Huwelijksreis

Het is 12:00 uur, op naar Rotterdam.

Ik heb gereserveerd bij het Chabot museum. 13:40 uur om precies te zijn. Het water komt met bakken uit de hemel. Pierre is druk met zijn ruitenwissers op standje heel snel. We zijn dik op tijd in de stad maar Rotterdam ligt behoorlijk overhoop. Als we bijna bij het Museumpark zijn moeten we een alternatieve route volgen. Maar Arjan weet het beter dan Google maps dus belanden we ergens waar we niet moeten wezen. De minuten tikken weg. We zijn nu bijna te laat. Na nog drie rondjes verkeerd om, eenrichtingsverkeer en “ga terug, dit loopt dood” zijn we nu toch echt te laat voor onze afspraak met het museum. Ik heb een bloedhekel aan afspraken om iets leuks te doen. Dat geeft druk en daar vind ik niks leuks aan. ik besluit het maar los te laten. We zien vanzelf wel of we nog naar binnen mogen. Eindelijk vinden we de goede weg en parkeren we de auto in de parkeergarage. We moeten beiden hartstikke nodig plassen. Gelukkig blijkt er een wc in de garage. Arjan loopt vrolijk de heren in, maar de dames blijkt op slot vanwege Corona. Huh? Er staat een groepje werk-mannen die rustig staan te kijken hoe ik al huppelend, want ik pies nu bijna in mijn broek, aan die deur sta te rossen. Geen beweging in te krijgen. Ik loop naar de heren deur en roep naar de mannen dat ik dan maar op de pisbak ga klimmen. Ik heb nu een beeld gecreëerd dat een van de mannen echt niet aan kan en hij komt met een sleutel de dames open maken. Ik ren de plee in en schrik me rot als het black-light aangaat, ik ben net op tijd.

Met een lege blaas lopen we de stromende regen in naar het museum. We zijn niet alleen te laat, ons gereserveerde half uur is ondertussen ook al voorbij. Ik doe al druppelend ons verhaal bij de museum mevrouw en gelukkig heeft ze begrip. We boffen ook dat het rustig is. We mogen na uitgebreid handen wassen mooie handschoentjes aandoen en gaan met die banaan. We komen Picasso tegen, van voor zijn geniale gekkigheid. En Monet. We wilden eigenlijk volgende week naar Giverny rijden om daar zijn huis/museum te bezoeken, maar hebben besloten dat niet te doen omdat de "gevallen" daar weer toenemen. Maar nu toch een kleine troost in de vorm van een huisje aan zee van onze Claude. Een mooie van Edvard Munch, je weet wel, van die schreeuw. Deze is wat vrolijker. En dan die doeken met een paar penseelstreken in 1 kleur. Nog een vieze kleur ook. Schiet ons maar lek. Wij begrijpen dit niet. Wij willen ambacht. Die stoel vonden we wel erg mooi. En dat is nou het leuke van een museum. We gaan er graag naar toe. Niet omdat we van die kunstkenners zijn maar omdat je altijd wel iets tegen komt wat je mooi vind en wat je raakt. We hebben ook altijd heimelijk erg veel lol om de mensen die heel interessant lopen te doen bij zo'n doek en pretenderen dat zij precies begrijpen wat de kunstenaar er mee bedoeld. Wij willen dan ook nog wel eens voor zo'n raar doek gaan staan en termen bezigen die nergens op slaan. Ach ieder zijn lolletje.

Ik koop nog wat kaarten, dat doe ik in elk museum en verzamel deze aan mijn muur in mijn kantoor-kamer, en dan begeven we ons weer de nattigheid in. We gaan een paraplu scoren. Die kon ik thuis niet vinden want ik heb dochters die die dingen opvreten. De regen begint nu door te dringen tot ons ondergoed en ik ril van de kou. We kunnen geen paraplu winkel vinden en gaan als de sodemieter terug naar de auto. Op naar "The James".

We hebben een parkeerplaats gereserveerd en Arjan gaat met Pierre vast klaar staan voor de deur als ik ga inchecken. Ik duw tegen de deur. Zwaar! Ik gooi mijn hele gewicht er tegen aan en struikel uiteindelijk naar binnen. Mensen kijken mij aan. Het blijkt een automatische deur die gewoon een knop heeft waar ik op had kunnen drukken. Typisch... 

Met mijn ook nog eens doorweekte hoofd en kleren begeef ik me met mijn laatste waardigheid naar de balie. Het vriendelijke meisje doet net alsof ze niets gezien heeft en legt mij alles uit. Pierre mag ook naar binnen. Arjan rijd hem in een lift en moet er zelf weer uit. Vervolgens zorgt het lift-systeem ervoor dat Pierre in een soort van stapelbed terecht komt. Onze vriend is onder de pannen en wij gaan ook naar onze kamer. Als we de kamer binnenkomen worden we verwelkomt door een met rozenblaadjes bestrooide vloer, op het bed ligt een hart van rozenblaadjes. Die gekke meiden hebben het romantisch voor ons gemaakt. Het is een prachtige kamer en op de design-tafeltjes staat een koude fles prosecco. Wat een feest! Als onze meiden iets regelen, doe ze het goed! Ik besluit die fles maar meteen soldaat te maken, daar zijn we wel aan toe. Het is even wurmen, maar dan kunnen we nu toch echt even toasten op onze 25 jaar.

Wij zijn inmiddels opgedroogd en de weergoden hebben het water buiten ook laten stoppen. We zitten midden in de stad en gaan op pad. We kopen een paraplu die we vervolgens niet meer nodig zullen hebben. Het is niet zo druk, wat fijn is, en we scoren ook nog wat lekkere chocolaatjes in de markthal. Dan is het alweer tijd om ons klaar te gaan maken voor ons diner. We lezen dat er vandaag in Rotterdam 100 nieuwe besmettingen zijn bijgekomen. Oke...

Opgedoft lopen we naar het restaurant om de hoek. Dat hebben die meiden ook slim geregeld. We zijn het er over eens dat we goed werk hebben afgeleverd met die drie. Als we onze naam noemen zegt de jongen dat wij 25 jaar getrouwd zijn. O ja joh? Geen felicitatie, gewoon een vaststelling. We mogen in een gezellig zitje zitten met schermpjes tussen ons en de andere zitjes. We beginnen met een lekkere cocktail en bestellen een broodje die we met de heerlijkste Griekse olijfolie opeten. Arjan neemt een lekker mals vleesje en ik de Sushi. Smullen! En dan ploffen we. Er kan niks meer bij en we skippen het toetje. We kakken in en besluiten op onze mooie kamer in bed te kruipen met Netflix, een kop thee en heerlijke chocolaatjes. Wat heeft een mens nog meer nodig?!

We slapen lekker uit en wachten in de hal tot we aan de beurt zijn voor de uit-check. Nog even met die leuke hondjes op de foto en dan vertrekken we om 11:00 uur samen met Pierre die het ook gezellig heeft gehad in zijn stapelbed.

We rijden naar Den Haag en lopen daar door de ambassade-buurt met haar prachtige panden naar het foto-museum. Mooie plaatjes hebben ze daar! Ook daar koop ik mooie kaarten voor op mijn muur. Dan besluiten we nog naar Delft te gaan, zijn we nog nooit geweest. Wat een leuk stadje! Wel erg toeristisch maar wij zijn tenslotte ook toeristen. We hebben honger en gaan op een rusta8aacch terrasje zitten. We bestellen thee en koffie en een lunchkaart. Die hebben ze niet. Alleen bitterballen. Daar hebben we dan weer geen zin in en dus verhuizen we na onze drankjes naar het volgende terras. Daar hebben ze wel een lunchkaart en we besluiten een borrelplankje met kaasjes en vis te bestellen en nog een broodje met smeersels. Mag niet! Als je met z'n tweeën bent moet je twee borrelplankjes bestellen (á 11,50). Nou ja! Ik probeer nog tegen te stribbelen en zeg dat we ook nog een broodje bestellen (á 8,00). Maar het mag niet baten. Omdat we geen zin hebben in een derde terras, bestellen we iets anders. Maar ik heb er de kolere al in. Wij zijn het er over eens dat de C-crisis als de sodemieter word doorberekend aan de klanten. Als onze bestelling word gebracht krijgt Arjan een wegtrekker van de ober zonder deodorant. Eet smakelijk!

We eten en lopen daarna nog even door de mooie stad. En dan op naar huis.

Thuis gekomen ligt de tafel vol met kaarten en opgestuurde cadeautjes, wat een verwennerij! 

Dank aan onze meisjes, Isa, Julia en Kiki,  voor dit heerlijke cadeau en dank aan jullie allemaal voor de vele lieve felicitaties en reacties. <3