Bin there done that!

Donderdagavond

Hedenavond in het ziekenhuis: 
Ik ben natuurlijk helemaal niet ziek, dus het is raar om nu in het ziekenhuis te liggen. Ik heb al twee afleveringen op Netflix gezien en DWDD terug gekeken. Een zak chips leeg gevroten en toen was ik het gehang al weer zat. Ik ben even door het ziekenhuis gaan dralen. Das best een rare gewaarwording zo s’avonds. Ik stop bij die kast met middeleeuwse instrumenten waar ik normaal altijd voorbij loop, en bedenk me dat ik blij ben dat ik in deze tijd leef. Ik loop naar buiten, even een frisse neus. De portier zegt vriendelijk gedag. Wat een gekke sfeer. Ik word er lollig van. Aan de overburen heb ik ook niks, die zijn hondsberoerd en verstopt achter hun gordijn. Ik ga zo maar vast tanden poetsen en in bed liggen. En nog een aflevering kijken of zo. En vooral niet denken. Trusten!

Vrijdagochtend

Ik word om half 6 wakker gemaakt. De overkant is stil achter hun gordijn. Ik neem een douche zodat ik fris en fruitig de operatie in kan. Ik ben als eerste aan de beurt dus het gaat allemaal lekker vlot. Na alle checks krijg ik rond 7 uur mijn rustig-maak pilletje. Ik ben nerveus maar heb het onder controle. Ik word al snel lekker wazig en word om half 8 weg gereden. De verpleegkundige komt het infuus aansluiten en zegt 'Hij mag niet in je hand he, ik doe hem in je pols'. Fijn, die boodschap is goed doorgekomen. Al snel word ik naar de ok gereden en daar stelt de gynaecoloog zich aan mij voor. Een aardige man. De anesthesist bereid me rustig voor en ik krijg een warme deken over mijn benen. ik hoef nog niet in de beugels, wat fijn dat ik dat niet hoef mee te maken. De anesthesist brengt mij in slaap, de verpleegkundige zegt dat ik aan mooie dingen moet denken en als de gynaecoloog even bij me komt staan, een hand op mijn arm legt en zegt dat hij goed voor me gaat zorgen, biggelen de tranen over mijn wangen. En zo val ik een diepe slaap. Als ik wakker word denk ik aan die fijne bemoedigende mensen, wat is dat toch belangrijk. 

Het is allemaal goed gegaan word me verteld. Ik heb wel meer bloed verloren dan normaal. Binnenkort maar even checken of alles zich weer vanzelf herstelt. Ik heb een katheter en een tampon in het "gebiedje".

Eenmaal terug op zaal staan mijn lievies alweer aan mijn bed. Ik heb het overleeft! Ze mogen tegen de zwarte auto met zwarte vlaggetjes vertellen dat hij weer weg mag rijden. 

Ik ben dus inmiddels op een eenpersoons kamer neergelegd, heerlijk! Ik ben zo prikkelgevoelig dat ik alle geluiden van het ziekenhuis en kamergenoten nu mooi kan buitensluiten. Dit geeft me rust. Ik app met vriendinnetjes en Carla vraagt of ik een bifi worstje heb gekregen. Jazeker! Je zal hier niet verhongeren. Elk uur word er wel wat aangeboden. Car is jaloers want toen zij in het ziekenhuis lag heeft ze helemaal geen bifi worstje gekregen. En ze kreeg ook geen prive kamer. De ziel. Ik vraag de verpleegkundige of die hinderlijke katheter er vanavond nog even uit mag. Dat mag niet, vanwege het bloedverlies. Bah. Het voelt alsof je moet plassen en ik heb dan ook de neiging om steeds naar de wc te gaan. Ik heb pijn in mijn buik, een zeurderige zeik-pijn. Ik moet op bed blijven want ik zit aan drie slangen vast. Zuurstof, infuus en de plaszak. Ik word van het infuus gehaald voordat ik ga slapen, dat is lekker. Mijn temp word gemeten en ik heb 38,5, verhoging. Dan neemt de avonddienst afscheid. Ik pleur zelf de zuurstof aan de kant want ik wil even uit bed, word helemaal gek van het liggen. Ik wurm mezelf uit dat bed en maak de plas-zak los. O lekker zeg, even een beetje rond lopen. Ik zie dat de onderlegger aan vervanging toe is en zoek in de kast naar een fris exemplaar en vind deze. Ik trek mijn bed recht en vervang het ding. Als ik weer wil gaan liggen moet ik wel heel diep bukken om de zak weer op te hangen, dat doe ik dus maar niet. Ik gooi die plas-zak op het bed en neem me voor om de nachtdienst te vragen om hem weer op te hangen en de zuurstof uit te schakelen. Ik neem mijn avondmedicatie en ga slapen. Elk uur ben ik wakker en wil ik gaan plassen, wat natuurlijk niet kan. Een nachtdienst heb ik niet meer gezien, dus die zuurstof heeft de hele nacht aangestaan en die zak op bed gelegen. 's morgens komt de vroege dienst mijn tampon verwijderen. Nou dat is ook wat zeg! Het is een heel lang gaas dat ze er langzaam hand over hand uit trekt. Het duurde en duurde en het voelde alsof ze mijn hele binnenkant naar buiten trok. Maar goed, die zijn we maar vast kwijt. Over een uur zou ik getempt worden en de katheter worden verwijderd. Ik heb het de hele nacht afwisselend koud en warm gehad en ik vermoed dat ik toch wat koortsig ben. maar ik heb inmiddels ervaring. Ik heb paracetamol-kauwtabletten in mijn tas gestopt.....

Ik neem twee mollen in want ik wil namelijk graag naar huis.

Als ik een uur later word getempt scoor ik wederom 38,5. shit! Maar gelukkig besluiten ze dat het verhoging is en niet zorgwekkend. Ik zeg natuurlijk niets over mijn sabotage.. De plas-slang word verwijderd en nu ben ik vrij. Ik bevrijd mezelf van mijn blauwe negligé, ga douchen en als ik mezelf even sta op te kalefateren komt de weekend-gynaecoloog binnen. Hoe ik me voel? 'helemaal goed hoor!' Of ik pijn heb? 'Valt reuze mee!' Dus besluit ze me te ontslaan zodra ik geplast heb. Hoppa! Ik app Arjan, kom maar vast, want ik ga zo weg hier. Nu nog even plassen. Waar ik de hele nacht dat volle blaas gevoel had, is het nu zoek. De verpleegkundige adviseert me om te gaan lopen. Ik wandel vier keer de gang op en neer en doe uiteindelijk een klein plasje. Ik roep dat ik een mooie plas heb gepleegd en ik mag gaan. Met mijn ballonnetje stap ik in de auto. Bedankt en voorlopig niet meer tot ziens

Zaterdag

Ik ben weer lekker thuis. Op mijn eigen bank met mijn eigen mensen en mijn eigen geluiden. Ik temp mijzelf want ondanks mijn sabotage zit ik natuurlijk niet te wachten op koorts en toestanden. Ik heb geen verhoging meer. Zie je, dat komt gewoon door dat ziekenhuis. Car komt even knuffelen, Miranda komt blommen brengen, ik krijg vele appjes en mijn zorgers zijn belachelijk streng. De pijn is goed onder controle te houden met paracetamol, ik ben alleen nog erg moe en slappies. Ik heb even nergens zin in. Maar dat is logisch.

Dinsdag

Ik doe mijn werktelefoon even aan en de appjes van mijn clienten stromen binnen. Ze willen weten hoe het met me gaat en dat vertel ik ze allemaal even. Ze zijn gerust en dus kan ik mijn telefoon weer uit doen.

Vandaag ga ik mijn avontuur nog even samenvatten in de blog. Bij deze. Nu op naar de volgende uitdaging; Mezelf gedeisd houden de komende weken. Dat gaat nog een hele klus worden....