorschijn. Die hand komt achter alle meuk vandaan en houdt een voorwerp vast om te voorkomen dat het uit de auto valt als de deur opengaat. Het is een hilarisch gezicht. Bij de tweede keer verkneukelen wij ons al op dat beeld en ja hoor, daar is hij weer! Ik kan er nog net een foto van schieten.

We krijgen te horen dat de boot een half uur vertraging heeft vanwege het zware weer. Oh oh, is het zo erg op zee? We nemen onze plaats in de rij en om de tijd te doden gaan we maar weer eens even plassen en in de taxfree shop rondwandelen. Mensen komen daar met vele flessen drank naar buiten. Wij doen aan kijken kijken niet kopen. 

En dan mogen we de veerboot op. In colonne rijden we naar binnen en parkeren we onze Pierre. We lopen naar boven en vinden een plaatsje bij het raam. Voordat we gaan varen heeft de kapitein nog een boodschap voor ons; We moeten rekening houden met een woeste zee en oppassen met lopen. We kijken opeens niet meer zo uit naar de komende twee uur. In het verleden zijn we samen eens zo erg zeeziek geweest dat ik toen voor eerst heb gezien waarom misselijke mensen altijd groen worden afgebeeld. Het eerste half uur valt mee. Ik ben wat raar in mijn hoofd, beetje duizelig maar verder oké. Maar na een een uur gaat het toch wel echt tekeer. Er worden kotszakjes uitgedeeld en ik moet dan plassen. Ik loop alsof ik straal bezopen ben langs de kanten. Ik ben gelukkig niet de enige en al die zwalkende mensen zijn ook heel grappig om te zien. Bij de wc aangekomen probeer ik de deur open te krijgen. Dat gaat moeilijk want het is zo'n klap-ding. Als ik duw, duwt de boot weer terug. Ik schiet in de lach en krijg vanachter de deur met luid gegiechel hulp van vrouwen die ook staan te zwaaien in de wc. Als ik eindelijk binnen ben zie ik iedereen tegen de muur staan, het is een raar gezicht. Ik merk al snel waarom, want als je in de het midden blijft staan val je gewoon om. Dus ik ga ook tegen de muur staan en bedenk me hoe ik mijn plasje goed moet gaan mikken zometeen. In de hoek wc heeft iemand het heel beroerd. Ik probeer mij af te sluiten van de geluiden want dat trek ik slecht. Als ik aan de beurt ben zwalk ik het hokje in. Probeer je voor te stellen hoe je een broek naar beneden doet als je tegelijkertijd je evenwicht moet bewaren. Nou dat dus. Ik hoor oe's en aa's uit de hokjes komen en deuren klapperen. Het is een waar lunapark in die plee! Maar ik heb het droog gehouden en wurm me weer die deur uit. Arjan had gevraagd of ik op de terugweg nog wat te drinken mee wilde nemen. Nou, dat lijkt me even geen goed plan, dus ik kom met lege handen terug. Zo, ik zit weer. We zijn gelukkig niet misselijk maar lekker is anders. Mijn hoofd tolt en ik zal blij zijn als we er zijn. We benoemen nog even snel dat we over een paar dagen een 6 uur lange boottocht voor de boeg hebben en we gaan heel hard hopen dat het weer dan beter zal zijn...

En dan zien we land. Goddank! Op mijn telefoon word ik welkom geheten in Noorwegen! WTF. 'Schat, hebben wij de goede boot genomen?' vraag ik voor de zekerheid. Stel je voor! Maar het blijkt een foutje van Tele2. Wist jij trouwens dat de kaasschaaf daar is uitgevonden? 

Mooie krijtrotsen komen in beeld en we maken ons klaar om naar de auto terug te gaan. Even later rijden we Dover in. Links. Dat is weer even wennen en ik vind het spannend. Gek is dat, we hebben dit in het verleden vaker gedaan en toen heb ik me nergens druk om gemaakt. Het lijkt wel of we met het ouder worden ook banger worden. Wat stom zeg.

We genieten van het moois, typisch Engelse huisjes en gebouwen en vinden het leuk om weer eens terug te zijn. Toch ben ik blij als we aankomen in Hastings. Pierre krijgt een mooi plekje in de parkeergarage. We hebben een appartement dat uitkijkt op zee. Het is een prachtig plaatje. De WIFI is rete langzaam dus zal ik mijn dagelijkse opstel de morning after gaan plaatsen, anders ben ik er de hele avond mee bezig.

Het is inmiddels droog en het begint op te klaren. We doen wat boodschappen bij de plaatselijke buurtsuper en zien aan de gebouwen dat Hastings uit veel vergane glorie bestaat. Gebouwen die ooit prachtig moeten zijn geweest zijn nu in verval en bijna alles lijdt hier onder achterstallig onderhoud. We ploffen met onze boodschappen neer in een Fish and chips tentje. De stoelen zitten vast aan de grond en onder onze voeten ligt tapijt. Het blijft een wonderlijke keuze voor vloerbedekking in een eet-tent maar het is typisch Engels. We nemen een small portie maar ontvangen een bord vol. Krijg ik natuurlijk nooit op. We hebben onze vork nog niet neergelegd of de borden worden al opgehaald en er wordt gevraagd of we willen afrekenen. Zo hee, die heeft haast. We vermoeden dat ze gaan sluiten wat verklaard dat we nog net niet de deur uit worden geduwd.

Onderweg naar huis komen we veel leuke restaurants tegen, daar gaan we morgen een keuze in maken. We gaan ons eerst eens even lekker settelen met een kop thee en koffie. Morgen de foto's van dit leuke appartement!