25 jaar

14 Juli 1995- 14 Juli 2020

Afgelopen Zaterdag zouden we ons feest hebben gevierd. Om te vieren dat we potverdorie nog steeds van elkaar houden. Dat we in die afgelopen 25 jaar zoveel hebben mee gemaakt en we dat nog hebben overleeft ook! Moeilijke momenten maar ook heel veel van de mooie soort. Zo lang samen zijn, om precies te zijn 31 jaar, vraagt best wat van een mens. Van allebei. Voor mij is de definitie van liefde en houden van, dat je met heel je hart wil dat de ander gelukkig is. Simpelweg omdat als de ander dat niet is, jij dat ook niet bent. En daar moet je wat voor doen en wat voor laten. Dat is soms best een klus, maar als je weet dat je iemand hebt gevonden die van jou houd om wie en wat je bent, met al je liefheid en al je lelijkheid dan ben je een debiel als je dat niet koestert.

"we were together, I forget the rest". Dat is het. We hebben het allemaal samen gedaan en doorstaan. De rest doet er niet meer toe.

Oké, genoeg sentiment. Wij zouden dus ons feestje vieren maar vanwege ene Covid ging het verhaal niet door. Nu verzuurt dat echt niet want het zit in het vat. Het gaat pas plaatsvinden als we onze gasten weer mogen knuffelen. dat is de voorwaarde. In die 25 jaar hebben wij het voor elkaar gekregen om drie prachtige exemplaren van dochters op de wereld te zetten. En die lieverds hebben ons toch nog een feestje geschonken. Ze hebben een superdeluxe kamer voor ons gereserveerd in een mooi hotel en we mogen op chique gaan dineren. In Rotterdam. Dat dan wel weer. Maar ja, dat soort offers breng je dus voor je liefde. En als we het dan toch over liefde hebben, die is dus gewoon verdrievoudigd. Nooit geweten dat je zoveel warmte in je hartje kon dragen. Ja ja, ik dwaal weer af in mijn sentiment... Wij gaan dus op pad vandaag. Verslag volgt.

Nu weer even terug naar Zaterdag. Ik kwam op een leuk ideetje. Als we nou eens wat foto's na gaan maken van toen? Lijkt me grappig. Wij weer in onze trouwkleren en dan naast elkaar leggen. We vroegen ons af of we überhaupt nog in onze trouwkleren zouden passen. Zie hier het resultaat.

Waar Arjan uit zijn broek en hesje knapt, verzuip ik in mijn jurk. Ik ben ook inmiddels niet meer zo zwanger als toen. Hilariteit alom natuurlijk. De meisjes vinden het blauw echt niet te doen en zij zullen zelf in het wit gaan trouwen. Om de vraag te beantwoorden die mij altijd word gesteld: 'Waarom ben je in het zwart getrouwd?' Nou, gewoon omdat wit mij niet staat. Ik val weg in wit. Of creme of champagne of zo. Ik heb mij altijd prettig gevoeld in zwart en vond dat ik ondanks de commentaren van toen, oa;  'Je bent toch niet in de rouw', mijn wens moest vasthouden. En daar ben ik nog steeds blij mee. Ik heb de jurk zelf ontworpen want ik wilde wel een echte trouwjurk met kant, blote schouders en een sleep. Arjan's helder blauwe pak is bewust gekozen omdat hij anders weer weg zou vallen naast het zwart. En door alle heerlijke Amsterdammers die ons op straat toeriepen hoe mooi we eruit zagen voelde ik me een prinses die dag!

We beginnen met de lippenstift foto. Dat heb ik altijd al een leuke gevonden. Toen bij mijn moeder in de slaapkamer, nu in die van mijn dochter.

Vervolgens had ik bedacht dat we op het bruggetje, 100 meter verderop, onze "Magere brug-foto" moesten gaan schieten. Arjan vond dat niet zo leuk. Nu moest hij met pak en al over straat. Hij besloot de auto te pakken. Bijna bij de brug parkeren we onze Pierre en komen er mensen aan lopen. Hij duikt tegen een deur zo blauw als zijn pak om niet gezien te worden. Perfecte camouflage!

Mijn bruidsboeket moest een aparte worden. Ook deze heb ik zelf ontworpen en ben naar een bloemist gaan zoeken die dat wilde maken. Ik weet nog dat de vrouw er helemaal blij van werd om eens iets anders te maken en ze heeft er een mooi kunstwerk van gemaakt dat om mijn arm gedraaid zat. Deze keer verzorgt onze Hortensia de bloemen. We gaan in positie staan en zien er bijna uit zoals al die jaren geleden. De meisjes schieten de plaatjes en we moeten regelmatig van de weg af omdat er een auto passeert. Er word 'gefeliciteerd' geroepen en naar ons gezwaaid. We hebben dikke schik. 

Wij hebben toentertijd  fantastische foto's gemaakt in Amsterdam. Op het Rembrandsplein, Op het terras, bij Bolle Jan en bovenop een tram! Dat leek ons voor nu een iets te grote klus, dus hebben we de Vondelpark foto's genomen. Dat zijn van die zoete koek trouwfoto's, maar wel weer heel grappig om na te doen. Dit keer in onze achtertuin met een Mojito en een biertje. Zo doen we dat tegenwoordig.

25 jaar geleden zat al Isa onder mijn jurk. In mijn buik welteverstaan. Nu kwam ze tevoorschijn als 25 jarige embryo.

Als je goed kijkt zie je in het raam van het tuinhuisje onze Carla staan. Isa had haar ingeseind en ze wilde even mee lachen.            's avonds kwam die lieverd samen met Hassan en Soraya langs. Met een palmboom. Ze heeft de afgelopen weken haar handen vol gehad aan haar palmboom project voor ons. Groen papier halen bij de hobbywinkel, al die blaadjes stuk voor stuk vouwen, kokosnoten kraken, leeghalen en vullen met geld! En dan de stam, daar moest grof geweld van Hassan bij komen, die hem in beton heeft gegoten. En het gedicht. Vol met humor en liefde. Al die moeite. Voor ons. Ontzettend lief! we hebben er een fijne cocktail op gedronken. Ondertussen werden we de hele dag via FB door jullie gefeliciteerd, onze dank daarvoor. En zo hadden wij Zaterdag toch nog een echte feestdag!

En dan nu op huwelijksreis naar Rotjeknor. Tot later!