Daar gaan we dan

Dinsdag

Ik druk het weg. Die spanning. Ik praat tegen mezelf en zeg dan dat ik me niet zo aan moet stellen. Eerder was je nooit bang voor operaties Maris, waarom zou het nu anders zijn? Je hebt het toch niet in de hand dus waarom bang zijn? Heeft geen nut. Ik zoek afleiding, maak dat kreng van een deken af, en aan die andere, die ik wel echt mooi vind, leg ik ook de laatste hand. Ik ga schilderen. Bloemetjes, heel veel bloemetjes en vlindertjes en lente.

Nog twee dagen werken, de laatste administratie afronden en voor 6 weken dag zeggen tegen mijn cliënten. 

Ik moet bijna een medische ingreep omdat ik word doodgeknuffeld door mijn favoriete brombeer. Een andere client stort zich helemaal in de drama en vind het zo verschrikkelijk dat ik dit leed moet ondergaan dat ik haar met dwingende hand moet verzekeren dat ik echt niet doodga en dat het allemaal reuze mee gaat vallen. De volgende gaat voor me bidden, dat is lief. De stoere mannen zien me wel weer over een paar weken maar of ik wel even een berichtje wil sturen over hoe het met me gaat. Van een ander krijg ik een appje en er is er ook een die vooral bezig is met de logistieke organisatie van mijn waarnemer. En dan degene met de grootste muil en altijd boos: 'veel sterkte moppie', zegt ze door de telefoon. Mijn cliënten club, het is een lekker stel.

Woensdag

Ik schaam me een beetje. Ik kan mijzelf altijd zo verliezen in mijn hoofd en alle ballen omhoog houden dat ik verre van attent ben. Ik vergeet verjaardagen, belangrijke momenten of gewoonweg te reageren. En toch word ik bedolven onder de meest lieve en bemoedigende berichtjes die binnen stromen. Ik krijg kaartjes via de brievenbus en twee beschermengeltjes. Wat ontzettend lief! De tranen zitten hoog.

Ik tril. Heb last van mijn maag. Ik schrik van de gedachte dat ik misschien nooit meer mijn huis zal zien. Nou ja, doe normaal! Maar wat als het een voorgevoel is? Nee gek, dat is geen gevoel maar een gedachte en gedachten zijn niet waar. Raap jezelf bij elkaar muts! Over drama gesproken zeg. Er zijn mensen die echt voor hun leven aan het vechten zijn, dat baarmoedertje van jou stelt geen reet voor.

Dan komt Carla aan de deur, een knuffel brengen, en dan komen die tranen er uit. 'Ik ga dood Car!' en we barsten vervolgens in lachen uit. Dat had ik even nodig. Ik spreek met Isa af, we gaan samen even de stad in. Moet nog even bloed prikken en spulletjes kopen. Ja, dat gaat helpen. shoppen, de beste afleiding in de wereld. 

's avonds ga ik met Julia sushi eten. Gezellig en erg lekker en bovendien erg nuttig want ik moet mezelf nog even goed volproppen om een goede bodem te leggen voor het lange nuchter zijn. Dat mens waar ik tegenaan kijk weet ook hoe ze zichzelf moet volproppen. Allemachtig, ik zit met verbazing te kijken wat er allemaal in die wangen past...

Donderdag

Ik pak mijn tas in alsof ik een weekendje stedentrip ga doen. Nou ja, voor zover je in je sterretjes shirt, pyjamabroek en op je pantoffels een stedentrip doet dan. Ik ben nog vrij rustig. Ik krijg bemoedigende appjes. Ik ben een rijk mens met al die lieve mensen om mij heen. Ik heb honger. Het begint rond 11 uur vervelend te worden. Zal ik even een klein... Nee, toch maar niet. Kiki is stage lopen maar Arjan, isa en Julia gaan met mij mee. Als er gemat moet worden sta ik sterk. Onderweg staat er bij het stoplicht een zwarte auto met zwarte vlaggetjes naast ons. Die gaat vast parkeren bij het ziekenhuis voor het geval dat..
We worden vriendelijk ontvangen en ik word in mijn kamer geïnstalleerd. Het loopt wat uit, krijgen we te horen. Om 13:15 mag ik mijn blauwe jurkje aan doen en mijn pilletjes innemen. We hebben lol met elkaar. Dat is lekker want dat leid af. Ik begin te zweven van dat leuke pilletje en zak wat weg. Tussendoor schijn ik nog te roepen dat ik alles goed geschoren heb. Dan val ik in slaap. Ik word wakker als ik mijn naam hoor roepen. De chirurg. Het spijt haar heel erg maar de operatie kan niet doorgaan. Het is te druk met spoedgevallen. Ik ga morgen gebeld worden over een nieuwe datum. Kan wel weer een paar weken duren. Ik baal want ik heb potverdikkie van alles geregeld met werk, Arjan ook en alle andere zaken. Maar ja, wat doe je er aan? Dan komt er iemand van de planning binnen stormen met een oplossing. Je kan nu blijven en morgen als eerste (om 8:00 uur) geopereerd worden of je gaat nu naar huis en dan krijg je een telefoontje wanneer er morgen plek is. Hoe graag ik ook naar huis wil rennen, ik kies optie 1. 

Ik ben nu vrij rustig, denk dat ik het wel ga overleven ;-)

ik kom de avond wel door met netflix en mijn boek.

morgen nieuwe ronde nieuw kansen! 

dank voor al jullie lieve berichtjes!! ❤️❤️❤️❤️