Uiteinde

Mijn afgelopen jaar was, hoe zal ik dat eens omschrijven, intens? Idioot? heftig? nou ik denk gewoon veel. Ja, het was een jaar met veel. 

Alle bedenkbare emoties hebben gepiekt.

In April werd mijn verkering 50 jaar. We waren nog kinderen toen we elkaar leerden kennen, Hij 16, ik 13. Drie jaar later kregen we verkering en dan ben je opeens 30 jaar verder! Wij kunnen nu al zeggen dat we samen oud zijn geworden. Nu gaan we samen bejaard worden. We kijken uit naar afstuderen, uitvliegen en bruiloften. En op kleinkinderen, wij willen baby's! we zijn er helemaal klaar voor. Nu de meisjes nog..  Het was een prachtfeest voor onze Abraham, hij heeft genoten en is tevreden in een boom beland.

In Juni werd ik ziek, als een malle. Jullie kennen het verhaal inmiddels, de tunnel is niet aan mij verschenen maar wel bijna. Dat moest daarna toch ook even verwerkt worden. Mijn gezin is alerter, ze schrikken sneller en worden zelfs boos als ik zoek ben. Je beseft opeens dat je er zomaar niet meer kan zijn. 

Nog maar net uit het ziekenhuis en fysiek nog erg zwak, krijg ik het bericht dat mijn moeder stervende is. Dat is een situatie die bij ons behoorlijk ingewikkeld is. Er word van alles van mij verwacht. Ik kan en wil niet aan die verwachtingen voldoen. Daar komen dan weer meningen van die niet fijn zijn. Gedachten en gevoelens vliegen alle kanten op. Twee weken later overlijd ze. Ik wist niet dat je zoveel tegelijk kon voelen...

Maar heee, Ik leef nog wel! En godzamme, dat gaan we vieren ook. Voor het eerst in ons 30 jarig bestaan gaan Arjan en ik samen op vakantie. En wel op een heuse roadtrip. We genieten ontzettend van onze avonturen en het samen zijn. Ik ben me meer dan ooit bewust van het voorecht dat wij hebben. Drie prachtige persoonlijkheden van dochters, elkaar, het leven. Zo rijk. Ik heb het nog nooit zo ervaren. Deze 8 dagen hebben we ingelijst!

Ik schrijf elke dag een "opstel" en heb daar zelf de grootste lol in. Daarop krijg ik zulke leuke reacties! Jullie reacties inspireren en stimuleren mij om verder te gaan met schrijven en ik besluit tot deze blog. Het doet me goed om te horen dat jullie het nog steeds leuk vinden om mijn alledaagse geleuter te lezen. <3

In Augustus gaat mijn jongste broertje trouwen. Dat is wat. Hij heeft een bewogen leven achter de rug en heeft de liefde gevonden. Het is hem meer dan gegund. We huilen, lachen en hebben een prachtige dag met elkaar.

Miranda sleept mij mee in de grappigste situaties en ik geniet daarvan.

Ik besef me al lange tijd dat ik een rare ben. Ik ben soms onvoorspelbaar, ik ben er helemaal of soms ook helemaal niet en dat heb ik dan niet eens door. Velen vinden het moeilijk om daar mee om te gaan. dat begrijp ik. Maar gelukkig heb ik vriendinnen in mijn leven die daar mee om kunnen gaan. Of zelf net zo raar zijn. Dat besefte ik maar al te goed toen ik op apegapen lag en ik bedolven werd met liefde en zorg. Dank jullie wel lieve vrouwen. Ik hoop dat ik net zoveel voor jullie kan betekenen als jullie dat nodig hebben.

Mijn werk geeft mij het gevoel dat ik iets kan betekenen voor een ander. Een klein verschil kan maken in een leven. Dat geeft mij een voldaan gevoel en ik zou niet zonder willen. 

Ik leer nog elke dag. Grenzen aangeven is zo'n ding. Eerder ging ik er dwars overheen en pikte ik van alles voor de lieve vrede om later zodanig te ontploffen dat mensen zich een ongeluk schrokken en gillend bij mij weg renden. Ik bedacht me dat ik eerder moet gaan aangeven dat iets mij niet lekker zit. Dat is wel zo fijn voor mijn medemens. Maar ik ben nogal.. intens, zullen we maar zeggen. Mijn ogen kunnen praten, van je houden of vuur spugen. Ik kan wat ongenuanceerd uit de hoek komen. Zo gebeurd het nog steeds dat ik ergens een keer mijn onvrede heb uitgesproken, dacht dat dit helemaal uit de wereld was en mensen mij veel later laten voelen dat ze boos, teleurgesteld of wat dan ook zijn. Ik moet er naar raden want niet iedereen spreekt dat dus uit. Ik moet iets gaan doen met dat intense gedoe. Zoals Kaandorp zegt; moeilijk moeilijk moeilijk. 

Ik eindig het jaar met griep. En een goeie ook. Ik ben al drie dagen koortsig en ik besproei het huis met mijn snot. Zonder paracetamol ga ik dood. Maar we zitten midden in de feestdagen waar er van alles gekookt en gevierd moet worden dus ik sleep mezelf door het gesodemieter heen. Op mijn pakje zakdoekjes staat TEMPO. Die kennen we allemaal. Maar voor het eerst in mijn leven vraag ik me af welke positivo dat in hemelsnaam heeft bedacht? Tempo is wel het laatste waar ik aan denk als ik overloop van snotterigheid en als een verlopen Cleopatra op de bank lig. Vanuit mijn prikkende oogjes die nu alleen maar ellende vertellen, kijk ik naar mijn kerstboom. Die is overduidelijk in een depressie geschoten. De ballen, lichtjes en slingers willen niet meer bij hem horen en kiezen er voor om er uit te vallen. Als poes dan besluit, ' Ik ga even uit jouw glas drinken want ik ben meer waard dan een bakje op de grond' denk ik; 'Laat maar waaien'. En ik denk vervolgens dat ik dat wat vaker moet doen. Laat maar lullen, laat maar gaan, maak je toch niet zo druk. 

Ik heb mijn goede voornemen gevonden. Nu nog waarmaken.

Bij een uiteinde moet ik denken aan een eind waar iets uit komt. raar, ik weet het. en vies ook. 2020 zal een jaar worden waarin stomme dingen zullen gebeuren en mooie dingen. Ik wens je sterkte bij het omgaan met de stomme dingen maar vooral gun ik je veel mooie en gelukkige momenten, doe daar maar lekker veel van!