Samen

Lieve medemens,

Ik ben in de war. Ik ben op onderzoek uit. Ondertussen zwijg ik. 

Dat is raar, want het zit me hoog. Normaal gesproken pleur ik dan alles er uit. Waarom zeg ik niks? Waar ben ik bang voor? Bang om te kwetsen? Om gekwetst te worden? 

Ik luister. Omdat ik wil begrijpen.

Jij zegt; Jij kan het niet begrijpen, want jij doorleeft dit niet. 

Ik beaam dat. Je hebt gelijk. Maar mag ik proberen om dichterbij te komen? Om te proberen begrijpen? Ik ben een vrouw. Ik word nog steeds gediscrimineerd met minder salaris bijvoorbeeld. Sommige mannen kijken nog steeds op mij neer. Dat gevoel is niet fijn. Ik heb een homo-kind, over die discriminatie kan ik je ook wel wat vertellen. Ik probeer met voor mij herkenbare gevoelens dat van jou te begrijpen.

Jij zegt; Het gaat even niet over jou, het gaat nu een keer om mij.

Oke, dan zal ik mijn mond wel houden...

Heb je mij nu net gediskwalificeerd? 

Maar die gevoelens dan? Die ik ook voel? Die jouw pijn bij mij losmaakt. Heb jij daar weet van? O nee, het gaat even niet om mijn gevoelens.

Maar hoe komen we er dan samen uit?

Mag ik toch nog iets zeggen? Het zit me zo hoog.

Discriminatie gaat mij aan het hart. In Amerika zijn ze extra gestoord, daar loopt alles zo mank en ik vind het vreselijk. Ik begrijp echt, echt waar, dat je als zwart mens in dat land steeds weer over je schouder moet kijken. Opgroeien in zo'n klimaat en elke dag weer dat gevoel van minderwaardigheid moeten doorleven lijkt me vreselijk. Het is zelfs bloedlink om als zwarte tiener bijdehand te doen want voordat je het weet heb je een kogel in je rug. Ik vind dat heel erg, walgelijk en zo ongelijk. Boks daar maar eens tegenop. Dan moet je als wit mens niet meteen gaan zeggen, dat er ook vreselijke dingen met witte mensen gebeuren. Natuurlijk gebeurt dat, maar niet vanuit die diepe ingeslepen onderdrukking en apartheid. Bovendien ga je dan voorbij aan wat er gebeurt en daadwerkelijk bestaat. Dan ontken je het probleem. En dat valt gewoon niet te ontkennen en mag niet ontkent worden. 

Ik denk dat mensen gehoord en gezien willen en moeten worden. En dat is wat er mis gaat. Er word niet gezien. Er word niet geluisterd. Er word ontkent. Ja, dan krijg je de tering in. Wat dan weer niet wil zeggen dat je moet gaan rellen en plunderen want dat slaat natuurlijk helemaal nergens op en daar bereik je alleen maar meer onbegrip mee.

Nu Nederland. 

Ik heb het idee, zeg het maar als je denkt dat ik het mis heb, dat het discriminatie-probleem hier wel degelijk word gezien en gehoord. Onze minister president geeft volmondig toe dat het gebeurd. Ik heb het niemand horen ontkennen. Dat is in ieder geval stap 1. Die is hier al gezet. Nu nog bewustwording. Want ik denk eerlijk gezegd dat op een paar echte racistische eikels na, de etnisch profilerende types het niet eens doorhebben dat ze het doen. Daarom is praten zo belangrijk. Praten, dat is iets wat je doorgaans samen doet. En luisteren. Naar elkaar. Want als je niet begrijpt waar het vandaan komt kom je niet tot elkaar. Van beiden kanten hè. Dus niet gaan zeggen dat witte mensen het toch niet begrijpen, nee, ga luisteren, "ze" begrijpen meer dan je denkt.  En ook niet zeggen dat zwarte mensen zich niet moeten aanstellen. Luister naar hun ervaringen en accepteer dat het bestaat.

Demonstreren helpt, zo zorg je er voor dat je gehoord en gezien word. Dat mensen gaan nadenken en hopelijk in hun eigen spiegel gaan kijken. Er zijn mooie demonstraties, vol begrip en liefde. Maar er zijn ook hele boze.

Die boosheid begrijp ik ten dele maar ik begrijp niet dat het zo agressief moet. Ik noem Akwasi even. Zijn boosheid werkt averechts bij mij, haalt alle begrip in een keer weg. De gezette toon vind ik niet prettig. Die stuit me tegen de borst. Mag ik dat zeggen? Er word geschreeuwd op de podia. Tegen wie eigenlijk? Ik voel me aangesproken. Waarom voel ik dat? Wat heb ik verkeerd gedaan dan? Dat zoek ik bij mijzelf. Ik weet dat je het niet tegen mij hebt, het gaat niet over mij. ik snap dat heus, maar waarom raakt het me dan toch? lastig vraagstuk. En ik merk dat dit bij velen gebeurt. Is dat ons collectieve schuldgevoel? Moet ik me schuldig voelen? Zoveel vragen...  Discrimineer ik? vast wel, ik denk dat als je eerlijk bent jij dat ook wel eens doet. welke kleur je ook hebt. Ik zie een jonge vrouw met de kleur van mijn dochter op tv zeggen dat ze regelmatig voor zwarte piet word aangezien. Dochter en ik kijken elkaar aan en begrijpen er geen hout van. Hoe dan? Je bent praktisch wit?! Ik lees dat er bij een demonstratie zelfs antisemitische leuzen werden geroepen. Waarom? Als er een groep is die voelt wat er aan de hand is zijn zij het toch? En als zij er dan iets van zeggen gaat het daar nu even niet over. Pardon? Dat gaat aan al mijn begrip voorbij.

Niemand durft nog in discussie te gaan omdat je bang bent dat je niet begrepen word en als racist word weggezet.  Mijn dochters vragen mij wat ik aan het schrijven ben en als ik dat vertel schrikken ze zich rot. 'Mam, doe dat niet, je gaat daar echt veel nare reacties op krijgen'. Angst. Godverdomme, daar word ik dus boos van. Dit kan toch niet de bedoeling zijn mensen!?? 

Er begint juist meer verdeling te ontstaan. Zij en Wij. Neeee! dat wil ik niet. Wat gaat er mis hier? 

Naar mijn idee is het uiteindelijke doel; Gelijkheid. Of niet? 

Ik neem even het vrouw-zijn voorbeeld omdat ik weet hoe het is om vrouw te zijn. Wij vrouwen knokken al eeuwen tegen onderdrukking. Ik kan daar heel boos om gaan worden en gaan roepen dat ik alle CEO's ga schoppen. Ik kan demonstreren en roepen dat alle mannen hun bek moeten houden omdat zij niet kunnen voelen wat wij voelen. Maar dan ga ik toch nooit mijn doel bereiken? 

In sommige gemeenschappen is het nog de normaalste zaak van de wereld om als vrouw minder te zijn als de man. Ik heb eens een bruiloft meegemaakt waar in een kerk de vrouw een gelofte aflegde waarin zij aan haar man verklaarde dat zij hem als haar leider zou accepteren. Ik wist niet wat ik hoorde en moest nog net niet kotsen. Maar dit is haar vrije (alhoewel, daar kunnen we ook over discussiëren) wil. Want in Nederland hoef je niet meer minder te zijn dan de man. Ik heb het zelf in de hand om mijn mond open te trekken als ik ongelijkheid ervaar. Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn toekomst. En ik laat mij al helemaal geen minderwaardigheidscomplex aanpraten. Ik kan studeren, en carriere maken als ik wil. Ja, ik moet nog steeds even harder knokken dan de man maar het kan. Ik krijg minder betaald dan mijn mannelijke collega. Ik accepteer dat of ik trek mijn waffel open en stel het ter discussie. Ik kan er zelfs mee naar de rechter als ik zou willen. En langzamerhand word het beter. veranderd de maatschappij. Heb geduld mensen. Wees verontwaardigd en blijf in gesprek. Het kost tijd. Best heel veel tijd. Maar er is beweging. Echt.

Ik snap dat je misschien zal zeggen dat ik er geen hout van begrijp, dat is ook onmogelijk. Net zoals jij mij nooit helemaal zult begrijpen. Laten we het elkaar niet kwalijk nemen en in iedergeval ons best doen.

En witte mensen, ga nu niet roepen dat als "ze" niet tevreden zijn, ze naar hun eigen land moeten want voor de laatste keer, Nederland heeft al een heel lange tijd niet alleen witte Nederlanders maar ook gekleurde. Die in hun eigen land een probleem aan de kaak stellen. Ja, het mag iets grijzer naar mijn smaak en doe een ander niet wat je zelf ook niet wil. of zoiets, (ik heb ergens een klepel zien hangen maar weet niet waar de klok luid) Ik stel voor dat iedereen van welke kleur dan ook, probeert te begrijpen wat de ander beweegt en niet meteen alles als onzin of onbegrip weg te zetten. 

 Zullen we dat afspreken en binnenkort even een borrel doen. Samen.