Shine bright like a diamond

"Here we go, on this rollercoaster live we know"

Alle emoties zijn wel voorbij gekomen de laatste weken. Het ene moment ben ik verdrietig, dan weer blij, of vertederd, geïrriteerd, boos of vrolijk uitgelaten. Ik heb ze omarmt. Want ze horen allemaal bij het leven.

Vorige week was ik helemaal in mijn element. Mijn feest, en ik was vast van plan om er ten volste van te genieten. Met mijn allerfavorietste party-posse (want hallo, dat gezin van mij kan feesten hoor!) gingen we inchecken bij het Bastion hotel. Er stond een jonge vrouw alleen achter de balie. Ze had het druk en een hapje eten konden we vergeten want geen personeel. Eenmaal geregistreerd liepen we richting kamers. De receptiedame komt nog even achter ons aan rennen en roept: 'Jongens, weten jullie hoe je pasta moet koken?' Ze legt uit dat ze haar moeder niet te pakken kreeg en geen flauw benul had. Ik leg haar uit hoe ze een fijne pasta op tafel kan zetten en we wensen haar succes. Op de kamer bestellen we eerst maar eens een paar pizza's want er is toch echt een bodem nodig voor de avond die komen gaat.

En dan gaan we in de schmink. We doffen ons lekker op. Daar hebben de Berghorst meisjes minsten een uur voor nodig. Dan keuren we elkaar, zit dit jurkje goed, zie je mijn string er doorheen mam? Loopt mijn haar goed over? Heb jij een andere kleur lippenstift? Nou dat dus. Het hele hotel ruikt naar de Douglas en mijn voorpret is al begonnen. Dan foto's, want zoveel moeite moet worden vastgelegd. En dan zijn we er klaar voor. Arjan zet ons af, want het is te lopen maar niet op hakken en in volle make-up, stel je voor dat we helemaal verwaaien onderweg.

Aangekomen bij de Boemel beginnen we maar met een colaatje en hangen we nog wat slingers op. Met die 50 er op. Het kan niet zo zijn dat iedereen vergeet hoe oud ik ben geworden. De Boemel is een feestcafe waar de jeugd van Bussum elk weekend komt ontladen. Het is knus en gezellig en perfect voor een verjaardagsfeestje. In elk geval voor die van mij.

Langzaam aan begint iedereen binnen te lopen en kan het feest beginnen. Ik ben hartstikke verwend en het was heerlijk. Zoals Bas zei ‘Je hebt de hele avond als een koningin naar iedereen staan zwaaien’. En zo voelde ik mij ook, als de koningin op mijn eigen feestje in mijn rode feestjurk. Mijn hart liep over van liefde voor iedereen die voor mij was gekomen en plezier kwam maken. Ik heb veel te veel gezopen en heb gedanst tot ik er bij neer viel. En ik was niet de enige…

Ik heb een t shirt met de tekst: “All you need is less”. Daar klopt natuurlijk geen hol van. Ik hou juist van lekker veel van alles. Soms een tikkie “over the top” zelfs. Het fijne van 50 worden Is dat het je steeds minder gaat schelen wat een ander daar van denkt. Fuck it! Ik heb heerlijke mensen om mij heen. Van die types die alles gewoon zeggen zoals het is of wat ze van iets vinden. En het fijne is, we mogen anders zijn en het ook nog oneens, en dan kunnen we er samen om lachen. Ik zou wel willen dat er iets meer van dit wederzijds respect in onze maatschappij aanwezig zou zijn. Maar ik dwaal af, ik ben in een mijmerende bui denk ik.

De jeugd bleef na afloop nog even hangen en hebben nog heerlijk doorgefeest. De meisjes Overhaart hebben mijn slippers helpen aantrekken want dat was inmiddels een hele opdracht geworden. Arjan Isa en ik liepen gedrieën terug naar het hotel. Alhoewel lopen misschien iets te rooskleurig is uitgedrukt. Isa heeft, inclusief krukken, onderweg nog kennis gemaakt met een prik-struik en de rest van wat er die nacht gebeurde in Bussum, laten we maar in Bussum. Voordat we het hotel in gingen zeiden we tegen elkaar dat we zo normaal mogelijk moesten doen. "Normaal" was inmiddels een ding geworden. Maar met uitgestreken gezichten en een keurige 'goedenavond' schreden wij langs de nacht portier. Nou ja, in onze beleving dan. Kiki en Julia zouden met Marjolein en Pedro terug lopen naar het hotel want ook zij sliepen daar. Ergens midden in de nacht was er rumoer op de gang. Julia kon haar kamer niet in want Isa was in een coma beland en met geen stok wakker te krijgen. De portier had er geen zin in en wilde niet helpen waardoor Marjolein, zelf werkzaam in het hotel-gebeuren, de man even vriendelijk verteld heeft wat ze daar van vond. Juul is bij Kiki gaan slapen en toen werd het stil. Aan het ontbijt kwamen we Sandra en Bas tegen die tegenover ons sliepen. Zij waren op tijd weg gegaan, wat erg slim bleek want zij waren weer fit. Onze koppen vertelden het verhaal van de nacht. We zijn nog steeds aan het bijkomen.

Hierbij toon ik u enkele foto’s van deze fijne avond. Ik heb nog veel meer gezellige plaatjes maar die zijn niet door de fatsoenlijkheids-commissie gekomen.

En nogmaals dank voor jullie komst, de mooie cadeaus en alle aandacht en liefde. Of is dat weer teveel? ;-)