Onze ouwe

Nu draai ik toch zelf al een aardig tijdje mee in de gezondheidszorg, en ook in die van de gemeentelijke molen, maar man man wat hebben we er in Nederland toch een kolere zooi van gemaakt!

Ik moet het even verduidelijken. Vanuit mijn rol als mantelzorger, want dat geeft nogal een verschil. Zodra ik bel als zorgverlener voor mijn cliënten krijg ik bepaalde deuren open. Als mantelzorger ben je de lul. 

We zijn nu al maanden op weg met onze Flip. Mijn (stief)vader voor de duidelijkheid. Hij woont alleen in zijn flat midden in het centrum van Almere. Ik had al huishoudelijke hulp voor hem geregeld en toen hij ziek werd vanwege wondroos is de zorg in beeld gekomen. De wondroos begon ondertussen al aardig op te knappen door de antibiotica.

Het begon toen ik op een Zondagavond een telefoontje kreeg van de thuiszorg. Ze stond voor de deur maar er werd niet open gedaan. Dan schiet er van alles door je hoofd dat snap je. Ik ben gaan bellen en kreeg hem uiteindelijk aan de telefoon. Hij zat op zijn bank en kon niet meer overeind komen. De verzorgende stond nog steeds te wachten en moest verder. Arjan en ik zijn met loeiende sirenes naar hem toe gereden. Ik heb de sleutels en kon naar binnen. De arme ziel zat daar op zijn bank met een knie zo groot als een voetbal. Het bleek dat hij daar al de hele dag zat en niet had gedronken en gegeten. En ons niet had gebeld... Dus gaf ik die arme man ook nog op zijn falie omdat hij mij had moeten bellen. We hebben hem voorzien van eten, drinken en een broodnodige frisse washand. ik ben de huisartsenpost gaan bellen. Er zou iemand langs gaan komen. Er kwamen twee vrouwen in witte pakken binnen die hem onderzochten. Hij had koorts, de knie was ontstoken, en Oh, hij heeft ook nog een liesbreuk en jee, zijn elleboog is ook rood en dik.

Nu moet je weten dat hij (zacht uitgedrukt) niet scheutig is met zijn informatie. Dit komt grotendeels voort omdat hij niemand tot last wil zijn. met alle gevolgen van dien... 

Hij kreeg een nieuwe antibiotica. Die moesten wij eerst even ophalen in het ziekenhuis. Ik vraag de arts hoe verder? Morgen bellen met de zorg en zijn eigen huisarts was het antwoord. Goedenavond! De witte pakken verdwenen weer. Met een blik op zijn bed hebben we die verschoont en hem daar naar toe gesleept en ingestopt. Oké en nu? Moet ik hem nu alleen laten? Wat als er vannacht iets gebeurd? Wat moeten we met deze situatie? En shit, wij moeten morgen allebei werken. Hij verzekerd ons dat hij nu lekker gaat slapen , zijn telefoon paraat houdt en mij belt als er iets is. Ik beloof hem dat ik wat ga regelen met mijn werk en morgenvroeg weer kom om hem te verzorgen en alle hulplijnen te bellen.

Ik slaap onrustig maar de telefoon blijft stil en als ik in de vroege ochtend weer binnenkom ligt hij nog vredig in zijn bed. Ik help hem overeind en verzorg hem. En dan ga ik bellen. Eerst de huisarts. Die vraagt wat zijn temperatuur is, maar geen thermometer te vinden, dus terwijl wij wachten op zijn komst ga ik die ondertussen kopen en neem meteen een sleutelkastje mee om te zorgen dat er altijd iemand het huis in kan. De nodige boodschappen scoor ik ook maar meteen even. Als de huisarts komt bespreek ik de zorgelijke situatie. Hij wil even zien of onze ouwe taaie zelf uit bed kan komen, zo niet dan moet er een spoedbed geregeld worden in een verzorgingshuis. Hij kreunt en steunt en na een paar minuten staat hij met zijn armen leunend op het bed. Hij schuifelt stapje voor stapje langs het bed en zegt dat het al veéeel beter gaat dan gisteravond. Hij kan zelfs al schuifelend bij de wc komen.

Conclusie: zolang je dat nog kan , is een spoedbed geen optie. Ik krijg de opdracht om de zorg flink op te hogen en zijn toestand goed in de gaten te houden en in contact te blijven met huisarts. Ik denk bij mijzelf dat ik dat graag doe maar dat ik ook nog ergens een werkgever heb die wil dat ik mijn werk doe. En een gezin enzo. maar goed, we zien wel. 

De belronde: Heel veel wachtrijen en terugbel-verzoeken later heb ik de trombose dienst geregeld, een fijne frikandel speciaal voor hem gehaald, en met de zorg afgesproken dat ze vanaf nu drie keer per dag gaan komen. Ik leer hem hoe hij met zijn gloednieuwe oor-thermometer moet omgaan zodat hij mij zijn temp kan doorgeven. En vanavond komt Arjan het sleutelkastje installeren. Ik ligt mijn broertje in, die zich verdrietig en machteloos voelt omdat hij in het buitenland woont. Ik draai een wasje en met een blik in zijn kast bestel ik nieuw beddengoed. Ook moet er een nieuwe stoel komen want die lage bank kan nu echt niet meer. We zoeken een mooie sta-op-stoel uit en maken grappen over lanceringen.

De weken erna zijn vol zorg, gesprekken en afspraken met alles en iedereen en een stoel-meneer die een stoel op maat komt aanmeten. Maar hij knapt weer wat op en word weer mobieler. Wij krijgen het weer wat rustiger en hij komt hier zelfs weer een keer naar toe rijden met zijn autootje. 

Ik kan ondertussen mee kijken in zijn zorgdossier en met de thuiszorg communiceren en aangeven wat hij nodig heeft. Ik zie nu ook wat hij mij allemaal niet vertelt. Of wat hij de zorg niet vertelt. De rapportages verraden hem. Zijn benen zijn weer dik en hij word gezwachteld. Hij kan simpelweg gewoon niet meer goed genoeg voor zichzelf zorgen. 

Vorige week: Het is weer helemaal mis. Die knie is weer formaatje voetbal en aan zijn beiden ellebogen hangen ook ballen vol ontsteking. Zijn vingers lijken op worstjes. Hij kan zich minimaal voortbewegen. Hij belt mij Maandag pas. Shit, ik lig nu zelf ook plat met een kapotte rug en kan niet naar hem toe. Hij heeft ook niks meer te eten in huis. Julia gaat tussen haar lessen door boodschappen voor hem doen. Ik bel de zorg, zijn vaste verzorger vertelt dat hij had gezegd dat hij mij zou bellen maar dat heeft hij dus niet meteen gedaan. Nelly is een goeie, die legt uit wat ze ziet en ik merk dat ze hem helemaal door heeft en goed voor hem zorgt. Maar ja, Nelly heeft ook maar weinig tijd want ze heeft het rete-druk. Ik vraag haar hoe zij denkt over een verzorgingshuis en zij vind dat de beste oplossing want ze ziet hem erg achteruit gaan, hij kan het zelf niet meer.

Ik bel met de huisarts. Die komt en concludeert weer de nodige ontstekingen en hij krijgt weer antibiotica. Ook bij haar uit ik mijn zorgen. En ook het feit, dat nu ik zelf niet mobiel ben, er niemand is die zich buiten de zorg om, om hem kan bekommeren. en ook zij is het met me eens dat hij niet meer voor zichzelf kan zorgen. Daarnaast is hij zo alleen. Op onze bezoekjes, waar we altijd het gevoel hebben dat we er veel te weinig voor hem kunnen zijn, en de momenten van de zorg na, ziet hij niemand. Altijd als ik weer bij hem weg ga breekt mijn hart dat ik hem weer alleen laat.

Ik moet volgens de huisarts bij de zorg zijn om een spoedbed te regelen. Ondertussen moet er een echo gemaakt worden van zijn hand. Goddank is Arjan vrij en kan hij met hem mee. Het duurt een kwartier voordat hij de arme man in de auto heeft gewurmt. Drie dagen later heb ik eindelijk de juiste persoon te pakken. Ik ben boos en gefrustreerd. Het ligt niet aan die hardwerkende vrouwen, het ligt aan het beleid. Er zijn te weinig handen! Nu ik haar eindelijk spreek vertelt ze dat de huisarts dat spoedbed moet regelen. Je broek zakt er van af! Ze gaat bellen en belt mij later terug dat er een spoedbed geregeld gaat worden. Ik slaak een zucht van verlichting. Er komt vanmiddag iemand langs die de situatie even goed in kaart komt brengen, of ik daar bij kan zijn. Mijn rug staat nog verre van recht maar wat mot dat mot. Lieve Soraya brengt mij en Isa naar hem toe. 

Ik had al met hem besproken dat ik een verzorgingshuis wilde gaan voorstellen en dat vond hij prima, hij snapt gelukkig heel goed dat het wel erg moeilijk word voor hem. Ik bereid hem voor op het gesprek en dat hij ergens gaat "opknappen". 'kom ik dan nog wel thuis?' vraagt hij. Ik antwoord eerlijk dat ik dat niet weet. Hij moet huilen. 'het lijkt wel of ik mijn eind tegemoet ga' zegt hij. Ons hart breekt en we knuffelen hem. Ik probeer de positieve kant te belichten. Ik vertel hem over mijn schoonvader die er helemaal van is opgeknapt, die lekker zijn praatjes heeft met iedereen, uitjes doet, spelletjes en het helemaal naar zijn zin heeft. Bij dat idee knapt hij op, hij lacht en zegt dat hij dat heel leuk zou vinden.

De praktijkondersteuner belt aan, Isa doet open, zorgt voor drinken en voor opa zodat ik mij rustig kan houden. Hij en wij doen ons verhaal en zij gaat allemaal vragenlijsten af. Isa en ik moeten regelmatig ingrijpen want het zit nu eenmaal in zijn systeem om niet te klagen en niet toe te geven dat hij iets niet meer kan. 

Uiteindelijk trekt ze haar conclusie. De nood is niet groot genoeg. Ze is het met ons eens dat hij beter af zou zijn in een fijn huis met 24/7 zorg maar daar moet je tegenwoordig half dood voor zijn. Bovendien zou een noodbed kunnen betekenen dat hij ver buiten Almere terecht zou kunnen komen. moeten we dat willen? Het is niet dat hij nu veel "gevaar" loopt dus het gaat hem niet worden. Zelfs al zou ik nu de lange procedure gaan starten en een indicatie ga aanvragen, dan nog zou hij geen "wonen"-pakket gaan krijgen. WTF is er mis gegaan in ons land? De bejaardenhuizen schrappen, dat is er mis gegaan! Het is een prima idee om mensen met de nodige zorg zo lang mogelijk thuis te laten wonen maar niet voor iedereen! 

Die vrouw kan er natuurlijk ook niks aan doen, het is het beleid. Ze gaat er wel voor zorgen dat er nog een bak extra zorg bij gaat komen. Het maximale van 4x zorg per dag. Fysio aan huis, Ergotherapie voor hulpmiddelen om zijn mobiliteit in huis te verbeteren, en ze geeft mij de tip om dagbesteding te gaan regelen. Dat ziet onze ouwe ook wel zitten, hij blijf maar herhalen hoe leuk het zou zijn om spelletjes te kunnen spelen met anderen. Dat word dus mijn volgende missie. En die indicatie, ik ga hem toch aanvragen voor je weet maar nooit wanneer de situatie nog meer verslechterd.

En een hart onder de riem, dat zou hem goed doen. 

Ik zet zijn adres in de Facebook post zodat je hem een kaartje kan sturen als je dat leuk vind. :-)