Dag ouwetje

Ik plaagde hem ermee en stiekem is het mijn koosnaampje voor hem geworden. "Ouwetje". Dan zei hij altijd 'Oud? Ik ben nog lang niet oud!'. Dat was hij ook niet, 77 is nog lang niet oud genoeg.

We hebben 3 onwerkelijke weken achter de rug. Eerst werd ik 50. Die dag hebben we klein gevierd want mijn grote feest stond al gepland voor eind Augustus, als iedereen weer terug is van vakantie. Flip was er ook, hij at twee stukken taart en dronk mega veel cola. Hij was er niet helemaal bij en hij zag er niet goed uit. Ik begon me zorgen te maken want ik zou morgen op vakantie. Hij ging op zijn scoot naar huis en belde toen hij veilig was aangekomen. Zelf zei hij dat er niets aan de hand was. Voordat we vertrokken heb ik hem nog gebeld. 'Hoe gaat het nu? vroeg ik hem. ' Prima hoor, ik had toch wel een beetje last van mijn maag' zei hij. Ik dacht aan die overdosis suiker en hoopte dat dat de oorzaak was dat hij niet lekker was. Mijn onderbuikgevoel was echter nog steeds aanwezig en ik rapporteerde in het zorgdossier dat ik me zorgen maakte en vroeg of de zorg hem extra in de gaten wilde houden. Ook mijn broer heb ik gebeld om te vragen of hij hem even extra wilde bellen vanuit Mechelen.

Vanuit Frankrijk groeiden de zorgen. Jullie hebben het allemaal meegekregen via mijn vakantie-verhalen. Hij was gevallen en voelde zich nog steeds niet goed. Er moest iets gebeuren. Na mijn gesprek met een vervangend huisarts op Vrijdag is er eindelijk een balletje gaan rollen en er zou een gesprek komen over wat te doen. Wij besloten naar huis te gaan omdat ik bij dit gesprek aanwezig wilde zijn. En goddank hebben we dat gedaan. 

En toen ging het heel snel. s'morgens zijn we gaan rijden en na aankomst zijn we meteen naar hem toe gegaan. Hij had pijn en ik schrok van hem ook al had ik hem gisteren nog op beeld gezien toen we gingen videobellen. We hebben het gesprek gevoerd en de huisarts besloot hem te laten checken in het ziekenhuis. Eindelijk. Ze ging weg en zei dat de ambulance nog elders was en over een half uur zou komen. Ze zouden er geen haast van maken. Ik vertelde Flip dat hij naar het ziekenhuis zou gaan zodat ze hem daar konden nakijken. 'Nou lekker dan, daar gaat mijn feessie' zei hij. Waarop ik zeg 'Joh, dat is pas over twee weken, dat komt wel goed'. Ik maakte vast een tasje klaar en nog geen kwartier later komt de ambulance met gierende banden aanrijden. Ze stormden naar binnen en zeiden dat ze waren geschrokken van zijn waarden. Huh? Heb ik iets gemist? De huisarts voelde deze paniek helemaal niet en die heeft toch die waarden doorgegeven? Ze schudden hun hoofd en gingen aan het werk. Arjan moest het infuus hoog houden en in het zakje knijpen. Ik moest dingen aangeven. Isa stond met een bleek koppie te kijken. 'Hij is in shock' riepen ze. Wat? wat gebeurd er hier? Ze maakten haast en bij het naar buiten gaan zei de ambulancepleeg tegen Isa; 'Als je opa nog een kus wil geven moet je dat nu doen'. En hier schrokken we pas echt van.

Wij liepen naar het ziekenhuis want die is aan de overkant en daar aangekomen ging ik naar de spoedkamer waar de ambulance hem aan het overdragen was. Isa en Arjan bleven op de gang. Er stond een heel team rond het bed die hem aan het stabiliseren waren. Ik mocht op een stoeltje zitten en zat toe te kijken wat er allemaal gebeurde. Af en toe kreeg ik even ruimte om naar hem toe te lopen en te laten weten dat ik bij hem was. Even een kus op zijn hoofd of in zijn hand knijpen. Ik heb Arjan en Isa gezegd maar naar huis te gaan want we konden daar niet alledrie in die kamer zijn. Ik zou ze op de hoogte houden. Ik nam weer plaats op mijn stoeltje. Er gebeurde veel. Niet goed. Ik ga jullie de details besparen. Ik kreeg thee van die lieve verpleegkundige die zo keihard aan het werk was maar oog bleef houden voor mij. Ze kwam in onbewaakte ogenblikken even bij me om te laten weten dat ze me zag en dat ze begreep wat er door mij heen moest gaan bij alles wat ik zat te aanschouwen. Ze betrok me ook bij de uitslagen van de onderzoeken. Zo waardevol. Er kwamen gesprekjes met artsen. Een jonge gast die nog veel moet leren en een oude, van de IC, die alles al heeft gezien. En opeens werd het duidelijk dat mijn ouwetje de volgende dag niet zou gaan halen. De tranen biggelden over mijn wangen en ik probeerde het te bevatten. De jonge arts ging het hem vertellen. Ik zat naast Flip op zijn bed. De verpleegkundige stond aan de overkant. De jonge arts naast mij. Hij vertelde wat er mis was en omslachtig maakte hij duidelijk dat hij het niet ging redden. Flip snapte er geen hout van. De verpleegkundige en ik keken elkaar aan, ze knikte zacht en ik nam het gesprek over. Ik zeg; 'U lichaam is zo ziek dat het niet meer beter kan worden. De dokters hebben geen oplossingen meer en hebben net verteld dat u dood gaat'. Flip tilt zijn hoofd op, kijkt me aan en zegt 'Dood? Nee joh! Ik ga echt niet dood'. Hij wilde er niet aan. De verpleegkundige geeft me een knipoog en zegt dat ik het goed gedaan heb. Dat heb je op zo'n moment echt even nodig en ik lach dankbaar naar haar. Ze vraagt me of ik iemand wil bellen om bij me te zijn en ik vraag of mijn hele gezin mag komen. Dat mag. Er wordt een kamer voor ons klaargemaakt waar we bij hem kunnen blijven. Ik ga even naar buiten om te bellen. Mijn gezin, mijn broers en Ilona van de zorg. Er is schrik en verdriet bij iedereen. Stephen en Hans komen meteen naar Nederland en hopen dat ze op tijd zullen zijn. Stephen belt nog even met zijn vader en zegt hem dat hij van hem houdt. 

Ik neem weer plaats naast zijn bed, hou zijn hand vast en praat met Flip,  'Ik ga vechten Maris' zegt hij keer op keer. Het begint tot hem door te dringen maar wil het nog niet accepteren. Maar hoe is dat ook mogelijk als je je 's morgens nog op een feestje zit te verheugen en s 'avonds afscheid moet nemen van je leven?  Ik heb zo met hem te doen. Het is inmiddels rustig geworden in de kamer en Arjan en de meisjes arriveren. Die betraande snuitjes staan inmiddels op mijn netvlies gebrand. Flip beurt er van op. Hij vind het een klein feestje dat we allemaal bij hem zijn. Hij maakt grapjes. Als hij ziet hoe de tranen over Julia's wangen stromen zegt hij tegen haar ' Zit je nou te janken?' We lachen er hard om. Dan kijkt hij naar mij en zegt hij 'Zit jij ook te janken?' hij doet gek 'piedepiedepie, je lijkt je broer wel'. En weer lachen we hard. Arjan maakt grappen met hem en de meisjes kussen en aaien hem. 

We worden naar boven gebracht en de verpleegkundige komt nog even naar me toe. Ze benoemt dat het een impact moet hebben gehad op mij om dit alles zo te beleven en vind dat ik het heel goed heb gedaan. Ik benoem dat zij daarin een grote steun is geweest en zeg haar dat ik daar oprecht dankbaar voor ben. We krijgen een kamer met twee bedden en een blad met koffie en thee. Als we moe worden en op het andere bed willen gaan liggen dan mag dat. het is inmiddels 24:00 uur geweest.

Flip heeft pijn en is op. We zitten om hem heen, houden hem vast en onder het geluid van onze stemmen valt hij in slaap. We waken bij hem en zijn ademhaling wordt steeds zwakker. We zijn allemaal gefocust op die ademhaling, het is bijzonder. Ik fluister in zijn oor dat het goed is, hij mag lekker gaan slapen. Uiteindelijk stopt zijn ademhaling helemaal. 

Ik bel Stephen. Hij staat beneden voor de deur. Net te laat. Maar Flip is nog in de kamer, hij heeft op hem gewacht en ook Stephen en Hans kunnen nog even bij hem zijn.

We komen rond 03:30 onze straat inrijden. Overal politie. Wat is er hier aan de hand? Alle huizen zijn donker maar bij ons branden alle lichten en het gordijn is omhoog. ik schrik en denk dat er is ingebroken. Julia roept 'Saartje is gestolen!' Als we parkeren komen er agenten naar de auto toe lopen en schijnen ze met zaklantaarns de auto in. Ik bedek mijn gezicht voor het felle licht. Arjan moet zijn papieren laten zien. Ik stap uit en vraag of er iets met mijn huis is. 'Niet dat ik weet' zegt de agent. We zijn helemaal in de war. 'We zijn op zoek naar "personen"' zegt de agent. Natuurlijk, dus jullie denken dat die personen dan gewoon naar jullie toe komen rijden en even rustig gaan parkeren? Het zal wel... Typisch iets voor ons om na zo'n gebeurtenis weer zoiets idioots mee te maken.

Stephen blijft bij ons slapen en Hans gaat weer naar Mechelen. Als we binnen zijn vliegt er van alles door mijn hoofd. Er moet nu zoveel gaan gebeuren. We proberen nog een uurtje slaap te pakken en die ochtend wordt ik al vroeg gebeld door het mortuarium. Die laten er geen gras over groeien. Ik stap de sneltrein in en bel met de begrafenis ondernemer, we gaan naar Flip zijn huis om papieren te zoeken en ik moet mensen gaan bellen om ze op de hoogte te stellen. Flip blijkt een adresboek te hebben van 40 jaar geleden met adressen en telefoonnummers van nog langer geleden. Dat wordt nog een hele zoektocht. Het is raar om in zijn huis te zijn en de slangen en spullen van de ambulance liggen nog over de vloer verspreid. Ook moeten we lachen om alle cola, 7-up en ossenworsten in zijn koelkast.

De week vliegt voorbij. Ik wil veel foto's bij zijn crematie en kom er zoveel tegen. De herinneringen vliegen door onze gedachten en we lachen en huilen tegelijk. Ik schrijf een speech, Stephen ook en Isa maakt een allerliefst gedichtje. Dinsdag nemen we afscheid van hem en er zijn veel lieve mensen. Het is warm en liefdevol en we houden er een fijn gevoel aan over. 'S avonds hebben we bij zijn favoriete vd Valk gegeten en hebben we allemaal Carpaccio besteld om hem te eren. Even dat beladen gevoel van ons afgooien en leuke herinneringen ophalen. 

En dan moeten we nu toch echt gaan opzeggen en opruimen. Veel telefoontjes en een grote duik in de geschiedenis want wat heeft die man veel bewaard. We vinden documenten die terug gaan naar 1912. Van zijn ouders geweest. Bonnen van aankopen en een oude brandverzekering uit 1939. En dan dat boekje van zijn vader die gevaren heeft op de Holland -Afrika lijn. We gaan kijken of er een archief is, die dit zou willen hebben. Geen oude sok, dat dan weer niet. Maar wel een schat aan antieke strip-boekjes. Ook daar heb ik een verzamelaar voor benaderd. Hij vroeg of we alles wilden documenteren en fotograferen. Dus dat zijn we gaan doen. Die boekjes kunnen bij ons op zolder gaan liggen vergaan of bij iemand terecht komen die er hart voor heeft. Ik moet lachen om de maandverbandzakjes in zijn wc. Die heeft hij daar al jaren hangen. Zo ook die tegeltjes, typisch voor hem. Onze verjaardagen hield hij bij op een briefje. Zo lief om te zien. En dan zie ik de vochtlijst. Die heb ik begin dit jaar voor hem gemaakt omdat hij niet duidelijk aan zijn arts kon vertellen hoeveel hij dronk. Hij vond het maar stom en ik dacht dat hij het in een hoek had gegooid. ik heb het nooit meer gezien. Nu vind ik het in een la en blijkt dat hij het trouw heeft ingevuld. De tranen biggelen weer. 

Tussen alle toestanden door had ik een afspraak staan bij de kapper. Ik zou extensions krijgen. Nadat mijn haar zo was uitgevallen is het niet meer geworden wat het was. Het groeit maar slecht en ik krijg het niet meer lang. Ik mis mijn lange haar. En laat mijn kapper nu langhaarspecialist zijn! Dus gaan met die banaan. Ik was wel wat bezorgd. Eigenlijk vond ik het doodeng want wat als het heel ordinair staat? Of er erg nep uitziet? Maar ik weet ook dat ik een hele goeie kapper heb, dus ik liet het los en besloot haar gewoon te vertrouwen. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Streng voor streng heeft ze de (echte) haren door dat van mijzelf heen geplaatst en het werd voller met de minuut. Ik heb weer een flinke bos haar en zwiep er lekker mee in de rondte. Hier fleur ik weer even helemaal van op. 

De vakantie is voorbij. Morgen moeten we weer werken. Mijn hoofd staat er nog niet naar. Er moet nog zoveel verwerkt. Maar misschien is het ook wel een welkome afleiding.

Volgende week gaan we het dak er af feesten. Flip zou niet anders gedaan hebben. Als er een doorging in tijden van schrik of verdriet was hij wel. We vieren dat ik al 50 jaar mocht worden en gaan proosten op ons Ouwetje.