Na zijn operatie in December en het snelle herstel is het alleen maar bergafwaarts gegaan. De operatie was bedoeld om de longontstekingen te voorkomen, maar die kwamen meteen weer terug. Ziekenhuis in en uit en de moedeloosheid sloeg toe. Gaat dit nog goed komen? In de nacht van vorige week Zondag op Maandag ging het helemaal mis. Mijn vader raakte buiten bewustzijn en is met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht waarna hij op de IC werd beademd. Voordeel van een gat in je keel, is dat de slang er hupsakee op aangesloten kan worden. Hij hoefde dit keer dus niet in slaap worden gebracht en was gewoon bij kennis. Neemt niet weg dat we ons weer een ongeluk zijn geschrokken. De zoveelste longontsteking zorgde ervoor dat hij een flink zuurstof tekort kreeg. Maar die ouwe taaie krijg je niet zomaar klein. De medicatie en goede verzorging heeft ervoor gezorgd dat hij weer opknapte en Maandag mocht hij weer naar huis.
Ondertussen liep onze jongste Tulp ook met een longontsteking rond. De eerste antibioticakuur sloeg niet aan en toen de tweede klaar was leek haar hoest (lees: blaf) alleen maar erger geworden. Dus zaten wij weer bij huisarts. Er moesten nieuwe foto's. Vandaag belde de dokter om te vertellen dat haar longen weer schoon waren. Maar die hoest is een ding. "Een verwaarloosde longontsteking" zei hij. Die conclusie hadden wij inmiddels ook getrokken. Ik had een rel kunnen schoppen, want 3 maanden geleden zei ik al dat ze al weken aan het hoesten was en ik bang was voor verwaarlozing door niet ingrijpen, Maar mijn kind hield haar vinger voor haar mond. Ik mocht me er niet mee bemoeien. Ik klemde mij kaken op elkaar en liet mijn ogen rollen. Afijn, door de "verwaarlozing" zijn haar longblaasjes en bronchiën waarschijnlijk beschadigd waardoor de hoest blijft. Ze heeft medicatie gekregen om dit aan te pakken. Vier keer puffen per dag. Laten we hopen dat het gaat werken want het arme Tulpje is er doodmoe van en heeft overal spierpijn.
De man des huizes is aan het kutten met zijn medicatie. Het werkt allemaal niet zoals we het wensen. In plaats van de infusen mag hij zichzelf nu wekelijks injecteren. Als een doorgewinterde junk steek hij die naald in zijn buik. Die bevatten vloeibaar goud denk ik, want het kost een godsvermogen. Bij de eerste spuit had hij zijn eigen risico er al 3 x uit. Zijn klachten werden echter alleen maar erger en dan is normaal functioneren niet meer mogelijk. Dus ook met de MDL afdeling is er regelmatig contact. Voor nu even een extra medicijn die de boel iets rustiger maken en afwachten wat het bloed en de kweek zeggen.
Ik ren ondertussen met iedereen en mezelf van hot naar her, mijn hoofd staat in standje hoppakee, maar mijn lichaam is inmiddels in protest gegaan. Naast die lamme arm zei mijn rug opeens 'ff dimmen wijfie'. Mijn spieren gingen op slot en ik schoot in de paniek want ik kan niet plat nu. Gelukkig is daar Luca. Mijn spieren-martelaar die alle spieren in rug en bil meteen onder handen nam. Dat is geen pretje kan ik je vertellen, maar het werkt als een tiet. Hij plakte tape over mijn hele rug zodat de doorbloeding lekker zou blijven werken. Ik heb mijn jonge Italiaan uit Rome met bijpassend accent, gevonden door op fysiotherapeutdiekanmasseren te Googelen. Ik zag verschillende opties voorbij komen maar vooral dat losmaken punt NL sprak me erg aan en hij maakt het echt waar.
Ik ben doodmoe maar ook helemaal vol energie vanwege mijn opleiding. Ik zuig alle informatie op als een spons. Vind het reuze interessant allemaal en kan niet wachten tot te volgende lesdag. In mijn hoofd gebeurt er al van alles. Ik zou dit kunnen gaan doen, of dat of op die manier etc. As. Vrijdag gaan we op excursie naar de kistenfabriek en 's middags hebben we een expositie van bijzondere "omhullingen". Och mensen, er is zoveel dat wij niet weten en zoveel meer mogelijk dan we nu doen bij een uitvaart. Het kan zoveel warmer en liefdevoller. En ik kijk er erg naar uit om al deze mogelijkheden bij de mensen te gaan brengen omdat het zo enorm kan helpen bij onze verwerking van een groot verlies.
Vandaag lag er bij thuiskomst een kaartje op de mat. Toen ik hem openmaakte heb ik zo hard gelachen dat de tranen over mijn wangen biggelden. Ik sluit de foto's bij, dan begrijp je meteen waarom. Die had ik even nodig en dat heeft mijn kind heel goed aangevoeld.
De zon laat zich steeds meer zien, het voorjaar begint in de lucht te hangen, de toekomst lacht ons toe. We gaan lekker door en zoals Kaandorp het zing: het komt allemaal, allemaal... heus wel weer goed!
Reactie plaatsen
Reacties
💋❤️Sterkte.