Life

Isa is bijna jarig. Na haar ongeluk in Mei woont ze nu weer in haar eigen huisje. Het is wel wat eenzaam want haar vrienden wonen niet naast de deur en ze kan nog niet zoveel. Het revalideren is een klus en na elke onderneming moet ze weer min of meer aan het zuurstof of zwelt haar been op inclusief "Janna-trillers". Dit vergt misschien even wat uitleg; Mijn lieve schoonzusterlijke vriendin zit al vanaf haar jeugd in een rolstoel, haar benen doen het niet en de spieren zorgen soms voor een trillend been. Toen Isa's been dit ook ging doen herkenden wij het fenomeen. We hebben dit Janna nog niet verteld dus zij zal hier gaan lezen dat er een officiële term is gegeven aan haar trillende been. Maar goed, Isa kan dus wel een maatje gebruiken. Ze is gek op dieren en de dieren op haar. Wij noemen haar altijd Isa Doolittle omdat alle dieren zich altijd om haar heen verzamelen en niet meer weg te slaan zijn. Wij bedachten dat we haar heel blij konden maken met een kitten en dus gingen we op zoek. Ik vond er een uit een nestje waar de eigenaar van af moest. In Friesland. Dat wel.

Ik maakte een afspraak om het beestje te komen halen en ging alvast aan de shop voor een complete uitzet. Kattenbak, mandje, eten etc. etc. En afgelopen Zaterdag stonden mijn slapie en ik op tijd op om naar Jistrum te rijden. Het is even een ritje maar je moet wat over hebben voor je kind. De vrouw met wie ik contact had stuurde mij haar adres en daar kwam een straatnaam tevoorschijn die wij met geen mogelijkheid uit ons mond kregen : Hesselloonstrjitte. Niet te doen!

Gelukkig wist googlemaps er wel raad mee en zo kwamen wij netjes in het dorp terecht. De vrouw kwam ons met een 'JOEHOEOE' begroeten en we waren nog niet binnen of we wisten al dat haar man haar had bedrogen en als ze die vrouw, notabene uit het zelfde dorp, tegen zou komen haar direct op haar smoel zou slaan. Oké, daar kunnen 'wij uit het westen' nog een puntje aan zuigen! Ze sprak geen Fries. Nee, ze kwam uit het Oosten en was voor die bedrieger in Friesland komen wonen. En nu kan ze niet meer weg want ze heeft haar dochter hier wonen. Die lijkt trouwens erg op haar man, een echte Friezin. Gemeen ook. Want Friezen zijn gemeen. Ik was bang dat ze was vergeten waarvoor wij gekomen waren maar ze leidde ons naar de bijkeuken waar een klein schattig friemeltje in een soort bench ons angstig aankeek. Het poesje moest niet veel van menselijke handen hebben maar bleef wel rustig in haar mandje liggen. Terwijl ik me gehurkt over het beestje buig en haar aai gaat de dame verder met haar verhaal. Ze heeft een aantal jaar geleden een herseninfarct gehad en daardoor kon ze niet meer werken en kreeg ze een uitkering. Maar ze had wel haar poetshuisjes en werkte bij de plaatselijke snackbar. Maar toen kwam er iemand van de gemeente die haar heeft beboet want je mag niet zwart werken. En HIJ heeft dat gedaan. Ze weet het zeker. Kan niet anders. De klootzak heeft haar gewoon verlinkt! Of we wat te drinken willen? Och wat aardig, maar doe maar niet, we moeten weer rap op pad. Ik geef haar een chocoladeletter en ze bedankt me uitgebreid voor mijn vriendelijke gebaar. Ik zeg haar dat het poesje het beste baasje van de wereld gaat krijgen en heel goed terecht zal komen. Wil ze nog wat foto's ontvangen? Ja, dat wil ze wel, heel graag zelfs want dit was de laatste maar ook de mooiste en de liefste. We stoppen het beestje in de reistas en in de auto en zwaaien haar dag. 'DOEHOEG' klinkt het vanuit het hoekhuis in de Hesselloonstrjitte.

Onderweg hebben we geen kind aan het kleintje, ze is nog erg angstig en wij denken dat ze nog niet veel mensenliefde heeft gehad, ze is het aaien niet gewend. Maar wij weten dat ze dat in overvloed gaat krijgen dus ik stel haar gerust en vertel haar dat ze in het allerbeste huisje gaat wonen. Thuis bereiden Julia en Kiki hun zus voor en blinddoeken haar en dekken haar oren af met harde muziek. Als we voor de deur parkeren stop ik het katje in een grote doos waar ik haar nieuwe mandje in heb gedaan en dragen we haar naar binnen waar Isa, met natuurlijk alle dieren, op de bank zit te wachten. Als ze alles af mag doen en de doos open doet komt die kleine al met haar koppie naar buiten. Isa is heel blij en moet zelfs even huilen. Cadeau geslaagd! Juul heeft bitterballen gehaald want we hebben ook nog een wedstrijd voor de boeg. Wat een feest!

Isa noemt haar Phoebe en die kleine gaat al stoer op onderzoek uit. Saar wil met haar spelen en die moeten we af en toe echt even terug fluiten maar kleine Phoebe zoekt Saartje juist op en geeft haar kopjes. Van ons moet ze nog niet veel hebben. Als we 's avonds Isa naar huis brengen en ze samen zijn krijgen we al de eerste foto's van een knuffelende kleine poes. Mevrouw Doolittle heeft het al voor elkaar. Die kleine is al niet meer bij haar weg te slaan en de afgelopen dagen is ze helemaal relaxed en gelukkig geworden. De foto's zijn hilarisch en om te smullen. Fijn! Missie geslaagd. 

Morgen is Isa echt jarig. Maar dat wordt ook een spannende dag want morgen wordt ook mijn vader geopereerd. Een complexe spannende operatie van 8 uur waarbij zijn hele strottenhoofd wordt verwijderd. Vandaag hebben we hem naar het VUMC gebracht. Omdat hij vorig jaar heeft ervaren wat het is om niet te kunnen praten en schrijven vaak lastig is als je nog crocky bent, heeft hij uit voorzorg een lijst geprint waarop hij kan aanwijzen wat hij wil of bedoeld. Grappig, maar ook superslim! We gaan hard duimen dat alles helemaal goed gaat en komt.

Volgende week is mijn intake gesprek voor de opleiding en moet ik een tekst gaan voordragen. Ik ben hard op zoek naar iets moois. Nu heb ik doorgaans geen moeite met het schrijven van een tekst (duh) maar mijn teksten zijn persoonlijk en komen voort uit wat ik heb meegemaakt, herinneringen of emoties. Ik wil een tekst die te maken heeft met afscheid nemen maar niet persoonlijk is, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus als je iets geschikts weet of kent dan hoor ik het graag.

Tot gauw!