Vernon - Gent

Half 4 werd ik wakker vannacht. Ga ik er uit? Neh, niet verstandig, ben erg moe en over een paar uur gaat de wekker alweer en hebben we weer een rit van 3,5 uur voor de boeg. Ik draai me weer om. Om een uur of 6 schiet ik wakker van mijn NOS geluidje. Ik kijk op mijn telefoon. Ze hebben gewonnen, Goed zo meisjes! Ik doe nog even mijn ogen dicht. En dan gaat de wekker. Ik spring onder de douche (lees: ik hijs me uit bed en slof naar de badkamer) en maak me klaar voor de laatste ronde. Gent staat op het programma. Ik kijk of de foto's die ik gisteravond heb geüpload vanaf mijn telefoon inmiddels al op mij laptop staan. Niet dus. Geen tijd meer voor, ik kijk wel of het lukt als ik in de auto zit, dan maar even op de hotspot. Als we alles weer bij elkaar hebben verzameld, iets hebben gegeten en gedronken, gaan we op pad. Als we Vernon uitrijden komen we langs een grote begraafplaats. Shit hé, die had ik nog niet gezien. Arjan maakt een manoeuvre en parkeert de auto. We moesten dan wel het appartement uit maar we hebben nog zat tijd om in Belgie te komen. Het is een mooie met verschillende grafhuisjes. Sommigen bouwen bijna hele paleizen compleet met glas-in-lood raam waarin de hele familie terecht kan. Ook gevallen Franse soldaten uit WO1 hebben hier een plek. Ik zou ook graag in een huisje willen. Ik zeg nu, doe maar cremeren omdat ik niet onder de grond wil, maar als zo'n huisje zou kunnen... Maar dan wel iets minder protserig, zoiets als in Italië, in de muur, lijkt me ook wel wat. Zal ik gewoon zelf een begraafplaats beginnen waar ik dit soort dingen kan neer zetten? Hmm. Mijn fantasie neemt een loopje met me deze dagen. Nja, eerst maar eens aan het werk met de uitvaarten straks. 

Het is droog vandaag en best fris, maar het zonnetje vergezeld ons als we verder rijden. Onderweg lukt het me uiteindelijk om de blog online te zetten en daarna kijken en luisteren we naar de livestream van het WK wielrennen. We maken twee pitstops en komen langs Parijs waar we het topje van de Eiffeltoren kunnen zien. En dan rijden we Gent in. We parkeren de auto in de Vijfwindgatenstraat. Arjan krijgt hier associaties bij en roept dat hij ook wel 5 windgaten zou willen hebben. Als we uitstappen regent het. En dan zegt mijn grapjas; 'Ik doe mijn regenjas aan, doe jij die van jou ook aan? O, nee, die heb je niet.' Lachen joh...

Het hotel is historisch oud en ook de inrichting is daarop afgestemd. Daar heb ik hem op uitgezocht, wij houden daarvan. Ik zag al die prachtige kamers en viel er als een blok voor. Het heeft geen lift dus we hopen dat we niet te hoog hoeven met die zware koffer van mij. We checken in en krijgen de sleutel, een echte, voor een echt sleutelgat, voor een kamer op 3 hoog. Oei dat wordt een flinke klus. De hoteljongen bied aan om de grote koffer te sjouwen. Arjan zegt 'Nee joh, die is veel te zwaar' maar hij pakt die koffer op en draagt hem in een noodgang al die oude trappen op. Wij moeten er bijna rennend achteraan en schamen ons dood dat wij lopen te puffen terwijl hij dat varkentje zonder moeite even wast. Hij levert ons af voor de deur. Ik draai het slot open en we lopen de kamer in. 'Oh, oké, dit is een zolderkamertje' zeg ik ietwat teleurgesteld. Het is een prima kamer hoor met een goed bed en alles wat je nodig hebt  maar Ik had die chique kamers in mijn hoofd natuurlijk. 'Denk jij ook dat dit vroeger de kamer van de dienstmeisjes was?' vraag ik lachend aan de baard. Hij denkt het ook. 

We vinden het allemaal best en zetten snel de tv aan om te kijken of Mathieu nog steeds op koers ligt. Dat ligt hij, het is spannend! We gaan er een kopje thee bij zetten. Huh, waar is het stopcontact? We zoeken en zoeken maar nergens in de buurt van het kastje waar de waterkoker staat kunnen we de stekker in pluggen. Dan maar naast het bed. Die dienstmeisjes hadden vroeger helemaal geen elektriciteit moet je maar denken.

Mathieu ontsnapt, we krijgen een hartverzakking als hij valt en dan wint hij glorieus. Fantastisch!

Zo, nu kunnen we eten. Ik doe mijn oude gympies aan. Het is een grappig gezicht om mijn oude en mijn nieuwe naast elkaar te zien staan. Die oude komen mooi van pas als het slecht weer is, met modder enzo. Zo houd ik mijn nieuwe nog wat langer wit. We dalen af naar de begane grond en stappen Gent in. Het is te lopen naar de binnenstad maar het is best nog een eindje. Daar hebben we geen zin in dus we nemen de tram. Die stopt naast de deur. Als Arjan op het bordje staat te kijken komt er een oude vrouw achter hem staan. Hij vertelt de vrouw welke tram we zo moeten hebben en hoe laat de laatste weer terug gaat. Dan draait hij zich om, ziet dat ik het niet ben en schrikt. Hij bied zijn verontschuldigingen aan en ik pies in mijn broek.

Na een paar haltes stappen we uit in een grote bedrijvigheid. Het is druk in de stad en de terrassen zitten vol. Hoe dan? Het is stervens koud! Wij vinden een leuk restaurant waar we ook binnen kunnen zitten. schuin aan de overkant van onze tafel is er een raampje waar de keuken de vieze borden verzameld. Er staat een bak voor waar de etensresten in gaan. Boven die bak zit een klodder ketchup op de muur. Ik kan niet stoppen met er naar te kijken. En elke keer als de bediening daar borden komt legen en door het raampje schuiven verwacht ik dat ze die klodder even weg vegen. Maar nee hoor, niemand ziet het, heeft er zin in of voelt zich geroepen. We hebben ondertussen besteld. Ik ga vanavond aan de Sangria en we bestellen samen de Gentse Stoof. En die is toch potverdorie hemels! We genieten met volle teugen en ploffen daarna bijna uit elkaar. We lopen weer richting de tramhalte. Deze komt al snel en brengt ons weer thuis. Wij gaan ons wel vermaken in deze mooie en gezellige stad.